Ĉapitro 19

La Nevidebla Lando

Ili trovis sin tiel facile kaj komforte irantaj al Monto Manĝto ke Vut diris per serioza voĉtono:

"Mi timas ke io okazos."

"Kial?" demandis Polikromo, dancante ĉirkaŭ la grupon de veturantoj.

"Ĉar," diris la knabo, penseme, "mi rimarkis ke kiam estas tute nenia kialo renkonti problemojn, io neeviteble misokazas. Ĝuste nun la vetero estas plaĉega; la monto kiun ni serĉas montriĝas klare en la distanco kaj ne ekzistas kialo por ke nia alveno estu prokrastita. Ŝajne niaj problemoj ĉiuj finiĝis, kaj -- nu, tial mi timas," li pludiris, ĝemante.

"Ĉu do!" komentis la Birdotimigilo, "kiajn malfeliĉajn pensojn vi ja havas. Jen pruvo ke naskitaj cerboj ne povas esti egale bonaj kiel fabrikitaj cerboj, ĉar mia cerbo kontemplas nur faktojn kaj neniam alproprigas problemojn. Kiam estas dezirinde ke mia cerbo pensu, ĝi pensas, sed mi hontus pri mia cerbo se ĝi daŭre elverŝus pensojn kiuj estas nur timoj kaj imagoj, kiaj nenion bonas efektivigas, sed riskas malbonon estigi."

"Rilate al mi," diris la Stana Lignohakisto, "mi tute ne pensas, sed mi lasas mian veluran koron gvidi min ĉiam."

"La stanisto plenigis mian kavan kapon per eroj kaj tondaĵoj el stano," diris la Soldato, "kaj li diris al mi ke ili tre bone funkcios kiel cerbo, sed kiam mi komencas pensi, la staneroj tintadas kaj tiom intermiksiĝas ke mi baldaŭ perpleksiĝas. Do mi penas ne pensi. Mia stana koro estas preskaŭ same senutila por mi, ĉar ĝi estas malmola kaj malvarma, do mi estas certa ke la ruĝa velura koro de mia amiko Noĉjo Hakisto estas pli bona gvidisto."

"Senpensaj personoj ne estas malkutimaj," observis la Birdotimigilo, "sed mi opinias ilin pli bonfortunaj ol tiuj kiuj havas senutilajn aŭ fiajn pensojn kaj ne penas ĉesigi ilin. Via oleujo, amiko Hakisto, estas plena de oleo, sed vi verŝas la oleon sur viajn artikojn nur guton post tuto, laŭbezone, kaj ne elverŝas ĝin tien kie ĝi estos senutila. Pensoj estas retendendaj same kiel via oleo, kaj elverŝataj laŭnecese kaj por bona celo. Se zorge uzataj, estas bone havi pensojn."

Polikromo ridis pro li, ĉar la Filino de la Ĉielarko sciis pli pri pensoj ol la Birdotimigilo. Sed la aliaj estis solenaj, sentante sin riproĉitaj, kaj plumarŝis silente.

Subite Vut, kiu estis ĉe la antaŭo, ĉirkaŭrigardis kaj trovis ke ĉiuj liaj kamaradoj mistere malaperis. Sed kien ili povus esti irintaj? La larĝa ebenaĵo estis tute ĉirkaŭ li kaj estis nek arboj nek arbustoj kuj povus kaŝi eĉ kuniklon, nek truo en kiun oni povus fali. Sed tie staris li sola.

Surprizo haltigis lin, kaj havante penseman kaj perpleksan esprimon sur sia vizaĝo li penis rigardi siajn piedojn. Alarmis lin denove trovi ke li ne havas piedojn. Li etendis siajn manojn, sed li ne povis vidi ilin. Li povis sendi siajn manojn kaj brakojn kaj korpojn; li batis la herbon per siaj piedoj kaj sciis ke ili ĉeestas, sed ili iel strangamaniere fariĝis nevideblaj.

Dum Vut staris, mirante, tondra sono de metalo eksonis en liaj oreloj kaj li aŭdis du pezajn korpojn fali surteren tuj apud li.

"Ĉu do!" kriis la voĉo de la Stana Lignohakisto.

"Ĉu ja!" kriis la voĉo de la Stana Soldato

"Kial vi ne rigardis kien vi iras?" demandis la Stana Lignohakisto riproĉe.

"Mi ja rigardis, sed mi ne povis vidi vin," diris la Stana Soldato. "Io okazis al miaj stanaj okuloj. Mi ne povas vidi vin, eĉ nun, nek mi povas vidi iun alian!"

"Estas same pri mi," agnoskis la Stana Lignohakisto.

Vut ne povis vidi iun el ili, kvankam li aŭdis ilin klare, kaj ĝuste tiam io ekfrapiĝis kontraŭ lin neatendite kaj renversis lin; sed estis nur la pajloplenigita korpo de la Birdotimigilo kiu falis sur lin kaj kvankam li ne povis vidi la Birdotimigilon li sukcesis depuŝi lin kaj surpiediĝis ĝuste kiam Polikromo turniĝis kontraŭ lin kaj refaligis lin.

Sidante sur la tero, la knabo demandis:

"Ĉu vi povas vidi nin, Poli?"

"Neniel," respondis la Filino de la Ĉielarko; "ni ĉiuj fariĝis nevideblaj."

"Kiel tio okazis, laŭ via supozo?" demandis la Birdotimigilo, kuŝante kie li falis.

"Ni renkontis neniun malamikon," respondis Polikromo, "do devas esti ke ĉi tiu parto de la lando havas la magian kvaliton nevidebligi onin -- eĉ feojn kiujn trafas la sorĉo. Ni povas vidi la herbon, kaj la florojn, kaj la parton de la ebenaĵo kiu estas tuj antaŭ ni, kaj ni povas vidi la foran Monton Manĝton; sed ni ne povas vidi nin mem aŭ unu la alian."

"Nu, kion ni faru pri tio?" demandis Vut.

"Mi kredas ke ĉi tiu magio efektas nur parton de la stepo," respondis Polikromo; "eble estas nur strio da tero kie sorĉo nevidebligas onin. Do, se ni kunproksimiĝos kaj tenos la manojn unu de la alia, ni povos marŝi cele Monton Manĝton ĝis la sorĉita strio estos transirita."

"Bone," diris Vut, ekstariĝante, " donu al mi vian manon, Polikromo. Kie vi estas?"

"Ĉi tie," ŝi respondis. "Fajfu, Vut, kaj daŭrigu fajfi ĝis mi atingos vin."

Do Vut fajfis, kaj baldaŭ Polikromo trovis lin kaj prenis lian manon.

"Iu devos helpi min stariĝi," diris la Birdotimigilo, kiu kuŝis apud ili; do ili trovis la pajlulon kaj starigis lin sur liajn piedojn, post tio li firme tenis la alian manon de Polikromo.

Noĉjo Hakisto kaj la Stana Soldato sukcesis stariĝi sen helpo, sed estis malfacile por ili kaj la Stana Lignohakisto diris:

"Iel mi ŝajne ne staras rekte. Sed miaj artikoj ĉiuj funkcias, do mi supozas ke mi povos marŝi."

Gvidate de lia voĉo, ili atingis lin, kaj Vut prenis liajn stanajn fingrojn por ke ili restu kune.

La Stana Soldato staris proksime kaj la Birdotimigilo baldaŭ tuŝis lin kaj prenis lian brakon.

"Mi esperas ke vi ne ŝanceliĝas," diris la pajlulo, "ĉar se du el ni marŝos ŝanceliĝe ni certe falos."

"Mi ne ŝanceliĝas," la Stana Soldato certigis lin, "sed mi certas ke unu el miaj kruroj estas malpli longa ol la alia. Mi ne povas vidi ĝin, por konstati kio okazis, sed mi lamos kun vi aliaj ĝis ni estos ekster ĉi tiu sorĉita teritorio."

Ili nun faris vicon, tenante manojn, kaj turninte siajn vizaĝojn cele Monton Manĝton ili rekomencis marŝi. tamen ili ne longe iris, kiam terura muĝo salutis iliajn orelojn. La sono ŝajnis veni el loko tuj antaŭ ili, do ili abrupte ekhaltis kaj staris silentaj, aŭskultante per ĉiuj siaj oreloj.

"Mi flaras pajlon!" kriis raŭka, severa voĉo, kun pli da muĝoj kaj blekegoj. "Mi flaras pajlon, kaj mi estas Hi-po-ĝi-rafo kiu amas pajlon kaj manĝas ĉiom troveblan. Mi volas manĝi ĉi pajlon! Kie ĝi estas? Kie ĝi estas?"

La Birdotimigilo, aŭdante tion, tremis sed restis silenta. Ĉiuj aliaj ankaŭ silentis, esperante ke la nevidebla besto ne povos trovi ilin. Sed la besto flaris la odoron de la pajlo kaj pli kaj pli proksimiĝis al ili ĝis li atingis la Stanan Lignohakiston, ĉe unu fino de la vico. Ĝi estis granda besto kaj ĝi flaris la Stanan Lignohakiston kaj gratis per du vicoj de gigantaj dentoj la stanan korpon de la Imperiestro.

"Ba! tio ne estas pajlo," diris la severa voĉo, kaj la besto pluiris laŭ la vico al Vut.

"Viando! Pu! vi ne estas utila! Mi ne povas manĝi viandon," grumblis la besto, kaj li pluiris al Polikromo.

"Dolĉaĵoj kaj parfumo -- araneaĵoj kaj roso! Nenio mangebla en tia feo," diris la besto.

Nu, la Birdotimigilo estis apud Polikromo en la vico, kaj li komprenis ke se la besto vorus lian pajlon li estus senhelpa dum longa tempo, ĉar la lasta kultivistodomo estis longe malantaŭ ili kaj nur herbo kovras la vastan ebenaĵon. Do pro sia timo li lasis la manon de Polikromo kaj metis la manon de la Stana Soldato en tiun de la Filino de la Ĉielarko. Post tio li glitis malantaŭ la vicon kaj iris al la alia fino, kie li silente ekprenis la manon de la Stana Lignohakisto.

Intertempe la besto flaris la Stanan Soldaton kaj trovis ke li estas ĉe la fino de la vico.

"Strange!" muĝetis la Hi-po-ĝi-rafo; "mi flaras pajlon, sed mi ne povas trovi ĝin. Nu, ĝi estas ĉi tie, ie, kaj mi devos serĉi ĝis trovi ĝin, ĉar mi malsatas."

Lia voĉo nun estis maldekstre de ili, do ili reekmarŝis, esperante eviti lin, kaj iris laŭeble plej rapide direkte al Monto Manĝto.

"Al mi ne plaĉas ĉi tiu nevidebla lando," diris Vut tremante. "Ni ne povas vidi kiom da terura nevideblaj bestoj ĉirkaŭvagas nin, aŭ kian danĝeron ni nun renkontos."

"Ĉesu pensi pri danĝeroj, bonvolu," diris la Birdotimigilo, averte.

"Kial?" demandis la knabo.

"Se vi pensos ion teruran, ĝi verŝajne okazos, sed se vi ne pensos ĝin, kaj neniu alia pensos ĝin, ĝi tute ne povos okazi. Ĉu vi komprenas?"

"Ne," respondis Vut. "Mi ne komprenos multon ĝis ni eskapos el ĉi tiu sorĉo."

Sed ili eliris la nevideblan landoparton tiel subite kiel ili eniris ĝin, kaj tuj kiam ili eliris ili ekhaltis, ĉar tuj antaŭ ili estis profunda abismo, iranta transverse tiom foren kiom ili povis vidi kaj haltigante plian marŝadon cele Monton Manĝton.

"Ĝi ne estas ege larĝa," diris Vut, "sed mi certas ke neniu el ni povas transsalti ĝin."

Polikromo komencis ridi, kaj la Birdotigimilo diris: "Kio estas?"

"Rigardu la stanulojn!" ŝi diris, denove gaje ekridante.

Vut kaj la Birdotimigilo rigardis, kaj la stanuloj rigardis sin mem.

"Kulpas la kolizio," diris la Stana Lignohakisto bedaŭre. "Mi sciis ke iel mi misas, kaj nun mi povas vidi ke mia flanko estas enbatita tiel ke mi inklinas maldekstren. Kulpis la Soldato; li devus ne esti tiel senzorga."

"Vi kulpas ke mia dekstra kruro estas enpuŝita, tiel ke ĝi estas malpli longa ol la alia kaj mi ege lamas," koleris la Soldato. "Vi devus ne stari kie mi marŝas."

"Vi devus ne marŝi kie mi staras," respondis la Stana Lignohakisto.

Estis preskaŭ kverelo, do Polikromo diris kvietige:

"Ne gravas, amikoj; tuj kiam ni havos oportunon mi estas certa ke ni povos rektigi la kruron de la Soldato kaj reĝustigi la korpon de la Hakisto. La Birdotimigilo bezonas perfrapadan reĝustigon, ankaŭ, ĉar li serioze falis, sed nia unua tasko estas transiri ĉi tiun abismon."

"Jes, plej grava ĝuste nun estas la abismo," aldonis Vut.

Ili staris en vico, gapegante la neatenditan barieron, kiam feroca muĝo el malantaŭ ili devigis ilin rapide turni sin. El la nevidebla lando marŝis giganta besto kun dika leda haŭto kaj mirige longa kolo. La kapo sur la supro de tiu kolo estis larĝa kaj plata kaj la okuloj kaj buŝo estis tre grandaj kaj la nazo kaj oreloj tre malgrandaj. Kiam la kapo estis retirita proksimen al la ŝultroj de la besto, la kolo estis ĉifoplena, sed la kapo povis ĵetiĝi vere tre alten se la besto volis.

"Ja do!" kriis la Birdotimigilo, "devas esti la Hi-po-ĝi-rafo."

"Tute prave," diris la besto; "kaj vi estas la pajlo kiun mi manĝos por mia vespermanĝo. Ho, mi amgegas pajlon! Mi esperas ke vi ne malaprobas mian ameman apetiton?"

Per siaj kvar grandaj kruroj ĝi antaŭeniris rekte cele la Birdotimigilon, sed la Stana Lignohakisto kaj la Stana Soldato ambaŭ saltis antaŭ sian amikon, kaj svingis siajn armilojn.

"Foresu!" diris al Stana Lignohakisto averte, "alie mi dishakos vin per mia hakilo."

"Forestu!" diris la Stana Soldato, "alie mi tranĉos vin per mia glavo."

"Ĉu vi vere farus tion?" demandis la Hi-po-ĝi-rafo per ĉagrenita voĉo.

"Jes ja," ili ambaŭ respondis, kaj la Stana Lignohakisto pludiris: "La Birdotimigilo estas nia amiko, kaj li estus senutila sen sia pajloplenigaĵo. Do, ĉar ni estas kamaradoj, fidela kaj vera, ni defenos la plenigaĵon de nia amiko kontraŭ ĉiuj malamikoj."

La Hi-po-ĝi-rafo sidiĝis kaj rigardis ilin bedaŭroplene.

"Kiam oni decidis doni al si bongustegan pajlomanĝon, kaj poste trovas ke ke oni ne povas havi ĝin, certe estas misfortuno," li diris. "Kaj kiel utilas la pajlulo al vi, aŭ al si mem, kiam la abismo neebligas vian plueniron?"

"Nu, ni povos reiri," sugestis Vut.

"Vere," diris la Hi-po; "kaj se vi faros tion, vi estos ĉagrenita same kiel mi. Tio iom komfortigas, sendube."

La veturantoj rigardis la beston, kaj poste trans la abismon al la ebena stepo pretera. Aliflanke la herbo alte kreskis, kaj la suno sekigis ĝin, do estis bona fojnorikolto kiu nur bezonis esti tranĉita kaj amasigita.

"Kial vi ne transiras kaj manĝas fojnon? la knabo demandis al la besto.

"Al mi ne plaĉas fojno," respondis la Hi-po-ĝi-rafo; "pajlo estas multe plibongusta, laŭ mia opinio, kaj ĝi ankaŭ estas multe malpli facile havigebla en ĉi tiu regiono. Ankaŭ mi devas agnoski ke mi ne povas transiri la abismon, ĉar mia korpo estas tro peza kaj mallerta kaj neebligas ke mi saltu tiom distancen. Mi tamen povas transetendi main kolon, kaj vi rimarkos ke mi manĝetis la fojnon sur la transa rando -- ne ĉar ĝi plaĉas al mi, sed ĉar oni devas manĝi, kaj se oni ne povas akiri la specon de manĝaĵo dezirata, oni devas preni tion kio haveblas aŭ malsati."

"Ha, mi komprenas, vi estas filozofo," komentis la Birdotimigilo.

"Ne, mi estas nur Hi-po-ĝi-rafo," estis la respondo.

Polikromo ne timis la grandan beston. Ŝi dancis apud lin kaj diris:

"Se vi povas etendi tian kolon trans la abismon, kial ne helpu nin transiri? Ni povos sidi sur via granda kapo, po unu, kaj vi povos translevi nin."

"Jes; mi povas, estas vere," respondis la Hi-po; "sed mi rifuzas. Krom -- " li pludiris, kaj ekĉesis.

"Krom kio?" demandis Polikromo.

"Krom se vi unue permesos min manĝi la pajlon per kiu la Birdotimigilo estas plenigita."

"Ne," diris la Filino de la Ĉielarko, "tio estas tro alta prezo. La pajlo de nia amiko estas bele freŝa, ĉar li repleniĝis antaŭ nur tre mallonge."

"Mi scias," akordis la Hi-po-ĝi-rafo. "Tial mi volas ĝin. Se ĝi estus malnova putra pajlo, mi ne dezirus ĝin."

"Bonvolu translevi nin," petegis Polikromo.

"Ne," respondis la besto; "ĉar vi rifuzas mian malavaran proponon, mi rajtas esti egale obstina kiel vi."

Post tio ili ĉiuj silentis dum kelka tempo, sed poste la Birdotimigilo diris kuraĝe:

"Amikoj, ni akceptu la postulon de la besto. Donu al li mian pajlon, kaj kunportu mian ceteron trans la abismon. Aliflanke, la Stana Soldato tranĉu iom da fojno per sia akra glavo, kaj vi povos plenigi min per tio ĝis ni atingos lokon kie estas pajlo. Estas vere ke mian tutan vivon mi estis plenigita per pajlo kaj estos iom humilige pleniĝi per ordinara fojno, sed mi akceptas oferi mian fieron bonacele. Krome, fordoni nian taskon kaj tiel senigi la grandan Imperiestron de la Palpbrumoj, -- aŭ ĉi tiun noblan Soldaton -- je lia edzino, estus egale humilige, se ne eĉ pli."

"Vi estas tre honesta kaj lerta homo!" kriis la Hi-po-ĝi-rafo, admire. "Manĝinte vian kapon, eble mi ankaŭ lertiĝos."

"Vi ne manĝu mian kapon, sciu," respondis la Birdotimigilo haste. "Mia kapo ne estas plena de pajlo kaj mi ne povus toleri ĝian mankon. Kiam oni perdas la kapon oni perdas la cerbon."

"Do tute bone; vi konservu vian kapon," diris la besto.

La kunuloj de la Birdotimigilo elkore dankis lin pro lia lojala ofero al ilia mutuala bono, kaj poste li kuŝigis sin kaj permesis ke ili eltiru la pajlon el lia korpo. Tuj dum ili faris tion, la Hi-po-ĝi-rafo elmanĝis la pajlon, kaj kiam ĉio estis manĝita Polikromo bele aranĝis la vestojn kaj botojn kaj gantojn kaj ĉapelon kaj diris ke ŝi portos ilin, kaj Vut metis la kapon de la Birdotimigilo sub sian brakon kaj promesis gardi ĝin zorge.

"Nu, do," diris la Stana Lignohakisto, "plenumu vian promeson, Besto, kaj translevu nin trans la abismon."

"M-m-m-mum, jen vere bonega manĝo!" diris la Hi-po, ŝmacante per la lipoj kontentigite, "kaj mi nepre plenumos mian vorton. Sidu sur mia kapo, po unu, kaj mi alterigos vin sekure sur la alian flankon."

Li proksimiĝis al la rando de la abismo kaj kaŭriĝis. Polikromo grimpis trans lian grandan korpon kaj sidigis sin leĝere sur la platan kapon, tenante la pakaĵon de la vestoj de la Birdotimigilo en sia mano. Malrapide la elasta kolo etendiĝis ĝis ĝi aingis la transan randon de la abismo, kie la besto mallevis sian kapon kaj permesis la belan feinon salti sur la teron.

Vut spertis la kuriozan vojaĝon post tio, kaj sekvis la Stana Soldato kaj la Stana Lignohakisto, kaj al ĉiuj multe plaĉis ke ili superis tiun seriozan barieron kontraŭ ilia antaŭeniro.

"Nun, Soldato, tranĉu la fojnon," diris la kapo de la Birdotimigilo, kiun ankoraŭ tenis Vut la Vagisto.

"Volonte, sed mi ne povas klini min, pro mia misa kruro, sen fali," respondis Kapitano Batalant.

"Kion do ni povas fari pri tiu kruro?" demandis Vut, parolante al Polikromo.

Ŝi ĉirkaŭdancis cirkle plurfoje sen respondi, kaj la knabo timis ke ŝi ne aŭdis lin; sed la Filino de la Ĉielarko nur pripensis la problemon, kaj baldaŭ ŝi paŭzis apud la Stana Soldato kaj diris:

"Oni instruis al mi iom da femagio, sed antaŭ nun oni neniam petis min ripari stanajn krurojn per ĝi, do mi ne estas certa ke mi povas helpi vin. Tute dependas de la bonvolo de miaj nevidataj fegardistoj, do mi provos, kaj se mi malsukcesos, vi ne estos malpli bonstata ol nun."

Ŝi dancis ĉirkaŭ la cirklon denove, kaj poste metis ambaŭ manojn sur la torditan stanan kruron kaj kantis per sia dolĉa voĉo:

Fepotencoj, helpu min!
Ripari kruron movu vin;
Ĝin faru rekta, forta,
Kaj dankos mi bonsorta.

"Ha," murmuris Kapitano Batalant per ĝoja voĉo, dum ŝi deprenis siajn manojn kaj fordancis, kaj ili vidis ke li staras rekta kiel origine, ĉar lia kruro estis bonforma kaj forta kiel antaŭ lia akcidento.

La Stana Lignohakisto rigardadis Polikromon tre interesate, kaj li nun diris:

"Bonvolu senkavigi mian flankon, Poli, ĉar mi estas pli lama ol estis la Soldato."

Do la Filino de la Ĉielarko tuŝis lian flankon leĝere kaj kantis:

Fendo pro akcidento;
Pro ĝi necesas pento.
Ho Fepotenc' senpeka,
Hakisto estu rekta!

"Bone!" kriis la Imperiestro, denove starante rekta kaj ĉirkaŭmarŝante fiere por montri sian belan figuron. "Eble via femagio ne povas fari ĉion, dolĉa Polikromo, sed ĝi bonege efikas al stano. Tre grandan dankon."

"La fojnon -- la fojnon!" petegis la kapo de la Birdotimigilo.

"Ho, jes; la fojnon," diris Vut. "Kial vi atendas, Kapitano Batalant?"

Tuj la Stana Soldato ekkomencis tranĉi fojnon per sia glavo kaj post kelkaj minutoj estis tute sufiĉe por plenigi la korpon de la Birdotimigilo. Vut kaj Polikromo faris tion kaj la tasko ne estis facila ĉar la fojno kunpremiĝis pli ol pajlo kaj ĉar ili estis senspertaj pri tia laboro, ilia ago, kompletigita, lasis la brakojn kaj krurojn de la Birdotimigilo iom buloplenaj. Ankaŭ estis ĝibo sur lia dorso kiu ridigis Vuton kaj devigis lin diri ke ĝi memorigas al li kamelon, sed ili ne povis fari pli bone, kaj kiam la kapo estis religita al la korpo ili demandis al la Birdotimigilo ĉu li sentas sin nun ĝusta.

"Iom peza, kaj ne tute natura," li gaje respondis; "sed mi sukcesos iel ĝis ni atingos pajlaron. Ne ridu pri mi, mi petas, ĉar mi iom hontas pri mi kaj mi ne volas bedaŭri bonan agon."

Ili tuj ekmarŝis cele Monton Manĝton, kaj ĉar la Birdotimigilo montriĝis tre mallerta rilate al sia moviĝado, Vut prenis unu el liaj brakoj kaj la Stana Lignohakisto la alian kaj tiel ili helpis sian amikon marŝi rekte.

Kaj la Filino de la Ĉielarko, kiel antaŭe, dancis antaŭ ili kaj malantaŭ ili kaj tute ĉirkaŭ ili, kaj al ili neniom ĝenis ŝiaj kuriozaj agoj, ĉar laŭ ili ŝi estis kvazaŭ sunradio.

Ĉapitro 20: Tranokte