Ĉapitro 13

La Restaŭro

La Stana Strigo ululis pro ĝojo kiam li vidis la Ruĝan Ĉaron halti antaŭ la domo de Zingibra, kaj la Bruna Urso muĝetis pro feliĉo kaj eltrotis cele Ozman tiom rapide kiom permesis liaj kruroj. Kaj la Kanario, nu ĝi flugis rapide al ŝultro de Doroteo kaj staris tie, dirante en ŝian orelon:

"Jes ja, vi vere venis por savi nin!"

"Sed kiu vi estas?" demandis Doroteo.

"Ĉu vi ne scias?" respondis la Kanario.

"Ne; kiam ni unue rimarkis vin en la Magia Bildo, vi estis nur birdo, same kiel nun. Sed ni divenis ke la giganta virino transformis vin, same kiel la aliajn."

"Jes; mi estas Polikromo, la Filino de la Ĉielarko," anoncis la Kanario.

"Ĉu ja!" kriis Doroteo. "Kiom aĉe!"

"Nu, mi fariĝis sufiĉe bela birdo, laŭ mia opinio," respondis Polikromo, "sed kompreneble mi fervore volas reakiri mian naturan formon kaj reiri sur mian ĉielarkon."

"Ozma helpos vin, mi estas certa," diris Doroteo. "Kiel sentas, Birdotimigilo, esti Urso?" ŝi demandis, parolante al sia malnova amiko.

"Malplaĉas al mi," deklaris la Birdotimigilurso. "Ĉi tiu bruta formo estas tute maldigna por inda pajlulo."

"Kaj pripensu min," diris la Strigo, stariĝante sur la panelon de la Ruĝa Ĉaro dum li multe bruis per siaj stanaj plumoj. "Ĉu ne, Doroteo, mi aspektas aĉega? Miaj okuloj estas pluroble tro grandaj por mia korpo, kaj tiel feblaj ke mi devus surhavi okulvitrojn."

"Nu," diris Doroteo kritike, rigardante lin zorge, "mi devas agnoski ke vi ne indas prifanfaronadon. Sed Ozma baldaŭ reĝustigos vin."

La Verda Simio retenis sin, timema pri renkonti du belajn knabinojn dum li havas bestoformon; sed Zingibra nun prenis lian manon kaj kondukis lin antaŭen dum ŝi konigis lin al Ozma, kaj Vut sukcesis malalte riverenci, ne vere malgracie, antaŭ ŝia knabineca Moŝto, la Reganto de Oz.

"Vi ĉiuj deviĝis elteni dum malfeliĉa sperto," diris Ozma, "do mi volontege faros ĉion eblan por rompi la sorĉojn de S-ino Jup. Sed unue diru al mi kiel vi hazarde vagis en tiun solecan valon kie situas la Kastelo Jup."

Per rakontado de ĉiu el ili, ili informis pri la celo de ilia veturo; la Birdotimigilurso rakontis pri la decido de la Stana Lignohakisto trovi Nimin Amin kaj edzinigi ŝin, kiel justan rekompencon pro ŝia lojaleco al li. Vut rakontis pri iliaj aventuroj inter la Lonoj de Lonio, kaj la Stana Strigo priparolis la manieron laŭ kiu ili estis kaptitaj kaj transformitaj de la Gigantino. Post tio Polikromo rakontis sian historion, kaj kiam ĉio estis rakontita, kaj Doroteo plurfoje riproĉis Toton pro lia bojado kontraŭ la Stanan Strigon, Ozma restis pensema dum kelka tempo, pripensante la aŭdaĵojn. Fine ŝi suprenrigardis, kaj farante unu el siaj tre plaĉaj ridetoj, ŝi diris al la maltrankvila grupo:

"Mi ne estas certa ke mia magio povos restaŭri ĉiun el vi, ĉar viaj transformoj havas tiel strangan kaj nekutiman karakteron. Efektive, S-ino Jup plene pravis kredante ke neniu potenco povas ŝanĝi ŝiajn sorĉojn. Tamen, mi estas certa ke mi povos redoni al la Birdotimigilo lian originan formon. Li estis plenigita per pajlo jam de la komenco, kaj eĉ la Jukuhua magio ne povis ŝanĝi tion. La Gigantino nur povis fari la formon de urso el la formo de homo, sed la urso estas plena de pajlo, same kiel la homo. Do mi estas certa ke mi povos rehomigi la urson."

"Hura!" kriis la Bruna Urso, kaj li provis, mallerte, danci ĵigon pro sia ĝojo.

"Kaj rilate al la Stana Lignohakisto, lia stato estas pli-malpli sama," reparolis Ozma, ankoraŭ ridetante. "La potenco de la Gigantino ne povis fari el li ion alian ol stanaĵon, negrave kiun formon ŝi donus al li, do ne estos neeble redoni al li lian homformon. Ĉiukaze, mi provos mian magion tuj, por trovi ĉu ĝi ja plenumos kion mi promesis."

Ŝi tiris el sia sino malgrandan arĝentan Sceptron, kaj, gestante per la Sceptro super la kapo de la Urso, post forpaso de nur momento ŝi sukcesis rompi lian sorĉon. La origina Birdotimigilo de Oz denove staris antaŭ ili, bone plenigita per pajlo kaj kun sia vizaĝo bele pentrita sur la sako kiu formis lian kapon.

La Birdotimigilo multege ĝojis, kiel vi rajtas supozi, kaj li fiere ĉirkaŭtrotadis dum la potenca feino Ozma de Oz rompis la sorĉon kiu transformis la Stanan Lignohakiston kaj refaris Stanan Strigon Stana Homo.

"Nun, do," pepis la Kanario fervore; "nun min, Ozma!"

"Sed via kazo estas diferenca," respondis Ozma, ne plu ridetante sed portante seriozan esprimon sur sia dolĉa vizaĝo. "Mi devos eksperimenti pri vi, Polikromo, kaj mi eble malsukcesos per ĉiuj provoj."

Ŝi do provis du aŭ tri diversajn magiajn metodojn, esperante ke unu el ili sukcesos rompi la sorĉiĝon de Polikromo, sed la Filino de la Ĉielarko plu restis Kanaribirdo. Fine, tamen, ŝi faris alian eksperimenton. Ŝi transformis la Kanarion en Kolombon, poste transformis la Kolombon en Makulan Kokinon, kaj poste ŝanĝis la Makulan Kokinon en Kuniklon, kaj poste la Kuniklon en Cervidon. Kaj fine, post kunmikso de pluraj pulvoroj kaj ŝuto sur la Cervidon, la Jukuhua sorĉo subite rompiĝis kaj antaŭ ili staris unu el la plej elegantaj kaj belaj uloj en ĉiuj felandoj de la mondo. Polikromo estis egale dolĉa kaj gajhumora kiel bela, kaj kiam ŝi dancis kaj ĉirkaŭsaltadis ĝoje, ŝia bela hararo flosis ĉirkaŭ ŝi kiel ora nebulo kaj ŝia bunta vesto, mola kiel araneaĵoj, memorigis pri flosantaj nuboj en somera ĉielo.

Vuton tiom imponis la rava aspekto de tiu eksterordinara Ĉielfeino ke li tute forgesis sian propran malfeliĉan staton ĝis li rimarkis Ozman rigardi lin per instensa esprimo kiu indikis simpation kaj bedaŭron. Doroteo flustris en la orelon de sia amikino, sed la Registo de Oz kapneis malfeliĉe.

Zingibra, rimarkinte tion kaj komprenante la geston de Ozma, prenis piedon de la Verda Simio en propran manon kaj karese frapetis ĝin milde.

"Ne gravas," ŝi diris al li. "Vi havas tre belan koloron, kaj simio povas grimpi pli bone ol knabo kaj fari multon kion tute ne povas knabo."

"Kio estas?" demandis Vut, dum lia koro peziĝis. "Ĉu Ozma eluzis sian tutan magion?"

Ozma mem respondis al li:

"Via formo de sorĉiĝo, mia povra knabo," ŝi diris kompate, "estas malsimila al tiu de la aliaj. Efektive, ĝi estas formo kiu tute ne estas ŝanĝebla per ia ajn magio konata de feinoj aŭ de Jukuhuoj. La fia Gigantino bone konsciis, kiam ŝi donis al vi la formon de Verda Simio, ke la Verda Simio devos ekzisti en la Lando Oz dum la tuta estonteco."

Vut profunde ĝemis.

"Nu, jen vere malfeliĉa sorto," li diris brave, "sed se ĝi ne estas nuligebla, do mi devos toleri ĝin; jen ĉio. Al mi ne plaĉas esti simio, sed kiel utilus barakti kontraŭ mia sorto?"

Ili ĉiuj kompatis lin, kaj Doroteo maltrankvile demandis al Ozma:

"Ĉu eble Glinda povus savi lin?"

"Ne," estis la respondo. "La kapablo de Glinda fari transformojn ne estas pli granda ol mia. Antaŭ ol foriri el mia palaco mi eniris mian Ĉambron de Magio kaj studis la staton de Vut tre zorge. Mi trovis ke neniu potenco povas malestigi la Verdan Simion. Li povus transdoni sian formon al, aŭ interŝanĝi ĝin kun, iu alia, tio estas vera; sed la Verdan Simion ni ne povos malestigi per iu ajn magia arto konata de la Scienco."

"Sed -- konsideru," diris la Birdotimigilo, kiu atente aŭskultis tiun klarigon, "kial ne meti la simian formon sur alian ulon?"

"Kiu konsentus al la ŝanĝiĝo?" demandis Ozma. "Se perforte ni kaŭzus alian ulon fariĝi Verda Simio, ni estus egale kruelaj kaj fiaj kiel S-ino Jup. Kaj kiel utilus interŝanĝo?" ŝi daŭrigis. "Supozu, ekzemple, ke ni farus la sorĉon, kaj farus el Toto Verdan Simion. Sammomente Vut fariĝus hundeto."

"Ne inkluzivu min en via magio, mi petas," diris Toto, per riproĉa bojo. "Nenio logus min fariĝi Verda Simio."

"Kaj mi rifuzas fariĝi hundo," diris Vut. "Verda Simio estas multe pli bona ol Hundo, laŭ mia opinio."

"Jen nur via opinio," respondis Toto.

"Nu, jen alia ideo," diris la Birdotimigilo. "Mia cerbo bonege funkcias hodiaŭ, estas agnoskende. Kial ne transformi Toton en Vuton la Vagiston, kaj post tio ili interŝanĝu siajn formojn? La Hundo fariĝus Verda Simio kaj la Simio reakirus sian naturan formon."

"Tute vere," kriis Zingibra. "Jen bonega ideo!"

"Ne inkluzivu min," diris Toto. "Mi rifuzas."

"Ĉu vi ne akceptus fariĝi Verda Simio -- vidu kiel bela ĝi estas -- por ke ĉi tiu povra knabo rehavu sian naturan formon?" demandis Zingibra, elkore petegante.

"Ne," diris Toto.

"Al mi tute ne plaĉas tiu plano," deklaris Doroteo, "ĉar tiuokaze mi ne plu havus hundeton."

"Sed anstataŭe vi havus Verdan Simion," persistis Zingibra, kiu amis Vuton kaj volis helpi lin.

"Mi ne volas Verdan Simion," diris Doroteo firme.

"Ne parolu pri la afero denove, bonvolu," diris Vut. "Jen mia propra misfortuno kaj mi preferus suferi ĝin ol senigi al Princino Doroteo ŝian hundon, aŭ senigi de ŝia hundo lian naturan formon. Kaj eble eĉ ŝia Moŝto, Ozma de Oz, ne povus transformi alian ulon en la formon de Vut la Vagisto."

"Nu, jes; mi kredas ke mi povus fari tion," Ozma respondis; "sed Vut plene pravas. Ni ne rajtas trudi al iu ajn -- ĉu homo ĉu hundo -- la formon de Verda Simio. Ankaŭ estas certe ke por senigi al la knabo la formon kiun li nun havas, ni devos doni ĝin al iu alia, kaj tiu devos havi ĝin por ĉiam."

"Mi demandas al mi," diris Doroteo, penseme, "ĉu eble ni ja povus trovi iun en la Lando Oz kiu akceptus fariĝi Verda Simio. Ŝajnas al mi ke simio estas aktiva kaj vigla, kaj povas grimpi arbojn kaj fari multajn lertaĵojn, kaj verdo ne estas malbona koloro por simio -- ĝi faras lin nekutima."

"Mi ne petus al iu ajn surpreni ĉi tiun aĉan formon," diris Vut; "estus maljuste, komprenu. Mi jam de longe estas simio, kaj al mi tio tute ne plaĉas. Hontigas min esti tia besto kiam laŭ mia naskiĝrajto mi estas knabo; do mi estas certa ke estus fie peti al iu alia ke tiu anstataŭu min."

Ili ĉiuj silentis, ĉar ili sciis ke li diris la veron. Doroteo estis preskaŭ preta plori pro kompato kaj la dolĉa vizaĝo de Ozma estis malfeliĉa kaj perturbita. La Birdotimigilo frotis kaj frapetis sian plenigitan kapon penante plibone pensigi ĝin, kaj la Stana Lignohakisto eniris la domon kaj komencis olei siajn stanajn artikojn por ke la malĝojo de liaj amikoj ne plorigu lin. Plorado riskas rustigi stanon, kaj la Imperiestro ege fieris pri sia multe polurita korpo -- kiu nun estis duoble kara al li ĉar dum iom da tempo ĝi mankis al li.

Polikromo jam ĉirkaŭ dekfoje dancis laŭ la ĝardenpadoj kaj retren, ĉar ŝi malofte estis senmova eĉ dum momento, sed ŝi aŭdis la parolon de Ozma kaj tre bone komprenis la malfeliĉon de Vut. Sed la Filino de la Ĉielarko, eĉ dancante, povis pensi kaj rezonadi tre klare, kaj subite ŝi solvis la problemon kiel eble plej bele. Proksimiĝinte al Ozma, ŝi diris:

"Via Moŝto, la tutan problemon kaŭzis la fia agado de S-ino Jup, la Gigantino. Tamen eĉ nun tiu kruela virino loĝas en sia soleca kastelo, ĝuante la penson ke ŝi metis tiun teruran sorĉon sur Vuton la Vagiston. Eĉ nun ŝi ridas pro nia malespero ĉar ni tute ne povas trovi metodon malestigi la Verdan Simion. Nu, bone, ni ne volas malestigi ĝin. La virino kiu kreis la formon mem havu ĝin, tio estos justa puno pro ŝia fieco. Mi estas certa ke via fepovo povas doni al S-ino Jup la formon de Vut la Vagisto -- eĉ malgraŭ la grandega distanco inter ni kaj ŝi -- kaj post tio estos eble interŝanĝi la du formojn. S-ino Jup fariĝos la Verda Simio, kaj Vut rehavos sian naturan formon."

La vizaĝo de Ozma heliĝis dum ŝi aŭskultis tiun lertan proponon.

"Dankon, Polikromo," diris ŝi. "La tasko proponita ne estas tiel facila kiel vi supozas, sed mi provos, kaj eble mi sukcesos."

Ĉapitro 14: La Verda Simio