Ĉapitro 6

La Magio de Jukuhuo

Vut vidis tre malmulte da magio dum sia vagado, sed la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto vidis tre multajn specojn de magio dum siaj vivoj, tamen ĉiujn tri imponis la kapabloj de S-ino Jup. Ŝi ne alprenis iajn misterajn mienojn nek indulgis sin per ĉantoj aŭ mistikaj ritoj, kiel la plej multaj sorĉistinoj, nek estis la Gigantino maljuna kaj malbela aŭ aspekte aŭ miene malagrabla. Tamen ŝi timigis siajn kaptitojn pli ol povus sorĉistino.

"Bonvolu sidi," ŝi diris al ili, dum ŝi sidigis sin mem en grandan fotelon kaj etendis siajn bele broditajn jupojn por ke ili admiru ilin. Sed ĉiuj seĝoj en la ĉambroj estis tiom altaj ke niaj amikoj ne povis surgrimpi al la sidejoj. S-ino Jup observis tion kaj gestis per mano, kaj tuj ora ŝtupetaro ekaperis apogate de seĝo kontraŭ ŝia propra.

"Algrimpu," diris ŝi, kaj ili obeis; la Stana Lignohakisto kaj la knabo helpis la malpli lertan Birdotimigilon. Kiam ili ĉiuj sidis en vico sur la kuseno de la seĝo, la Gigantino pludiris: "Nun rakontu al mi kial vi venis ĉidirekten, kaj el kie vi venis kaj kion vi celas."

Do la Stana Lignohakisto rakontis al ŝi pri Nimi Ami, kaj sia decido trovi kaj edzinigi ŝin, kvankam li ne havas Amantan Koron. La rakonto ŝajne amuzis la grandan virinon, kiu post tio komencis demandadi al la Birdotimigilo kaj unuafoje en sia vivo ŝi aŭdis pri Ozma de Oz, kaj pri Doroteo kaj Joĉjo Kukurbokapo kaj D-ro Pipt kaj Tiktoko kaj multaj Ozuloj kiuj estas bone konataj en la Smeralda Urbo. Ankaŭ Vut devis rakonti sian historion, kiu estis tre simpla kaj ne necesigis multan tempon. La Gigantino multe ridis kiam la knabo rakontis iliajn aventurojn en Lunio, sed ŝi diris ke ŝi nenion scias pri la Lonoj ĉar ŝi neniam foriras el la Valo.

"Estas fiuloj kiuj volonte kaptus min, same kiel mian gigantan edzon S-ro Jup," diris ŝi; "do mi restas enhejme kaj atentas miajn proprajn aferojn."

"Se Ozma scius ke vi aŭdacas fari magiadon sen ŝia konsento, ŝi severe punus vin," deklaris la Birdotimigilo, ĉar ĉi tiu kastelo estas en la Lando Oz, kaj neniuj personoj en la Lando Oz rajtas fari magiadon escepte de Glinda la Bona kaj la malgranda Sorĉisto kiu loĝas kun Ozma en la Smeralda Urbo."

"Fi al via Ozma!" kriis la Gigantino, klakante per siaj fingroj moke. "Kiel gravas al mi knabino kiun mi neniam vidis kaj kiu neniam vidis min?"

"Sed Ozma estas feino," diris la Stana Lignohakisto, "kaj tial ŝi estas tre potenca. Ankaŭ, nin protektas Ozma, kaj se vi damaĝus nin iumaniere tio multege kolerigus ŝin."

"Kion mi faras ĉi tie, en mia propra privata kastelo en ĉi tiu soleca Valo -- kien venas neniu escepte de stultuloj kiaj vi -- tio neniam estos raportita al via feina Ozma," oponis la Gigantino. "Ne penu fortimigi min de mia intenco, kaj ne lasu vin timiĝi, ĉar estas plej bone brave renkonti neeviteblaĵojn. Mi nun enlitiĝos, kaj en la mateno mi donos al vi ĉiuj novajn formojn, kiaj estos pli interesaj por mi ol tiuj kiujn vi nun portas. Bonan nokton kaj agrablajn sonĝojn."

Dirinte tion, S-ino Jup stariĝis el sia seĝo kaj marŝis tra pordejo en alian ĉambron. Tiom peza estis la tretado de la Gigantino ke eĉ la muroj de la granda ŝtona kastelo tremis dum ŝi paŝis. Ŝi fermis la pordon de sia dormoĉambro malantaŭ si, kaj subite la lumo estingiĝis kaj la tri kaptitoj trovis sin en plena mallumo.

La Stanan Lignohakiston kaj la Birdotimigilon tute ne ĝenis la mallumo, sed Vut la Vagisto maltrankvilis ĉar li estis lasita en tiu stranga loko laŭ tiu stranga maniero, kaj li ne povis vidi eblan minacan danĝeron.

"Ĉu la granda virino tamen ne povus doni al mi liton?" li diris al siaj kunuloj, kaj li apenaŭ parolis kiam li sentis ion premi sin kontraŭ liajn krurojn, kiuj pendis de la kuseno de la seĝo. Li malsupren klinis sin, etendis manon kaj trovis ke lito ekaperis, kun matraco kaj kovriloj, tute kompleta. Li ne malŝparis tempon sed tuj glitis sur la liton kaj baldaŭ profunde dormis.

Dum la nokto la Birdotimigilo kaj la Imperiestro diskutis mallaŭtavoĉe, kaj ili moviĝis el la seĝo kaj trairis zorge la tutan ĉambron, palpante por trovi ian kaŝitan risorton kiu eble malfermos pordon aŭ fenestron kaj permesos ke ili eskapu.

La mateno trovis ilin ankoraŭ sensukcesaj dum sia serĉo kaj tuj kiam lumiĝis la lito de Vut ekmalaperis, kaj li falis sur la plankon kaj la falbato rapide vekis lin. Post iom da tempo la Gigantino venis el sia litoĉambro, surhavante alian robon kiu estis egale multornamita kiel tiu kiun ŝi surportis la antaŭan vesperon, kaj ankaŭ surhavante la belan puntan antaŭŝirmveston. Sidiĝinte en seĝon ŝi diris:

"Mi malsatas; domi tuj matenmanĝos."

Ŝi kunfrapis siajn manojn kaj tuj la tablo ekaperis antaŭ ŝi, kovrita per neĝoblanka tuko kaj sur tiu estis multaj oraj teleroj. Sed ne estis manĝaĵoj sur la tablo, nek io alia escepte de kruĉo da akvo, aro da sovaĝaj herboj kaj manpleno da ŝtoneroj. Sed la Gigantino verŝis iom da akvo en sian kafopoton, frapetis ĝin unu-dufoje per sia mano, kaj poste elverŝis tason da varmega kafo.

"Ĉu vi deziras iom?" ŝi demandis al Vut.

Li estis malfidema rilate al magia kafo, sed ĝia odoro estis tiom alloga ke li ne povis rezisti ĝin; do li respondis: "Bonvolu, Sinjorino".

La Gigantino elverŝis plian tason kaj metis ĝin sur la plankon por Vut. Ĝi estis granda kiel kuvo, kaj la ora kulero en la telereto apud la taso estis tiom peza ke la knabo apenaŭ povis levi ĝin. Sed Vut sukcesis trinketi iom da kafo kaj trovis ĝin bongustega.

S-ino Jup poste transformis la fiherbojn en teleron da avenkaĉo, kiun ŝi manĝis bonapetite.

"Nun," diris ŝi, prenante la ŝtonerojn. "Ĉu mi kompletigu mian manĝon per fiŝbuletoj aŭ per ŝafidaj kotletoj? Kiujn vi preferas, Vut la Vagisto?"

"Bonvolu, mi manĝos la manĝaĵojn en mia dorsosako," respondis la knabo. "Viaj magiaj manĝaĵoj eble bone gustas, sed mi timas ĝin."

La virino ridis pro liaj timoj kaj transformis la ŝtonerojn en fiŝbulojn.

"Mi supozas ke vi kredas ke post kiam vi manĝus la manĝaĵon ĝi refariĝus ŝtoneroj kaj malsanigus vin," ŝi komentis; "sed tio ne estus ebla. Neniam io transformita de mi reakiros sian antaŭan formon, do ĉi tiuj fiŝbuloj neniam povos denove esti ŝtoneroj. Tial mi devas tre zorge atenti pri miaj transformoj," ŝi pludiris, rapide manĝante dum ŝi parolis, "ĉar kvankam mi povas laŭvole ŝanĝi formojn mi neniam povas reŝanĝi ilin -- tio pruvas ke eĉ la povo de lerta Jukuhuo estas limigita. Kiam mi transformos vian trion, vi devos ĉiam porti la formojn kiujn mi donis al vi."

"Do bonvolu ne transformi nin," petis Vut, "ĉar ni tute kontente restos kiaj ni estas."

"Mi ne celas kontentigi vin, mi intencas plaĉi min," ŝi deklaris, "kaj plezurigos min doni al vi novajn formojn. Ĉar se hazarde viaj amikoj venos serĉi vin, neniu el ili povos rekoni vin."

Ŝia tono estis tiel pozitiva ke ili sciis ke estus senutile protesti. La virino ne estis malbelaspekta; ŝia vizaĝo ne estis kruela; ŝia voĉo estis granda sed gracitona; sed ŝiaj vortoj indikis ke ŝi posedas senkompatan koron kaj neniom da petpledo ŝanĝos ŝian ficelon.

S-ino Jup uzis multan tempon por fini sian matenmanĝon kaj la kaptitoj tute ne deziris rapidigi ŝin, sed fine la manĝo estis finita kaj ŝi faldis sian buŝtukon kaj malaperigis la tablon kunfrapante siajn manojn. Post tio ŝi turnis sin al siaj kaptitoj kaj diris:

"La sekva ero de la programo estas ŝanĝi viajn formojn."

"Ĉu vi decidis kiujn formojn doni al ni?" demandis la Birdotimigilo, malkviete.

"Jes; mi elsonĝis la tuton dum mi dormis. Ĉi tiu Stanulo ŝajnas tre serioza persono" -- efektive, la Stana Lignohakisto ja aspektis seriozega, ĝuste tiam, ĉar lin multe ĉagrenis -- "do mi ŝanĝos lin en Strigon."

Ŝi nur bezonis gesti al li per unu fingro parolante, kaj tuj la formo de la Stana Lignohakisto komencis ŝanĝiĝi kaj post kelkaj sekundoj Noĉjo Hakisto, la Imperiestro de la Palpbrumoj, estis transformita en Strigon, kun okuloj grandaj kiel teleroj kaj hokforma beko kaj fortaj ungoj. Sed li estis ankoraŭ stana. Li estis Stana Strigo, kun stanaj kruroj kaj beko kaj okuloj kaj plumoj. Kiam li flugis al la dorso de seĝo kaj stariĝis sur ĝin, liaj stanaj plumoj bruis dum ili frapiĝis unuj kontraŭ la aliajn.

La Gigantino ŝajne estis multe amuzata de la aspekto de la Stana Lignohakisto, ĉar ŝia rido estis granda kaj gaja.

"Vi ne povos perdiĝi," diris ŝi, "ĉar viaj flugiloj kaj plumoj bruegos kien ajn vi iros. Kaj jes ja vere, Stana Strigo estas tiom malofta kaj bela ke ĝi estas multe pli bona ol ordinara birdo. Mi ne intencis konsistigi vin el stano, sed mi forgesis konstruigi vin el viando. Tamen, stana vi estis, kaj stana vi estas, kaj ĉar estas tro malfrue ŝanĝi vin, estas decidite."

Ĝis nun la Birdotimigilo iom dubis la eblon ke S-ino Jup povos transformi lin, aŭ lian amikon la Stanan Lignohakiston, ĉar ili ne estis samnaturaj kiel ordinaraj homoj. Li maltrankvilis pli pri kio okazos al Vut ol al li mem, sed nun li komencis maltrankvili pri si.

"Sinjorino," li diris haste, "mi opinias ĉi tiun agadon tre malĝentila. Oni eĉ povus nomi ĝin maldeca, kiam oni konsideras ke ni estas viaj gastoj."

"Vi ne estas gastoj, ĉar mi ne invitis vin ĉi tien," ŝi respondis.

"Eble ne; sed ni petis gastemecon. Ni transdonis nin al via bonvolo, kiel oni diras, kaj nun ni trovas ke vi ne havas bonvolon. Tial, se vi pardonos mian esprimon, mi devas diri ke estas plej fie forpreni de ni niajn naturajn formojn kaj doni al ni aliajn kiuj ne plaĉas al ni."

"Ĉu vi celas kolerigi min?" ŝi demandis, sulkigante la frunton.

"Neniel," diris la Birdotimigilo; "mi nur celas instigi vin agi pli dame."

"Ho, ĉu vere? Laŭ mia opinio, S-ro Birdotimigilo, vi nun agas kiel urso -- do Urso vi fariĝos!"

Denove la timiga fingro gestis, ĉifoje cele la Birdotimigilon, kaj tuj lia formo komencis ŝanĝiĝi. Post kelkaj sekundoj li fariĝis malgranda Bruna Urso, sed li estis plenigita per pajlo same kiel antaŭe, kaj kiam la malgranda Bruna Urso trenis sin trans la plankon li estis same ŝanceliĝema kiel estis la Birdotimigilo kaj moviĝis same mallerte.

Vut miregis, sed li ankaŭ plene timis.

"Ĉu dolorigis?" li demandis al la malgranda Bruna Urso.

"Ne, kompreneble ne," muĝetis la Birdotimigilo en la formo de Urso; "sed al mi ne plaĉas marŝadi per kvar kruroj, estas maldigne."

"Pripensu mian humiliĝon!" pepis la Stana Strigo, klopodante platigi siajn stanajn plumojn per sia stana beko. "Kaj mi ankaŭ ne povas bone vidi. Ŝajne la lumo dolorigas miajn okulojn."

"Estas ĉar vi estas Strigo," diris Vut. "Mi kredas ke vi vidos pli bone en la mallumo."

"Nu," komentis la Gigantino, "al mi tre plaĉas tiuj novaj formoj, miaflanke, kaj mi estas certa ke ili pli plaĉos al vi kiam vi kutimiĝos al ili. Do nun," ŝi pludiris, turninte sin al la knabo, "estas via vico."

"Ĉu vi ne opinias ke estus pli bone lasi min kia mi estas?" demandis Vut per tremoplena voĉo.

"Mi ne opinias tion," ŝi respondis. "Mi faros el vi Simion. Mi amas simiojn -- ili estas karegaj! -- kaj mi opinias ke Verda Simio estos tre amuza kaj distros min kiam mi estos malgaja."

Vut timotremis, ĉar denove la terura magia fingro gestis, rekte celante lin. Li sentis sin ŝanĝiĝi; ne tre multe, tamen, kaj tute ne dolorigis. Li malsupren rigardis al siaj membroj kaj korpo kaj trovis ke forestas liaj vestoj kaj lian haŭton kovras fajna, silkeca verda felo. Liaj manoj kaj piedoj estis nun tiuj de simio. Li ekkonsciis ke li vere estas simio, kaj lia unua sento estis de kolero. Li komencis babilaĉi samkiel simioj. Li saltis al la kuseno de giganta seĝo, kaj poste al ĝia dorso kaj per sovaĝa salto sur la ridantan Gigantinon. Lia plano estis preni ŝiajn harojn kaj eltiri ilin de la radikoj, kaj tiel venĝi sin pro ŝiaj fitransformoj. Sed ŝi levis manon kaj diris:

"Milde, kara Simio -- milde! Vi ne koleras; vi estas kiel eble plej feliĉa!"

Vut ekhaltis. Ne; li tute ne estis kolera, nun; li sentis sin tiel bonhumora kaj gaja kiel kiam li estis knabo. Anstataŭ tiri la harojn de S-ino Jup li sidis sur ŝia ŝultro kaj karesis ŝian molan vangon per sia harkovrita mano. Responde, ŝi ridetis al la kurioza verda besto kaj ame frapetis lian kapon.

"Tre bone," diris la Gigantino, "ni ĉiuj amikiĝu kaj estu kune feliĉaj. Kiel fartas mia Stana Strigo?"

"Tre komforte," diris la Strigo. "Kompreneble mia nova formo ne plaĉas al mi, sed mi ne permesos ke tio malfeliĉigu min. Sed diru al mi, mi petas: kiel utilas Stana Strigo?"

"Via sola utilo estas ridigi min," respondis la Gigantino.

"Ĉu pajloplena Urso ankaŭ ridigos vin?" demandis la Birdotimigilo, sidiĝante sur siajn koksojn por rigardi ŝin.

"Kompreneble," deklaris la Gigantino; "kaj mi aldonis iom da magio al viaj transformoj por instigi ke vi ĉiuj estu kontentaj pri viaj novaj formoj. Mi bedaŭras ke mi ne pensis fari tion kiam mi transformis Polikromon en Kanaribirdon. Sed eble, kiam ŝi vidos kiom gajaj vi estas, ŝi ĉesos esti silenta kaj morna kaj komencos kantadi. Mi alportos la birdon por ke vi vidu ŝin."

Dirinte tion S-ino Jup eniris la apudan ĉambron kaj baldaŭ revenis portante oran kaĝon en kiu sidanta sur balanciĝanta stangeto estis bela flava Kanario.

"Polikromo," diris la Gigantino, "lasu min konigi al vi Verdan Simion, kiu iam estis knabo nomata Vut la Vagisto, kaj Stanan Strigon, kiu iam estis Stana Lignohakisto nomata Noĉjo Hakisto, kaj pajloplenan malgrandan Brunan Urson kiu iam estis vivanta Birdotimigilo."

"Ni jam bone konas unu la alian," deklaris la Birdotimigilo. "La birdo estas Polikromo, la Filino de la Ĉielarko, kaj ŝi kaj mi iam estis bonaj amikoj."

"Ĉu vi vere estas mia malnova amiko, la Birdotimigilo?" demandis la birdo, per dolĉa, nelaŭta voĉo.

"Jen!" kriis S-ino Jup; "jen ŝi ĵus parolis unuafoje post sia transformiĝo."

"Mi vere estas via malnova amiko," respondis la Birdotimigilo; "sed nepre pardonu ke mi aperas ĝuste nun en ĉi tiu bruta formo."

"Mi estas birdo, kia vi, kara Poli," diris la Stana Lignohakisto; "sed, ve!, Stana Strigo ne estas tiel bela kiel Kanaribirdo."

"Estas aĉe!" ĝemis la Kanario. "Ĉu vi ne povas eskapi de ĉi tiu terura Jukuhuo?"

"Ni ne povas," respondis la Birdotimigilo, "ni penis eskapi, sed sensukcese. Unue ŝi kaptis nin, poste ŝi transformis nin. Sed kiel ŝi sukcesis kapti vin, Polikromo?"

"Mi dormis, kaj ŝi maljuste fiuzis la oportunon," respondis la birdo malfeliĉe. "Veka, mi facile povus protekti min."

"Diru al mi," diris la Vera Simio fervore, dum li proksimiĝis al la kaĝo, "kion ni faru, Filino de la Ĉielarko, por eskapi el ĉi tiuj transformoj? Ĉu vi ne povas helpi nin, kvankam vi estas Feino?"

"Nunmomente mi ne povas eĉ helpi min," respondis la Kanario.

"Tio estas precize vera!" kriis la Gigantino, kiu ŝajne plezuriĝis aŭdante la birdon paroli, eĉ kvankam ĝi plendas; "vi estas ĉiuj senhelpaj kaj mi regas vin; do estos plej bone ke vi decidu akcepti vian sorton kaj esti kontentaj. Memoru ke vi estas transformitaj por ĉiam, ĉar neniu magio en la mondo povas rompi vian sorĉitecon. Mi nun eliros por mia matena promenado, ĉar ĉiutage post la matenmanĝo mi marŝas deksesfoje ĉirkaŭ mian kastelon por ekzerci min. Distru vin dum mi forestos, kaj kiam mi revenos mi esperas ke mi trovos vin ĉiujn kontentaj kaj feliĉaj."

Do la Gigantino marŝis al la pordo tra kiu niaj amikoj eniris la grandan halon kaj diris unu vorton: "Malfermiĝu!" La pordo apertiĝis kaj post la trairo de S-ino Jup ĝi refermiĝis klake dum ĝiaj fortikaj rigliloj refiksiĝis. La Verda Simio kuris al la aperturo, esperante eskapi, sed li tro malfruis kaj nur sukcesis bati sian nazon kiam la pordo brufermiĝis.

Ĉapitro 7: La Punta Ŝirmvesto