Ĉapitro 16

Kapitano Batalant

"Ĉu vi vere estas soldato?" demandis Vut, kiam ili ĉiuj rigardis tiun strangan stanan personon parade marŝi tien kaj reen laŭ la pado kaj fiere gesti per sia glavo.

"Mi estis soldato," estis la respondo, "sed min enkarcerigis S-ro Rusto tiom longe ke mi ne scias precize kio mi estas."

"Sed -- ve!" kriis la Stana Lignohakisto, multe perpleksa; "kiel vi fariĝis el stano?"

"Tio," respondis la Soldato, "estas vere malfeliĉa historio. Mi amis belan Manĝtulan knabinon, kiu loĝis kun Fisorĉistino. La Sorĉistino ne volis ke mi edzinigu la knabinon, do ŝi sorĉis mian glavon, kiu komencis dishaki min. Kiam mi perdis miajn krurojn mi iris al Tu-Tond, kaj li faris por mi stanajn krurojn. Kiam mi perdis miajn brakojn, Tu-Tond faris por mi stanajn brakojn, kaj kiam mi perdis mian kapon li faris por mi ĉi tiun belan kapon el stano. Estis same pri mia korpo, kaj fine mi estis tute stana. Sed mi ne estis malfeliĉa, ĉar Tu-Tond bone faris min, ĉar li jam antaŭe spertiĝis farante alian stanulon."

"Jes," komentis la Stana Lignohakisto, "Tu-Tond faris min. Sed, diru al mi, kiel nomiĝis la Manĝtula knabino kiun vi amis?"

"Ŝi nomiĝas Nimi Ami," diris la Stana Soldato.

Aŭdante tion ili ĉiuj tiom surpriziĝis ke ili silentis dum kelka tempo, rigardante la fremdulon miroplene. Fine la Stana Lignohakisto kuraĝis demandi:

"Kaj ĉu Nimi Ami ankaŭ amis vin?"

"Unue ne," agnoskis la Soldato. "Kiam unue mi marŝis en la arbaron kaj renkontis ŝin, ŝi lamentadis la perdon de sia antaŭa amato, lignohakisto nomita Noĉjo Hakisto."

"Tiu estas mi," diris la Stana Lignohakisto.

"Ŝi diris al mi ke li estas pli alloga ol soldato, ĉar li konsistas tute el stano kaj brilas bele en la sunlumo. Ŝi diris ke stanulo allogas ŝiajn artinstinktojn pli ol ordinara viandulo, kia mi estis tiam. Sed mi ne malesperis, ĉar ŝia stana amato malaperis kaj ne estis trovebla. Kaj fine Nimi Ami lasis min vizitadi ŝin kaj ni amikiĝis. Tiam la Fisorĉistino trovis min kaj furioze koleriĝis kiam mi diris ke mi volas edzinigi la knabinon. Ŝi sorĉis mian glavon, kiel mi diris, kaj tiam komenciĝis mia embaraso. Kiam mi akiris miajn stanajn krurojn, Nimi Ami komencis interesiĝi pri mi; kiam mi akiris miajn stanajn brakojn, ŝi komencis ŝati min pli ol ĉiam, kaj kiam mi estis tute el stano, ŝi diris ke mi aspektas simila al ŝia kara Noĉjo Hakisto kaj ŝi akceptas edzigi min.

"Ni aranĝis daton por nia nupto, kaj tiu tago montriĝis pluvoplena. Tamen mi komencis iri renkonti Nimin Amin, ĉar la Sorĉistino jam de multa tempo forestis, kaj ni planis kaŝe forkuri kune antaŭ ol ŝi revenos. Dum mi laŭiris la arbarajn padojn la pluvo malsekigis miajn artikojn, sed mi ne atentis tion ĉar miaj pensoj temis nur pri mia edziĝo kun bela Nimi Ami kaj mi povis pensi pri nenio alia, kaj subite miaj kruroj ekĉesis moviĝi. Post tio miaj brakartikoj rustis kaj mi ektimis kaj kriis helpopeton, ĉar nun mi ne plu povis olei min. Neniu aŭdis miajn kriojn kaj post nelonge miaj makzeloj rustis, kaj mi ne povis fari eĉ unu plian sonon. Do mi staris senhelpe sur ĉi tiu loko, esperante ke iu vaganto venos ĉidirekten kaj savos min. Sed ĉi tiu arbara pado estas malofte uzata, kaj mi staras ĉi tie jam de tiom longe ke mi plene perdis mian konscion pri tempo. En mia menso mi verkis poezion kaj kantadis, sed eĉ ne sonon mi ĝis nun povis fari. Sed tiu senespera kondiĉo estas nun solvita per via alveno kaj mi devas danki vin pro mia saviĝo."

"Estas mirinde!" diris la Birdotimigilo, farante pajlecan longan ĝemon. "Mi opinias ke Tu-Tond eraris farante du stanulojn tute identajn, kaj plej mirige estas ke ambaŭ vi stanuloj ekamis la saman knabinon."

"Rilate al tio," respondis la Soldato, serioze. "Mi devas agnoski ke mi perdis mian kapablon ami kiam mi perdis mian viandan koron. Tu-Tond donis al mi stanan koron, kompreneble, sed ĝi nenion amas, laŭ mia percepto, kaj nur tintas frapante miajn stanajn ripojn, kaj tio instigas min voli ke mi tute ne havu koron."

"Tamen, malgraŭ tiu stato, vi intencis edzinigi Nimin Amin?"

"Nu, komprenu ke mi promesis edzinigi ŝin, kaj mi estas honestulo kaj ĉiam strebas plenumi miajn promesojn. Al mi ne plaĉis trompi la esperojn de la povrulino, kies esperojn jam trompis alia stanulo."

"Mi ne kulpis pri tio," deklaris la Imperiestro de la Palpbrumoj, kaj tiam li rakontis ke ankaŭ li mem rustis en la arbaro kaj post longa tempo lin savis Doroteo kaj la Birdotimigilo kaj ŝi veturis kun ili al la Smeralda Urbo serĉante koron kiu povas ami.

"Se vi jam trovis tian koron, sinjoro," diris la Soldato, "mi volonte permesos ke vi edzinigu Nimi Amin anstataŭ mi."

"Se ŝi plej amas vin, sinjoro," respondis la Hakisto, "mi ne interrompos vian geedziĝon. Ĉar, tute sincere, mi ankoraŭ ne povas ami Nimin Amin kiel antaŭ ol mi staniĝis."

"Tamen, unu el vi devus edzinigi la povrulinon," komentis Vut; "kaj, se al ŝi plaĉas stanuloj, neniu el vi estas preferinda ol la alia. Kial ne lotumu pri ŝi?"

"Tio ne estus deca," diris la Birdotimigilo.

"La knabino mem elektu sian edzon," asertis Polikromo. "Vi devus ambaŭ iri al ŝi kaj lasi ke ŝi mem faru la elekton. Tiam ŝi certe feliĉiĝos."

"Tiu aranĝo ŝajnas al mi esti tre inda," diris la Stana Soldato.

"Mi konsentas pri ĝi," diris la Stana Lignohakisto, premante la manon de sia ĝemelo por montri ke la afero estas decidita. "Bonvolu diri al mi vian nomon, sinjoro," li pludiris.

"Antaŭ ol mi distranĉiĝis," respondis la alia, "oni nomis min Kapitano Batalant, sed poste oni nomis min simple 'La Stana Soldato'."

"Nu, Kapitano, se vi akceptas, ni nun iru al la domo de Nimi Ami kaj ŝi elektu inter ni."

"Bone; kaj se ni renkontos la Sorĉistinon, ni ambaŭ batalos ŝin -- vi per via hakilo kaj mi per mia glavo."

"La Sorĉistino jam estas detruita," anoncis la Birdotimigilo, kaj dum ili formarŝis li rakontis al la Stana Soldato multon okazintan en la Lando Oz post kiam li staris rustinte en la arbaro.

"Klare mi staris tie pli longe ol mi supozis," li diris penseme.

Ĉapitro 17: La Laborejo de Tu-Tond