Ĉapitro 1

Vut la Vagisto

La Stana Lignohakisto sidis sur sia scintilanta stana trono en la bela stana halo de sia grandioza stana kastelo en la Manĝtula Lando en la Lando Oz. Apud li, en seĝo el plektita pajlo, sidis lia plej intima amiko, la Birdotimigilo de Oz. Kelkfoje ili parolis unu al la alia pri kuriozaĵoj kiujn ili vidis kaj strangaj aventuroj kiujn ili spertis ekde kiam ili renkontis unu la alian kaj fariĝis kamaradoj. Sed alifoje ili silentis, ĉar ili jam diskutis iner si tiujn temojn multfoje, kaj ili trovis sin kontentaj per nura kunesto, dum kiu ili parolis fojfoje mallongan frazon por pruvi ke ili plu estas vekaj kaj atentaj. Sed kompreneble tiuj du kuriozuloj neniam dormis. Kial ili dormus, ĉar ili neniam laciĝis?

Kaj nun, dum la brilanta suno malaltiĝis super la Palpbruma Lando de Oz, kolorigante la scintilantajn stanajn turojn kaj stanajn minaretojn de la stana kastelo per grandiozaj sunsubiraj koloroj, proksimiĝis laŭ multekurbiĝanta vojeto Vut la Vagisto, kiu renkontis serviston Palpbruman ĉe la enirejo de la kastelo.

La servistoj de la Stana Lignohakisto ĉiuj surportis stanajn kaskojn kaj stanajn brustokovrilojn kaj uniformojn kovritajn per etaj stanaj diskoj dense kunkudritaj sur arĝentan ŝtofon, tiel ke iliaj korpoj scintilis tiel bele kiel la stana kastelo -- kaj preskaŭ same bele kiel la Stana Lignohakisto mem.

Vut la Vagisto rigardis la virserviston -- tute brilantan kaj scintilantan -- kaj dum li rigardis liaj okuloj fariĝis grandaj pro miro. Ĉar Vut ne estis tre granda kaj ne estis tre aĝa, kaj kvankam li estis vagisto, ĉi tiu estis la plej belega vidaĵo kiu iam renkontis lian knabecan rigardon.

"Kiu loĝas ĉi tie?" li demandis.

"La Imperiestro de la Palpbrumoj, kiu estas la fama Stana Lignohakisto de Oz," respondis la servisto, kiu estis trejnita trakti afable ĉiun fremdulon.

"Stana Lignohakisto? Vere kurioze!" kriis la vagisteto.

"Nu, eble nia Imperiesto ja estas kurioza," agnoskis la servisto; "sed li estas afabla mastro kaj honesta kaj fidela kiom povas lin fari bona stano; do ni, kiuj volonte servas lin, emas forgesi ke li ne estas kiaj aliaj homoj."

"Ĉu mi rajtas renkonti lin?" demandis Vut la Vagisto, post momento da pensado.

"Se vi bonvolos atendi dum momento, mi iros demandi lin," diris la servisto, kaj post tio li eniris la halon kie la Stana Lignohakisto sidis kun sia amiko la Birdotimigilo. Ambaŭ ĝoje informiĝis ke fremdulo venis al la kastelo, ĉar tio donos al ili novan diskutotemon, do ili petis la serviston engvidi la knabon tuj.

Kiam Vut la Vagisto trapasis la grandajn koridorojn -- flankumitajn per ornama stano -- kaj majestajn stanajn arkaĵojn kaj la multajn stanajn ĉambrojn kiuj ĉiuj enhavis belajn stanajn meblojn, liaj okuloj fariĝis eĉ pli grandaj kaj lia tuta korpeto tremis pro mirego. Sed, malgraŭ sia mirado, li povis ĝentile klini sin antaŭ la trono kaj diri per respektoplena voĉo: "Mi salutas vian Gloran Moŝton kaj proponas al vi mian humilan servadon."

"Tre Bone!" respondis la Stana Lignohakisto laŭ sia kutima gaja maniero. "Diru al mi kiu vi estas kaj el kie vi venis."

"Oni nomas min Vut la Vagisto," respondis la knabo, "kaj mi venis, per multaj veturoj kaj tre malrekte, el mia iama hejmo en fora angulo de la Gilikula Lando de Oz."

"Vagi for de la hejmo," komentis la Birdotimigilo, "signifas renkonti danĝerojn kaj malfacilaĵojn, precipe se oni konsistas el viando kaj ostoj. Ĉu vi ne havis amikojn en tiu angulo de la Gilikula Lando? Ĉu ĝi ne estis hejmeca kaj komforta?"

Aŭdi homon plenigitan per pajlo paroli, kaj paroli tre bone, vere surprizis Vuton, kaj eble li iomete malĝentile rigardegis la Birdotimigilon. Sed post momento li respondis:

"Mi havis hejmon kaj amikojn, via Birdotimigila Moŝto, sed ili estis tiom kvietaj kaj feliĉaj kaj komfortaj ke mi trovis ilin malagrable stultaj. Nenio en tiu angulo de Oz interesis min, sed mi kredis ke en aliaj partoj de la lando mi trovos kuriozulojn kaj vidos novaĵojn, do mi komencis mian vagadan veturon. Mi estas vagisto jam de preskaŭ plena jaro, kaj nun mia vagado gvidis min al ĉi tiu bonega kastelo."

"Mi supozas," diris la Stana Lignohakisto, "ke dum tiu jaro vi vidis tiom ke vi fariĝis tre saĝa."

"Ne," respondis Vut, penseme, "mi estas tute ne saĝa, bonvolu scii via Moŝto. Mi trovas ke ju pli mi vagas des malpli mi scias, ĉar en la Lando Oz estas multa saĝeco kajmultaj aferoj lerneblas."

"Lerni estas simple. Ĉu vi ne faras demandojn?" demandis la Birdotimigilo.

"Mi ja faras tion, tiom da demandoj kiom mi aŭdacas fari; sed kelkaj personoj rifuzas respondi demandojn."

"Ili estas malkomplezemaj," deklaris la Stana Lignohakisto. "Se oni ne petas informon oni malofte ricevas ĝin; tial mi, miaflanke, regule respondas al ĉiu ĝentila demando kiun oni faras al mi."

"Ankaŭ mi," aldonis la Birdotimigilo, kapjesante.

"Mi ĝojas aŭdi tion," diris la Vagisto, "ĉar tio kuraĝigas min demandi ĉu haveblas manĝaĵoj."

"Benu la knabon!" kriis la Imperiestro de la Palpbrumoj; "mi estas tre malzorga, pro mia forgeso ke vagantoj kutime malsatas. Mi venigos al vi jam tuj manĝaĵojn."

Dirinte tion li blovis per stana fajfilo kiu pendis de lia stana kolo, kaj je la alvoko servisto alvenis kaj profunde klinis sin. La Stana Lignohakisto mendis manĝaĵojn por la fremdulo, kaj post kelkaj minutoj la servisto enportis stanan pleton sur kiu estis zorge elektita amasego da bonaj manĝaĵoj, ĉiuj estis atente metitaj sur stanajn telerojn kiuj estis poluritaj ĝis ili brilis kiel speguloj. La pleto metiĝis sur stanan tablon kiun oni tiris antaŭ la tronon, kaj la servisto metis stanan seĝon antaŭ la knabon por ke li sidu sur ĝi.

"Manĝu, amiko Vagisto," diris la Imperiestro elkore, "kaj mi esperas ke la festeno plaĉos al vi. Mi mem ne manĝas, ĉar mi estas tiel farita ke mi ne bezonas manĝi por vivi. Ankaŭ ne mia amiko la Birdotimigilo. Sed ĉiuj miaj Palpbrumoj manĝas, ĉar ili konsistas el karno, kiel vi, do mia stana ŝranko estas neniam malplena, kaj fremduloj ĉiam rajtas laŭdezire preni tion kio estas en ĝi."

La knabo silente manĝis dum kelka tempo, ĉar li estis vere malsata, sed kiam lia apetito jam iom satiĝis li diris:

"Kiel estas ke via Majesteco estas farita el stano, tamen vivas?"

"Tio," respondis la stanulo, "estas longa rakonto."

"Ju pli longa, des pli bona," diris la knabo. "Ĉu vi bonvolos rakonti ĝin al mi?"

"Se vi deziras," promesis la Stana Lignohakisto, malantaŭen klinante sin en sia stana trono kaj krucante siajn stanajn krurojn. Kam de longe mi ne rakontas mian historion, ĉar ĉiu ĉi tie konas ĝin preskaŭ tiel parkere kiel mi mem. Sed vi, ĉar vi estas fremdulo, sendube volas informiĝi pri kiel mi fariĝis tiel bela kaj prospera, do mi deklamos por vi miajn strangajn aventurojn."

"Dankon," diris Vut la Vagisto, ankoraŭ manĝante.

"Mi ne ĉiam konsistis el stano," komencis la Imperiestro," ĉar komence mi estis homo el karno kaj ostoj kaj sango kaj loĝis en la Manĝtula Lando de Oz. Tie mia metio estis tiu de lignohakisto, kaj mi kontribus laŭ mia povo al la komforto de la popolo de Oz hakante la arbojn de la arbaro por provizi brulolignon, per kiu la virinoj kuiradis siajn manĝojn dum la infanoj varmigis sin ĉirkaŭ la fajroj. Kiel hejmon mi havis malgrandan dometon apud la bordo de la arbaro, kaj mia vivo estis tre kontenta ĝis mi enamiĝis je bela Manĝtula knabino kiu loĝis ne tre for."

"Kiel nomiĝis la Manĝtula knabino?" demandis Vut.

"Nimi Ami. Tiu knabino, tiom bela ke la sunsubiroj ruĝiĝis kiam iliaj radioj trafis ŝin, loĝis kun potenca sorĉistino kiu surportis arĝentajn Suojn kaj kiu sklavigis la kompatindan infanon. Nimi Ami devis labori de la mateno ĝis la nokto por la maljuna Sorĉistino de la Oriento, lavante kaj balaante ŝian dometon kaj kuirante ŝiajn manĝojn kaj lavante ŝiajn telerojn. Ŝi ankaŭ devis haki brulolignon, ĝis unu tagon mi trovis ŝin en la arbaro kaj ekamis ŝin. Post tio mi ĉiam alportis multe da bruloligno al Nimi Ami kaj ni fariĝis intimaj amikoj. Fine mi petis ŝin edziniĝi kun mi, kaj ŝi akceptis fari tion, sed la Sorĉistino hazarde aŭdis nian konversacion kaj ĝi multe kolerigis ŝin, ĉar ŝi ne volis ke mi forprenu ŝian sklavinon de ŝi. La Sorĉistino ordonis ke mi neniam denove proksimiĝu al Nimi Ami, sed mi diris al ŝi ke mi estas mia propra mastro kaj agos laŭvole, ĉar mi ne konsciis ke tiu estas danĝera maniero paroli al Sorĉistino.

"La sekvan tagon, dum mi hakis lignon en la arbaro, la kruela Sorĉistino sorĉis mian hakilon, tiel ke ĝi glitis kaj detranĉis mian dekstran kruron."

"Terure!" kriis Vut la Vagisto.

"Jes, ja ŝajnis misfortune," konsentis la Stanulo, "ĉar unukrura lignohakisto malmulte utilas por sia metio. Sed mi rifuzis lasi la Sorĉistinon tiel facile venki min. Mi konis tre lertan mekanikiston kiu loĝis aliflanke de la arbaro, li estis mia amiko, do mi saltis unukrure al li kaj petis ke li helpu min. Li baldaŭ faris por mi novan kruron el stano kaj lerte ligis ĝin al mia vianda korpo. Ĝi havis artikojn en la genuo kaj en la maleolo kaj estis preskaŭ same komforta kiel la kruro kiun mi perdis."

"Nepre via amiko estis mirinda metiisto!" kriis Vut.

"Jes ja," agnoskis la Imperiestro. "Lia metio estis prilaborado de stano kaj li povis fari ĉion ajn el stano. Kiam mi reiris al Nimi Ami, la knabino ĝojegis kaj ĵetis siajn brakojn ĉirkaŭ mian kolon kaj kisis min, deklarante ke ŝi fieras pro mi. La Sorĉistino vidis la kison kaj koleris eĉ pli ol antaŭe. Kiam mi komencis labori en la arbaro, la sekvan tagon, mia hakilo, ankoraŭ sorĉite, glitis kaj detranĉis mian alian kruron. Denove mi saltetis -- per mia stana kruro -- al mia amiko la stanisto, kiu afable faris por mi novan stanan kruron kaj ligis ĝin al mia korpo. Do mi reiris ĝojoplene al Nimi Ami, kiu multe ŝatis miajn brilantajn krurojn kaj promesis ke kiam ni estos geedzoj ŝi ĉiam tenos ilin oleitaj kaj poluritaj. Sed la Sorĉistino furiozis eĉ pli ol antaŭe, kaj tuj kiam mi levis mian hakilon por haki, ĝi tordis sin kaj detranĉis brakon mian. La stanisto faris por mi stanan brakon kaj tio ne multe ĉagrenis min, ĉar Nimi Ami deklaris ke ŝi plu amas min."

Ĉapitro 2: La Koro de la Stana Lignohakisto