Kiam ili reakiris siajn naturajn dimensiojn kaj la rabarbofolioj kiuj antaŭe turis super iliaj kapoj nun apenaŭ kovris iliajn piedojn, ili ĉirkaŭrigardis en la ĝardeno kaj trovis ke neniu estas videbla krom ili. Kaj neniu sono de agado venis el la domo, sed ili marŝis al la fronta pordo, kiu havis antaŭ si malgrandan peronon, kaj tie la du stanuloj staris flank-al-flanke dum ambaŭ frapis sur la pordon per siaj stanaj pugnoj.
Ĉar ŝajne neniu ege volis respondi al la voko, ili denove frapis; kaj poste, denove. Fine ili aŭdis moviĝon el interne kaj iu tusis.
"Kiu estas?" vokis voĉo de knabino.
"Estas mi!" kriis la stanaj ĝemeloj kune.
"Kiel vi sukcesis veni ĉi tien?" demandis la voĉo.
Ili hezitis pri kiel respondi, do Vut respondis anstataŭ ili.
"Per magio."
"Ho," diris la nevidata knabino. "Ĉu vi estas amikoj aŭ malamikoj?"
"Amikoj!" ili ĉiuj kriis.
Post tio ili aŭdis piedpaŝojn veni al la pordo, kiu malrapide malfermiĝis kaj ebligis vidi tre belan Manĝtulan knabinon staranta en la pordejo.
"Nimi Ami!" kriis la stanaj ĝemeloj.
"Jen mia nomo," respondis la knabino, rigardante ilin fridsurprizite. "Sed kiu povas esti vi?"
"Ĉu vi ne konas min, Nimi?" diris la Stana Lignohakisto. "Mi estas via malnova amato, Noĉjo Hakisto!"
"Ĉu vi ne konas min, mia kara?" diris la Stana Soldato. "Mi estas via malnova amato, Kapitano Batalant!"
Nimi Ami ridetis al ili ambaŭ. Poste ŝi rigardis preter ilin al la cetero de la grupo kaj denove ridetis. Tamen, ŝi aspektis pli amuzita ol plaĉita."
"Envenu," ŝi diris, gvidante ilin enen. "Eĉ amatoj forgesiĝas post longa tempo, sed vi kaj viaj amikoj estas bonvenaj."
La ĉambro kiun ili nun eniris estis tre plaĉa kaj komforta, bele meblita kaj bone balaita kaj senpolvigita. Sed ili trovis iun alian tie krom Nimi Amin. Viro vestita per la alloga Manĝtula kostumo pigre ripozadis en fotelo, kaj li sidiĝis kaj turnis siajn okulojn al la vizitantoj per frida kaj seninteresa gapo kiu estis preskaŭ insulta. Li eĉ ne stariĝis el sia seĝo por saluti la fremdulojn, sed rigide gapinte ilin li forturnis sian rigardon dum li sulkigis la frunton, kvazaŭ ili estas tro malgravaj por interesi lin.
La stanuloj redonis la gapon de tiu viro tre interesate, sed ili ne forturnis sian rigardon de li ĉar neniu el ili ŝajne kapablis forturni siajn okulojn de tiu Manĝtulo, kiu estis rimarkinda ĉar li havis unu stanan brakon -- tre similan al iliaj propraj stanaj brakoj.
"Ŝajnas al mi," diris Kapitano Batalant, per voĉo kiu sonis kolera kaj indigna, "ke vi, sinjoro, estas fia fraŭdulo!"
"Milde -- milde!" avertis la Birdotimigilo; "ne mal- ĝentilu al nekonatoj, Kapitano."
"Malĝentilu?" kriegis la Stana Soldato, nun vere tre provokita; "ho, li estas fiulo -- ŝtelisto! La fiulo surhavas mian propran kapon!"
"Jes," pludiris la Stana Lignohakisto. "kaj li surhavas mian dekstran brakon! Mi rekonas ĝin per la du verukoj sur la malgranda fingro."
"Ĉu ja eblas!" kriis Vut. "Do jen la homo kiun maljuna Tu-Tond kunmetis kaj nomis Hakbat."
La viro nun turnis sin al ili, ankoraŭ sulkigante la frunton.
"Jes, jen mia nomo," li diris per voĉo kvazaŭ muĝego, "kaj estas absurde ke vi stanuloj, aŭ iu alia, pretendas ke mia estas via kapo, aŭ brako, aŭ iu parto de mi, ĉar ili estas mia persona propraĵo."
"Vi? Vi estas Neniulo!" kriegis Kapitano Batalant.
"Vi estas nur aĉa miksaĵo," deklaris la Imperiestro.
"Nu, nu, sinjoroj," interrompis Nimi Ami, "mi devas peti vin esti pli ĝentilaj al kompatinda Hakbat. Ĉar vi ja estas miaj gastoj kaj ne estas ĝentile insulti mian edzon."
"Vian edzon!" la stanaj ĝemeloj kriis ĉagrenite.
"Jes," diris ŝi. "Mi edzigis Hakbaton antaŭ longe, ĉar miaj aliaj du amatoj dizertis min."
Tiu riproĉo embarasis kaj Noĉjon Hakiston kaj Kapitanon Batalanton. Ili subrigardis, hontvizaĝe, dum momento, kaj poste la Stana Lignohakisto klarigis per fervora voĉo:
"Mi ekrustis."
"Ankaŭ mi," diris la Stana Soldato.
"Mi ne povis scii tion, kompreneble," asertis Nimi Ami. "Mi sciis nur ke neniu el vi venis edzinigi min, malgraŭ viaj promesoj. Sed viroj ne mankas en la Lando Oz. Veninte loĝi ĉi tie, mi renkontis S-ron Hakbaton, kaj li estis tre interesa ĉar li enmensigis en mi forte vin ambaŭ, kiaj vi estis antaŭ ol staniĝi. Li eĉ havis stanan brakon, kaj tio memorigis al mi vin eĉ pli."
"Ne mirinde!" komentis la Birdotimigilo.
"Sed, aŭskultu, Nimi Ami!" diris miranta Vut; "li vere estas ili ambaŭ, ĉar li konstruiĝis el iliaj forĵetitaj partoj."
"Ho, vi tute eraras," deklaris Polikromo, ridante, ĉar ŝi multe ĝuis la konfuziĝon de la aliaj. "La stanuloj restas si mem, kiel ili informos vin, do Hakbat devas esti iu alia."
Ili rigardis ŝin perplekse, ĉar la faktoj en la kazo estis tro enigmaj por tuja kompreniĝo.
"Plene kulpas maljuna Tu-Tond," murmuris la Stana Lignohakisto. "Li tute ne rajtis uzi niajn forĵetitajn partojn por fari alian homon."
"Ŝajnas tamen ke li ja faris tion," diris Nimi Ami trankvile, "kaj mi edzigis lin ĉar li enmensigis vin en mi. Mi ne diros ke li estas prifierinda edzo, ĉar li havas miksitan naturon kaj ne estas ĉiam agrabla kunulo. Kelkfoje mi devas milde riproĉi lin, kaj per mia lango kaj per mia balailo. Sed li estas mia edzo, kaj mi devas akcepti lin kia li estas."
"Se li ne plaĉas al vi," sugestis la Stana Lignohakisto, "Kapitano Batalant kaj mi povos dishaki lin per niaj hakilo kaj glavo, kaj ĉiu prenos tiujn partojn de la ulo kiuj apartenas al ni. Poste ni akceptos ke vi elektu unu el ni kiel vian edzon."
"Jen bona ideo," aprobis Kapitano Batalant, eltirante sian glavon.
"Ne," diris Nimi Ami; "mi planas gardi la edzon kiun mi havas. Li nun estas trejnita ĉerpi la akvon kaj enporti la lignon kaj hoji la brasikojn kaj sarki la florbedojn kaj senpolvigi la meblojn kaj fari multajn tiajn taskojn. Nova edzo bezonus riproĉojn -- kaj mildan malaprobon -- ĝis li lernus miajn kutimojn. Do mi opinias ke estos pli bone konservi mian Hakbaton, kaj mi vidas nenian kialon por ke vi obĵetu pri li. Vi du sinjoroj forĵetis lin kiam vi staniĝis, ĉar vi ne plu povis utiligi lin, do ne povas juste pretendi lin nun. Mi konsilas ke vi reiru al viaj hejmoj kaj forgesu min, same kiel mi forgesis vin."
"Bona konsilo!" ridis Polikromo, dancante.
"Ĉu vi estas feliĉa?" demandis la Stana Soldato.
"Kompreneble yes," diris Nimi Ami; "mi estas la mastrino de ĉio kion mi vidas -- la reĝino de mia regneto."
"Ĉu vi ne preferus esti la Imperiestrino de la Palpbrumoj?" demandis la Stana Lignohakisto.
"Jadi, ne," ŝi respondis. "Tio estus granda ĝeno. Al mi ne plaĉas la socio aŭ pompo aŭ impono. Mi nur petas esti sola kaj ne ĝenata de vizitantoj."
La Birdotimigilo ŝovetis Vuton la Vagiston.
"Al mi tio sonas sugesto," li diris.
"Ŝajnas ke ni por nenio faris nian veturon," komentis Vut, kiu iomete hontis kaj ĉagreniĝis ĉar li ja proponis la veturon."
"Mi ĝojas, tamen," diris la Stana Lignohakisto "ke mi trovis Nimin Amin, kaj trovis ke ŝi jam estas edzino kaj feliĉa. Tio detenos plian maltrankvilon pri ŝi."
"Rilate al mi," diris la Stana Soldato, "ne malplaĉas al mi esti libera. Min ĉagrenas nur la trovo ke mia kapo estas sur la korpo de Hakbat."
"Rilate al tio, mi sufiĉe certas ke tiu estas mia korpo, almenaŭ parte," komentis la Imperiestro de la Palpbrumoj. "Sed ne gravas, amiko Soldato; ni akceptu donaci niajn forĵetitajn membrojn por certigi la feliĉon de Nimi Ami, kaj ni estu dankemaj ke nia sorto ne estas hoji brasikojn kaj ĉerpi akvon -- kaj esti riproĉataj -- anstataŭ ĉi tiu ulo Hakbat."
"Jes," konsentis la Soldato, "estas multo pri kiu ni estu dankemaj."
Polikromo, kiu elvagis, nun etendis sian belan kapon tra malferman fenestron kaj krietis per plaĉita voĉo:
"Komencas fariĝi nube. Eble pluvos!"
Ĉapitro 23: Tra la Tunelo