Ĉapitro 10

Tomi Hastpaŝ

"Nia plej bona plano," diris la Birdotimigilurso, kiam la Verda Simio rakontis la historion de sia aventuro kun la Drakoj, "estos eliri ĉi tiun Gilikulan Landon kiel eble plej baldaŭ kaj provi trovi vojon al la kastelo de Glida la Bona Sorĉistino. Laŭ mi estas tro multaj danĝeroj embuskantaj ĉi tie, kaj eble Glinda povos redoni al ni niajn naturajn formojn.

"Se ni turnos nin suden nun," la Stana Strigo respondis, "ni eble irus rekte en la Smeraldan Urbon. Mi volas eviti tiun lokon, ĉar mi tute ne volas ke miaj amikoj vidu min en ĉi tiu malfeliĉa stato," kaj li palpebrumis kaj skuetis siajn stanajn flugilojn morne.

"Sed mi estas certa ke ni jam pasis preter la Smeraldan Urbon," la Kanario certigis lin, flugante leĝere ĉirkaŭ iliajn kapojn. "Do, se ni turnus nin suden de ĉi tie, ni pasus en la Manĝtulan Landon, kaj irante suden eĉ plu ni atingus la Kvelulan Landon kie situas la kastelo de Glinda."

"Nu, ĉar vi estas certa pri tio, ni komencu jam nun," proponis la Urso. "La vojo estas longa, minimume, kaj mi laciĝas pro marŝado per kvar kruroj."

"Vi diris ke vi neniam laciĝas, ĉar vi estas plenigita per pajlo," diris Vut.

"Mi volas diri ke ĝenas min devi marŝi per kvar kruroj, ĉar du kruroj estas mia natura marŝilo," respondis la Birdotimigilo. "Mi opinias ke estas maldigne. Alivorte, mia rimarkinda cerbo povas laciĝi, pro humiliĝo, kvankam mia korpo ne povas laciĝi."

"Jen unu el la malpremioj de cerbhavanto," komentis la Stana Strigo ĝemante. "Mi ne havas cerbon ekde kiam mi ĉesis esti viandulo, do ne ĉagrenas min. Tamen, mi preferas mian antaŭan homan formon anstataŭ ĉi tiun strigformon kaj volonte rompus la sorĉon faritan de S-ino Jup laŭeble plej baldaŭ. Mi estas tiel bruema, ĝuste nun, ke mi ĝenas min mem," kaj li skuetis siajn flugilojn kio bruis tiom ke eĥis en la tuta arbaro.

Do, estante unuanimaj, ili turnis sin suden, kaj plu veturis ĝis la arbaro estis postlasita kaj la pejzaĝo ne plu estis purpura sed nun blua, kio certigis al ili ke ili eniris la Landon de la Manĝtuloj.

"Nun mi sentas min pli sekura," diris la Birdotimigilurso. "Mi konas ĉi tiun landon sufiĉe bone, ĉar Manĝtula kulvitivisto faris min ĉi tie kaj mi multfoje vagis ĉi tiun belan bluan landon. Efektive, ŝajnas al mi ke mi eĉ memoras tiun grupon de tri altaj arboj antaŭ ni; kaj, se jes, ni ne estas malproksimaj de la hejmo de mia kara Zingibra."

"Kiu estas Zingibra?" demandis Vut la Verda Simio.

"Ĉu vi ne aŭdis pri Zingibra?" kriis la Birdotimigilo, surprizite.

"Ne," diris Vut. "Ĉu Zingibra estas viro, virino, besto aŭ birdo?"

"Zingibra estas knabino," klarigis la Birdotimigilurso. "Kaj ŝi estas brava knabino, kvankam iom malkvieta kaj ekscitiĝema. Foje, antaŭ tre longe, ŝi kolektis armeon da knabinoj kaj nomis sin 'Generalo Zingibra'. Per sia armeo ŝi kaptis la Smeraldan Urbon, kaj elpelis min, ĉar mi insistis ke armeo en Oz estas tute maldeca. Sed Ozma punis la aŭdacan knabinon, kaj poste Zingibra kaj mi fariĝis firmaj amikoj. Nun Zigibra loĝas pace sur kultivejo, proksime al ĉi tie, kaj kultivas kampojn da krembiskvitoj, ĉokoladkaramelaĵoj kaj makaronoj. Oni diras ke ŝi estas sufiĉe bona kultivisto, kaj krome ke ŝi estas artisto, kaj ŝi pentras bildojn tiel perfekte ke oni apenaŭ povas distingi inter ili kaj la naturo. Ŝi ofte refarbas mian vizaĝon por mi, kiam ĝi triviĝas aŭ malpuriĝas, kaj la belan esprimon kiun mi portis kiam la Gigantino transformis min desegnis Zingibra antaŭ nur proksimume monato."

"Nepre ĝi estis plaĉa esprimo," konsentis Vut.

"Zingibra povas pentri ion ajn," daŭrigis la Birdotimigilurso, entuziasme, dum ili kunmarŝadis. "Foje, kiam mi iris al ŝia domo, mia pajlo estis malnova kaj disfleksita, tiel ke mia korpo sagiĝis aĉe. Mi bezonis novan pajlon por anstataŭigi la malnovan, sed Zingibra tute ne havis pajlon en sia kultivejo kaj mi vere ne povis plu veturi sen esti replenigita. Kiam mi klarigis tion al Zingibra, la knabino tuj pentris pajlaron kiu estis tiel natura ke mi iris al ĝi kaj prenis sufiĉan pajlon por plenigi mian tutan korpon. Kaj ĝi estis bonkvalita pajlo, kaj sufiĉis por mi dum longa tempo."

Tio ŝajnis vere mrinda al Vut, kiu sciis ke io tia ne povus okazi en alia loko ol felando simila kia Oz.

La Manĝtula Lando estis multe pli agrabla ol la Gilikula Lando, kaj ĉiujn kampojn apartigis bluaj bariloj, kun herbaj vojoj kaj padoj el blua tero, kaj la lando aspektis bone kultivata. Ili estis sur malgranda monteto subrigardante tiun bonfortunan landon, sed ankoraŭ ne tute atingis la loĝatajn partojn, kiam ĉirkaŭirinte kurbiĝon de la pado ilin haltigis formo kiu barieris ilin.

Pli kuriozan ulon ili malofte vidis, eĉ en la Lando Oz, kie abundas kuriozuloj. Ĝi havis la kapon de juna viro -- evidente Manĝtulo -- kun plaĉa vizaĝo kaj zorge kombita hararo. Sed la korpo estis tre longa, ĉar ĝi havis dudek krurojn -- po dek kruroj ambaŭflanke -- kaj tio igis la korpo etendiĝi kaj kuŝi horizontalpozicie, tiel ke ĉiuj kruroj povis tuŝi la teron kaj stari firme. De la ŝultroj etendiĝis du malgrandaj brakoj; almenaŭ, ili aspektis malgrandaj apud tiom da kruroj.

Tiu kuriozulo estis vestita per la normaj vestoj de la Manĝtula popolo, malhele blua mantelo bele taŭga por la longa korpo kaj ĉiu paro da kruroj surhavis ĉielbluan pantalonon, kun blukoloraj ŝtrumpoj kaj bluaj ledaj ŝuoj iomete kurbigitaj ĉe la pintoj.

"Kiu povas esti vi?" diris Polikromo la Kanario, flugetante super la strangulo, kiu verŝajne estis dorminta sur la pado.

"Kelkfoje mi mem demandas al mi kiu mi estas," respondis la multkrura junulo; "sed efektive mi estas Tomi Hastpaŝ, kaj mi loĝas en kava arbo kiu falis sur la teron pro sia aĝo. Mi poluris ĝian internon, kaj konstruis pordon ĉe ĉiu fino, kaj tio estas tre komforta loĝejo por mi ĉar ĝi estas precize taŭga por mia formo."

"Kiel vi akiris tian formon?" demandis la Birdotimigilurso, sidante sur siaj koksoj kaj rigardante Tomin Hastpaŝon serioze. "Ĉu la formo estas natura?"

"Ne; ĝi estis trudita al mi," respondis Tomi, ĝemante. "Iam mi estis tre aktiva kaj multe amis fari irtaskojn por kiu ajn bezonis mian servon. Tiel mi akiris la nomon Tomi Hastpaŝ. Mi povis fari irtaskon pli rapide ol ĉiu alia knabo, do mi multe fieris. Unu tagon, tamen, mi renkontis maljunulinon kiu estis feino, aŭ sorĉistino, aŭ io tia, kaj ŝi diris ke se mi faros irtaskon por ŝi -- portos magian medikamenton al alia maljunulino -- ŝi plenumigos por mi ĝuste unu Deziron, negrave kiu estas la Deziro. Kompreneble mi konsentis kaj, preninte la medikamenton, mi forhastis. La distanco estis longa, plejparte supren sur monteto, kaj miaj kruroj komencis laciĝi. Sen pripensi kion mi faras mi diris pervoĉe: 'Ve; volonte mi havus dudek krurojn!' kaj tuj mi fariĝis tiu malkutimulo kiun vi vidas apud vi. Dudek kruroj! Dudek sur unu homo! Kalkulu ilin, se vi dubas."

"Jes vi nepre havas ilin," diris Vut la Simio, kiu jam kalkulis ilin."

"Liverinte la magian medikamenton al la maljunulino mi reiris kaj penis trovi la sorĉistinon, aŭ feinon, aŭ kio ajn ŝi estis, kiu donis al mi la misfortunan deziraĵon, por ke ŝi forprenu ĝin. Mi serĉas ŝin ekde tiam, sed neniam povas mi ŝin trovi," daŭrigis kompatinda Tomi Hastpaŝ, malfeliĉe.

"Mi supozas," diris la Stana Strigo, palpebrumante al li, "ke vi povas tre rapide kuri, per tiuj dudek kruroj."

"Unue mi povis," estis la respondo; "sed mi tiom marŝis, serĉante la feinon, aŭ sorĉistinon, aŭ kio ajn ŝi estis, ke baldaŭ mi akiris kalojn sur miaj piedfingroj. Nu, kalo sur unu piedfingro ne estas tre ĝena, sed se oni havas cent piedfingrojn -- kiel mi -- kaj akiras kalojn sur la plej multaj, estas ege malagrable. Anstataŭ kuri nun mi doloroplene rampas, kaj kvankam mi strebas ne perdi esperon mi vere esperas ke mi trovos tiun sorĉistinon aŭ feinon aŭ kio ajn ŝi estis, post nelonge."

"Ankaŭ mi esperas tion," diris la Birdotimigilo. "Sed vi tamen ja povas plezuriĝi per la scio ke vi estas nekutima, kaj tial rimarkinda inter la homoj de Oz. Esti tute simila al aliaj personoj estas malgranda honoro, sed esti malsimila al aliaj estas distingo."

"Tio sonas tre bele," respondis Tomi Hastpaŝ, "sed se vi devus surmeti dek pantalonojn ĉiumatene, kaj laĉi dudek ŝuojn, vi preferus ne tiom distingiĝi."

"Ĉu la sorĉistino, aŭ feino, aŭ kio ajn ŝi estis, estis maljunulino, kun faldoplena haŭto kaj al ŝi mankis duono de la dentaro?" demandis la Verda Strigo.

"Ne," diris Tomi Hastpaŝ.

"Do ŝi ne estis Maljuna Mombi," komentis la transformita Imperiestro.

"Ne interesas min kiu ŝi ne estis kiom kiu ŝi ja estis," diris la dudekrura junulo. "Kaj, kio ajn aŭ kiu ajn ŝi estis, ŝi sukcesis ne rerenkonti min."

"Se vi trovus ŝin, ĉu vi supozas ke ŝi reŝanĝus vin en dukruran knabon," demandis Vut.

"Eble jes, se mi povus fari novan irtaskon por ŝi kaj tiel lukri novan Deziron."

"Ĉu vi vere preferus esti kia vi estis antaŭe?" demandis Polikromo la Kanario, starante sur ŝultro de la Verda Simio por observi pli atente Tomin Hastpaŝon.

"Jes ja, tre multe," estis la fervora respondo.

"Nu, eble do mi povos fari tion," promesis la Filino de la Ĉielarko, kaj fluginte al la tero ŝi prenis malgrandan branĉeton per sia beko kaj per ĝi faris plurajn mistikajn gestojn ĉiuflanke de Tomi hastpaŝ.

"Ĉu vi estas sorĉistino aŭ feino aŭ io tia?" li demandis, miroplene rigardante ŝin.

La Kanario ne respondis, ĉar ŝi estis okupata, sed la Birdotimigilurso respondis: "Jes; ŝi estas io tia, kaj imag-magiisto."

La transformiĝo de la dudekkrura knabo okazis tiel kurioze ke ilin ĉiuj surprizis la metodo. Unue la lastaj du kruroj de Tomi Hastpaŝ malaperis; sekvis du pli, kaj du pli, kaj ĉiufoje kiam paro da kruroj malaperis lia korpo mallongiĝis. Tutdume Polikromo kuradis ĉirkaŭ lin kaj pepis mistikajn vortojn, kaj kiam ĉiuj kruroj de la junulo jam malaperis escepte de du li rimarkis ke la Kanario estas ankoraŭ okupata kaj li alarmite kriis:

"Stop! -- stop! Restigu du krurojn, por ke mi ne estu pli malbonstata ol antaŭe."

"Mi scias," diris la Kanario. "Mi nur per magio forigas la kalojn de viaj lastaj dek piedfingroj."

"Dankon pro via komplezemo," li diris dankeme, kaj nun ili rimarkis ke Tomi Hastpaŝ estas efektive belaspekta junulo.

"Kion vi faros nun?" demandis Vut la Simio.

"Unue," li respondis, "mi devos liveri noton kiun mi portas en mia poŝo ekde kiam la sorĉistino aŭ feino aŭ kio ajn ŝi estis plenumis mian malsaĝan Deziron. Kaj mi firme intencas neniam denove paroli sen antaŭe pripensi zorge kion mi diros, ĉar mi komprenas ke senpensa parolo estas danĝera. Kaj liverinte la noton, mi faros irtaskojn denove por kiu ajn bezonas mian servon."

Do denove li dankis Polikromon kaj rekomencis marŝi laŭ direkto alia ol ilia, kaj ili neniam denove vidis Tomin Hastpaŝon.

Ĉapitro 11: La Ranĉo de Zingibra