"Malfermiĝu!" diris Vut la Vagisto, ankoraŭ frontante la pordon; sed lia ordono estis senefika kaj li malrapide reiris al la aliaj.
"Vi ne povas malfermi iun pordon aŭ fenestron en la sorĉita kastelo se vi ne surportas la Magian Ŝirmveston," diris la Kanario.
"Pri kiu Magia Ŝirmvesto vi parolas?" demandis la Stana Strigo, per interesata voĉo.
"La punta, kiun la Gigantino ĉiam surhavas. Jam de pluraj semajnoj mi estas ŝia kaptito, en ĉi tiu kaĝo, kaj ŝi pendigas mian kaĝon en sia dormoĉambro ĉiunokte por ke ŝi povu observi min," klarigis Polikromo la Kanario. "Tial mi trovis ke la Magia Ŝirmvesto malfermas la pordojn kaj fenestrojn, kaj nenio alia povas movi ilin. Kiam ŝi enlitiĝas, S-ino Jup pendigas sian ŝirmveston sur la litofosto, kaj unu matenon ŝi forgesis meti ĝin sur sin kaj kiam ŝi ordonis ke la pordo malfermiĝu la pordo rifuzis moviĝi. Do post tio ŝi surmetis la puntan ŝirmveston kaj la pordo obeis ŝin. Jen kiel mi sciiĝis pri la magia povo de la ŝirmvesto."
"Mi komprenas -- mi komprenas!" diris la malgranda Bruna Urso, gestante per sia pajloplena kapo. "Sekve, se ni povus forpreni la ŝirmilon de S-ino Jup, ni povus malfermi la pordojn kaj eskapi el nia karcero."
"Estas vere, kaj tiun planon mi estis propononta," respondis Polikromo la Kanaribirdo. "Tamen, mi ne kredas ke la Strigo povus ŝteli la ŝirmilon, nek eĉ la Urso, sed eble la Simio povus kaŝi sin en ŝia ĉambro nokte kaj preni la ŝirmveston dum ŝi dormas."
"Mi provos!" kriis Vut la Vagisto. "Mi provos jam hodiaŭ nokte, se mi povos kaŝe eniri ŝian litoĉambron."
"Sed nepre ne pensu pri la plano," avertis la birdo, "ĉar ŝi povas legi viajn pensojn kiam ajn ŝi deziras. Kaj ne forgesu, antaŭ ol eskapi kunprenu min. Kiam mi estos ekster la atingopovo de la Gigantino, mi eble povos trovi metodon savi nin ĉiujn."
"Ni ne forgesos nian feinamikon," promesis la knabo; "sed eble vi povas informi min pri kiel eniri la litoĉambron."
"Ne," deklaris Polikromo, "mi ne povas konsili vin pri tio. Vi devos atenti por trovi oportunon, kaj kaŝe eniru dum S-ino Jup ne rigardas."
Ili diskutis la aferon dum iom pli longa tempo kaj post tio S-ino Jup revenis. Kiam ŝi eniris, la pordo subite malfermiĝis, pro ŝia ordono, kaj fermiĝis tuj kiam ŝia grandega formo trairis la pordejon. Dum tiu tago ŝi eniris sian litoĉambron plurfoje, pro diversaj taskoj, sed ĉiam ŝi ordonis ke la pordo fermiĝu malantaŭ ŝi kaj ŝiaj kaptitoj trovis eĉ ne etetan oportunon eliri el la granda halo en kiu ili estis enfermitaj.
La Verda Simio opiniis ke estos saĝe amikigi la grandan virinon, por gajni ŝian konfidon, do li sidiĝis sur la dorso de ŝia seĝo kaj babilis al ŝi dum ŝi flikis siajn ŝtrumpojn kaj kudris arĝentajn butonojn sur kelkajn orajn ŝuojn grandajn kiel remboatoj. Tio plaĉis al la Gigantino kaj ŝi plurfoje ĉesis kudri por karese frapeti la kapon de la Simio. La malgranda Bruna Urso volviĝis en angulo kaj kuŝis senmove dum la tuta tago. La Strigo kaj la Kanario trovis ke ili povas interparoli en la birda lingvo, kiun nek la Gigantino nek la Urso nek la Simio sciis kompreni; do kelkfoje ili pepadis unu al la alia kaj pasigis la longan tedan tagon tre feliĉe.
Post la vespermanĝo S-ino Jup prenis grandan violonon el granda ŝranko kaj ludis tian laŭtan kaj malplaĉan muzikon ke ŝiaj kaptitoj ĉiuj estis dankemaj kiam fine ŝi ĉesis kaj diris ke ŝi enlitiĝos.
Admoninte la Simion kaj la Urson kaj la Strigon ke ili bone kondutu dum la nokto, ŝi prenis la kaĝon en kiu estis la Kanario kaj, irinte al la pordo de sia litoĉambro, ŝi ordonis ke ĝi malfermiĝu. Ĝuste tia, tamen, ŝi memoris ke ŝi lasis sian violonon kuŝi sur tablo, do ŝi reiris por preni ĝin kaj remeti ĝin en la ŝrankon, kaj dum ŝia dorso estis turnita la Verda Simio kaŝe glitis tra la malfermitan pordon en ŝian lito-ĉambron kaj kaŝis sin sub la lito. La Gigantino, kiu estis dormema, ne rimarkis tion, kaj enirinte sian ĉambron ŝi fermigis la pordon malantaŭ si kaj poste pendigis la birdokaĝon de vergeto apud la fenestro. Post tio ŝi komencis senvestigi sin, unue ŝi deprenis la puntan ŝirmveston kaj sternis ĝin sur la litofoston, kie ĝi estis facile atingebla per ŝia mano.
Tuj kiam S-ino Jup estis en la lito ĉiuj lampoj estingiĝis, kaj Vut la Simio kaŭris sub la lito pacience atendante ĝis li aŭdis la Gigantinon ronki. Tiam li elrampis kaj en la mallumo palpadis ĝis li tuŝis la ŝirmilon, kiun li tuj ligis ĉirkaŭ sian propran talion.
Post tio Vut klopodis trovi la Kanarion, kaj estis ĝuste sufiĉa lunlumo brilanta tra la fenestro por ebligi ke li vidu kie pendas la kaĝo; sed ĝi estis ekster lia atingopovo. Unue lin tentis lasi Polikromon kaj eskapi kun siaj aliaj amikoj, sed memorante sian promeson al la Filino de la Ĉielarko Vut klopodis elpensi metodon savi ŝin.
Seĝo staris proksime al la fenestro, kaj tio -- videbla neklare en la lunlumo -- inspiris en li ideon. Puŝante kontraŭ ĝin per sia tuta forto li trovis ke li povas movi la gigantan seĝon kelkajn centimetrojn je ĉiu puŝo. Do li puŝis kaj plu puŝis ĝis la seĝo estis sub la birdokaĝo, kaj tiam li saltis senbrue sur la kusenon -- ĉar lia simia formo ebligis ke li saltu pli alten ol povas knabo -- kaj de tie al la dorso de la seĝo, kaj tiel li sukcesis atingi la kaĝon kaj preni ĝin de la vergeto. Poste li malsupren saltis al la planko kaj palpiris al la pordo.
"Malfermiĝu!" li ordonis, kaj tuj la pordo obeis kaj apertiĝis. Sed lia voĉo vekis S-inon Jupon, kiu sovaĝe kriis kaj saltis el la lito je la unua provo. La Verda Simio kuris tra la pordejon, portante kun si la kaĝon, kaj antaŭ ol la Gigantino povis atingi la pordon ĝi brufermiĝis kaj enkarcerigis ŝin en ŝian propran ĉambron!
La bruo kiun ŝi faris, pro sia batado sur la pordon, kaj ŝiaj kolerokrioj kaj teruraj minacoj pri venĝo plenigis ĉiujn niajn amikojn per timego, kaj Vut la Simio estis tiom ekscitita ke en la mallumo li ne povis trovi la eksteran pordon de la halo. Sed la Stana Strigo povis vidi tre bone en la mallumo, do li gvidis siajn amikojn al la ĝusta loko kaj kiam ĉiuj grupe staris antaŭ la pordo Vut ordonis ĝin malfermiĝi. La Magia Antaŭvesto montriĝis same potenca kiel kiam ĝin surportis la Gigantino, do post momento ili jam kuris tra la koridoron kaj staris en la freŝa nokta aero ekster la kastelo, liberaj iri kien ajn ili volis.
Ĉapitro 8: La Minaco en la Arbaro