"La Sorĉistino kun la Arĝentaj Ŝuoj malamis min ĉar mi defiis ŝin," daŭrigis la Imperiestro, kies voĉo nun sonis klare kiel sonorilo, "kaj ŝi insitis ke Nimi Ami neniam edziniĝos kun mi. Tial ŝi devigis la sorĉitan hakilon dehaki mian alian brakon, kaj la stanisto ankaŭ anstataŭigis tiun membron per stano, inkluzive de ĉi tiuj fajne artikigitaj manoj kiujn vi vidas min uzi. Sed ve! post tio, la hakilo, plu sorĉite de la kruela Sorĉistino, dividis mian korpon en du pecojn, tiel ke mi falis sur la teron. Tiam la Sorĉistino, kiu rigardis de malantaŭ proksima arbusto, alkuris kaj prenis la hakilon kaj dishakis mian korpon farante plurajn pecetojn, post tio, kredante ke fine ŝi detruis min, ŝi forkuris ridante pro ĝojo.
"Sed Nimi Ami trovis min. Ŝi prenis miajn brakojn kaj krurojn kaj kapon, kaj kunligis ilin kaj portis ilin al la stanisto, kiu eklaboris kaj faris por mi belan korpon el pura stano. Kiam li kunfiksis la brakojn kaj krurojn al la korpo, kaj metis mian kapon en la stanan kolumon, mi estis eĉ multe pli bona homo ol antaŭe, ĉar mia korpo ne povis dolori nek dolorigi min, kaj mi estis tiel bela kaj brila ke mi ne bezonis vestojn. Vestoj ĉiam ĝenas, ĉar ili malpuriĝas kaj ŝiriĝas kaj estas anstataŭigendaj; sed mia stana korpo nur bezonas oleiĝi kaj poluriĝi.
"Nimi Ami plu deklaris ke ŝi edziniĝos kun mi, ĉar ŝi plu amis min malgraŭ la fiagoj de la Sorĉistino. La knabino deklaris ke mi estos la plej brila edzo en la tuta mondo, kaj tio estis tute vera. Tamen, la Fisorĉistino ankoraŭ ne estis konkerita. Kiam mi reiris al mia laboro la hakilo glitis kaj detranĉis mian kapon, kiu estis la sola vianda parto de mi kiu plu restis. Krome, la maljunulino ekprenis mian detranĉitan kapon kaj forportis ĝin kun si kaj kaŝis ĝin. Sed Nimi Ami venis en la arbaron kaj trovis min senhelpe vaganta, kaj ŝi gvidis min al mia amiko la stanisto. La fidelulo tuj komencis labori por fari por mi stanan kapon, kaj li ĵus kompletigis ĝin kiam Nimi Ami venis alkurante kun mia malnova kapo, kiun ŝi ŝtelis de la Sorĉistino. Sed, pripensinte, mi opiniis la stanan kapon multe pli bona ol la vianda -- mi ankoraŭ portas ĝin, do vi povas vidi ĝiajn belon kaj gracan formon -- kaj la knabino konsentis kun mi ke viro konsistanta tute el stano estas multe pli perfekta ol kapo el alia materialo. La stanisto tiom fieris pro sia verko kiom mi, kaj dum tri plenaj tagoj ĉiuj admiris min kaj laŭdis mian belecon.
"Ĉar mi nun konsistis tute el stano, mi ne plu timis la Fisorĉistinon, ĉar ŝi ne plu kapablis damaĝi min. Nimi Ami diris ke ni nepre devas tuj geedziĝi, ĉar tiam ŝi povos veni al mia dometo kaj loĝi kun mi kaj teni min brilanta kaj scintilanta.
" 'Mi estas certa, kara Noĉjo,' diris la brava kaj bela knabino -- mia nomo tiam estis Noĉjo Hakisto, sciu -- 'ke vi fariĝos la plej bona edzo kiun knabino povus havi. Mi ne bezonos kuiri por vi, ĉar nun vi ne manĝas; mi ne bezonos pretigi vian liton, ĉar stano ne laciĝas nek bezonas dormon; kiam ni iros al danco, vi ne laciĝos antaŭ ol la muziko ĉesos kaj diros ke vi volas reiri hejmen. Dum la tuta tago, dum vi hakados lignon en la arbaro, mi povos distri min miamaniere -- tio estas privilegio kiun ĝuas malmultaj edzinoj. Ne estas temperamento en via nova kapo, do vi ne ekkoleros kontraŭ min. Fine, mi fieros esti la edzino de la sola vivanta Stana Lignohakisto en la tuta mondo!' Tio montras ke Nimi Ami estis egale saĝa kiel brava kaj bela."
"Mi opinias ke ŝi estis tre afabla knabino," diris Vut la Vagisto. "Sed bonvolu diri al mi, kial vi ne mortis kiam vi dishakiĝis?"
"En la Lando Oz," respondis la Imperiestro, "neniu estas mortigebla. Homo kun ligna kruro aŭ stana kruro restas la sama homo; kaj, dum mi vice perdis partojn de mia vianda korpo, mi ĉiam restis la sama persono kiel komence, eĉ kvankam fine mi konsistis tute el stano kaj neniom da viando."
"Mi komprenas," diris la knabo, pensoplene. "Kaj ĉu vi kaj Nimi Ami geedziĝis?"
"Ne," respondis la Stana Lignohakisto, "tio ne okazis. Ŝi diris ke ŝi plu amas min, sed mi trovis ke mi ne plu amas ŝin. Mia stana korpo ne enhavis koron, kaj sen koro oni ne povas ami. Do la Fisorĉistino fine venkis min, kaj kiam mi foriris el la Manĝtula Lando de Oz, la kompatinda knabino restis sklavo de la Sorĉistino kaj devis obei ŝiajn ordonojn tage kaj nokte."
"Kien vi iris?" demandis Vut.
"Nu, mi unue komencis serĉi koron, por ke mi povu denove ami Nimin Amin; sed koroj estas malpli facile troveblaj ol oni supozus. Unu tagon, en granda arbaro kiun mi ne konis, miaj artikoj ekrustis ĉar mi forgesis olei ilin. Tie mi staris, nekapabla movi manon aŭ piedon. Kaj tie mi plu staris -- dum venis kaj forpasis la tagoj -- ĝis Doroteo kaj la Birdotimigilo venis kaj savis min. Ili oleis miajn artikojn kaj liberigis min, kaj mi tre zorgas neniam denove rusti."
"Kiu estis tiu Doroteo?" demandis la Vagisto.
"Knabineto kiu hazarde estis en domo kiun forportis ciklono el la tre distanca Kansas al la Lando Oz. Kiam la domo falis, en la Manĝtula Lando, ĝi bonŝance falis sur la Fisorĉistinon kaj dispremis ŝin. Ĝi estis granda domo, kaj mi kredas ke la Sorĉistino ankoraŭ estas sub ĝi."
"Ne," diris la Birdotimigilo, korektante lin, "Doroteo diras ke la Sorĉistino polviĝis, kaj la vento disŝutis la polvon ĉiudirekten."
"Nu," daŭrigis la Stana Lignohakisto, "renkontinte la Birdotimigilon kaj Doroteon, mi akompanis ilin al la Smeralda Urbo, kie la Sorĉisto de Oz donis al mi koron. Sed la Sorĉisto havis nur malgrandan stokon da koroj, kaj li donis al mi Afablan Koron anstataŭ Amantan Koron., tiel ke mi ne povis ami Nimin Amin pli ol kiam mi estis senkora."
"Ĉu la Sorĉisto ne povus doni al vi koron kiu estis kaj Afabla kaj Amanta?" demandis la knabo.
"Ne; tian koron mi petis, sed li diris ke tiom mankas al li koroj, ĝuste tiam, ke restas nur unu en la stoko, kaj mi devas akcepti aŭ tiun aŭ neniun. Do mi akceptis ĝin, kaj mi devas diri ke, laŭ sia speco, ĝi ja estas tre bona koro."
"Ŝajnas al mi," diris Vut, kontemple, "ke la Sorĉisto trompis vin. Ĝi tute ne povas esti tre Afabla Koro, sciu."
"Kial ne?" demandis la Imperiestro.
"Ĉar vi tre malafable dizertis la knabinon kiu vin amis, kaj kiu estis fidela kaj lojala al vi kiam vi estis en embaraso. Se la koro donita al vi de la Sorĉisto estus Afabla Koro, vi reirus hejmen kaj edzinigus la belan Manĝtulan knabinon, kaj kondukus ŝin ĉi tien por ke ŝi estu Imperiestrino kaj loĝu en via grandioza stana kastelo."
La Stanan Lignohakiston tiom surprizis tiu senrezerva parolo ke dum kelka tempo li nur rigardegis la knaban Vagiston. Sed la Birdotimigilo skuis sian plenigitan kapon kaj diris per pozitiva tono:
"La knabo pravas. Mi mem ofte demandis al mi kial vi ne reiris por trovi tiun kompatindan Manĝtulan Knabinon."
Tiam la Stana Lignohakisto rigardegis sian amikon la Birdotimigilon. Sed fine li diris per serioza voĉtono:
"Mi devas agnoski ke antaŭ nun mi neniam pripensis tian agon, trovi Nimin Amin kaj fari ŝin Imperiestrino de la Palpbrumoj. Sed certe ne estas tro malfrue, eĉ nun, fari tion, ĉar la knabino nepre plu loĝas en la Manĝtula Lando. Kaj ĉar ĉi tiu fremda Vagisto memorigis min pri Nimi Ami, mi kredas ke mia devo estas eliri trovi ŝin. Certe ne kulpas la knabino ke mi ne plu amas ŝin, do, se mi povas feliĉigi ŝin, decas ke mi faru tion, kaj tiel repagu ŝin pro ŝia fideleco.
"Tute prave, mia amiko!" konsentis la Birdotimigilo.
"Ĉu vi akompanos min dum tiu tasko?" demandis la Stana Imperiestro.
"Kompreneble," diris la Birdotimigilo.
"Kaj ĉu vi kunprenos min?" petis Vut la Vagisto per fervora voĉo.
"Nepre," diris la Stana Lignohakisto, "se vi deziras esti en la grupo. Vi mem unue informis min ke mia devo estas trovi kaj edzinigi Nimin Amin, kaj mi volas ke vi sciu ke Noĉjo Hakisto, la Stana Imperiestro de la Palpbrumoj, estas homo kiu neniam neglektas sian devon, kiam oni indikis ĝin al li."
"Devus esti plezuro kaj ne nur devo, se la knabino vere estas tiom bela," diris Vut, al kiu tre plaĉis la plano aventuri.
"Belaĵojn oni povas admiri, se oni ne amas," asertis la Stanulo. "Ekzemple, floroj estas belaj, sed ni ne emas edzinigi ilin. Kontraŭe, devo estas klariona voko al ago, negrave ĉu aŭ ne oni emas agi. Ĉiokaze, mi obeas la klarionan vokon al devo."
"Kiam ni komencos?" demandis la Birdotimigilo, kiu ĉiam ĝojis komenci novan aventuron. "Mi ne aŭdas klarionon, sed kiam ni foriros?"
"Tuj kiam ni pretiĝos," respondis la Imperiestro. "Mi tuj alvokos miajn servistojn kaj ordonos ke ili preparu nian veturon."
Ĉapitro 3: Oni Ĉirkaŭiras