"Vi rajtas viziti min ĉe la palaco, se vi deziras," diris Ozma, "kie mi volonte konigos vin al du aliaj afablaj knaboj, Oĵo la Manĝtulo kaj Buton-Brilo."
"Dankon via Moŝto," respondis Vut, kaj post tio li turnis sin al la Stana Lignohakisto kaj demandis: "Kion vi nun planas, Sinjoro Imperiestro? Ĉu vi ankoraŭ serĉos Nimin Amin kaj edzinigos ŝin, aŭ ĉu vi forlasos la serĉon kaj reiros al la Smeralda Urbo kaj via propra kastelo?"
La Stana Lignohakisto, nun tiel multe polurita kaj bone oleita kiel kutime, konsideris tiun demandon dum iom da tempo kaj poste respondis:
"Nu, mi ne komprenas kial mi ne trovu Nimin Amin. Ni nun estas en la Manĝtula Lando, kie tute ne estas danĝeroj, kaj se antaŭ nia sorĉiĝo estis juste ke mi edzinigu Nimin Amin kaj faru ŝin Imperiestrino de la Palpbrumoj, devas esti juste nun, kiam la sorĉo estas rompita kaj mi denove estas mi mem. Ĉu mi pravas, amiko Birdotimigilo?"
"Nepre jes," respondis la Birdotimigilo. "Neniu povas oponi tian logikon."
"Sed mi timas ke vi ne amas Nimin Amin," sugestis Doroteo.
"Estas ĉar mi ne povas ami," respondis la Stana Lignohakisto. "Sed, se mi ne povos ami mian edzinon, almenaŭ mi povos esti afabla al ŝi, kaj ne ĉiuj edzoj povas esti tiaj."
"Ĉu vi supozas ke Nimi Ami ankoraŭ amas vin, post tiom da jaroj?" demandis Doroteo.
"Mi estas tute certa pri tio, kaj tial mi iros al ŝi por feliĉigi ŝin. Vut la Vagisto opinias ke mi devus rekompenci ŝin pro ŝia fideleco al mi post la dishakiĝo de mia korpo kaj mia staniĝo. Kion vi opinias, Ozma?"
Ozma ridetis dirante:
"Mi ne konas vian Nimin Amin, do mi ne scias kion ŝi plej bezonas por feliĉiĝi. Sed ne malutilos ke vi iros al ŝi kaj demandos al ŝi ĉu ŝi ankoraŭ deziras edziniĝi kun vi. Se jes, ni donos al vi grandiozan nupton en la Smeralda Urbo kaj, poste, kiel Imperiestrino de la Palpbrumoj, Nimi Ami estos unu el la plej gravaj virinoj en la tuta Oz."
Tiel estis decidite ke la Stana Lignohakisto daŭrigos sian veturon, kaj ke la Birdotimigilo kaj Vut la Vagisto akompanos lin, kiel antaŭe. Polikromo ankaŭ decidis partopreni en la grupo, iom surprize al ili ĉiuj.
"Mi abonenas esti kvazaŭ enkaĝigita en palaco," ŝi diris al Ozma, "kaj kompreneble tuj kiam mi renkontos mian Ĉielarkon mi reiros al mia propra kara hejmo en la ĉielo, kie miaj feaj fratinoj jam nun atendas min kaj mia patro koleras ĉar mi tiel ofte perdiĝas. Sed mi povos trovi mian Ĉielarkon samrapide veturante en la Manĝtula Lando kiom loĝante en la Smeralda Urbo -- aŭ en iu alia loko en Oz -- do mi iros kun la Stana Lignohakisto kaj helpos lin amindumi Nimin Amin."
Doroteo ankaŭ volis kuniri, sed ĉar la Stana Lignohakisto ne invitis ŝin partopreni en la grupo, ŝi sentis ke eble ŝi trudos sin se ŝi petos kuniri. Ŝi malrekte sugestis, sed trovis ke li ne agnoskis la sugeston. Estas tre delikata afero peti knabinon edzinigi lin, negrave kiom ŝi amas lin, kaj eble la Stana Lignohakisto ne deziris ke tro multaj rigardu kiam li trovos sian malnovan amatinon Nimi Ami. Do Doroteo kontentigis sin per la penso ke ŝi helpos Ozman prepari grandiozan nuptofestenon, kiun sekvos aro da festoj kaj gajaj kunveoj kiam la Imperiestro de la Palpbrumoj atingos la Smeraldan Urbon kun sia novedzino.
Ozma proponis kunporti ilin ĉiujn per la Ruĝa Ĉaro al loko tiom proksima al la granda Manĝtula Arbaro kiom povas proksimiĝi ĉaro. La Ruĝa Ĉaro estis sufiĉe granda por ke ĉiuj sidu en ĝi, do, adiaŭinte Zingibran, kiu donis al Vut korbon da maturaj kremkuketoj kaj karamelaĵoj por kunporto, Ozma ordonis ke la Ligna Segĉevalo komencu, kaj la stranga besto movis sin rapide trans la vojojn kaj baldaŭ atingis la Vojon el Flavaj Brikoj. Tiu vojo kondukis rekte al densa arbaro, kie la vojo estis tro mallarĝa por plia iro de la Ruĝa Ĉaro, do tie la grupo apartiĝis.
Ozma kaj Doroteo kaj Toto revenis al la Smeralda Urbo, transdoninte al siaj amikoj dezirojn por sekura kaj sukcesoplena veturo, dum la Stana Lignohakisto, la Birdotimigilo, Vut la Vagisto kaj Polikromo, la Filino de la Ĉielarko, pretigis sin puŝi sin tra la dikan arbaron. Tamen, tiujn arbarajn padojn bone konis la Stana Lignohakisto kaj la Birdotimigilo, kiuj sentis sin tute ĉehejme inter la arboj.
"Mi naskiĝis en ĉi tiu belega arbaro," diris Noĉjo Hakisto, la stana Imperiestro, parolante fiere, "kaj ĉi tie la Sorĉistino sorĉis mian hakilon kaj mi perdis diversajn partojn de mia vianda korpo ĝis mi fariĝis tute stana. Ankaŭ ĉi tie -- ĉar ĝi estas granda arbaro -- Nimi Ami loĝis kun la Fisorĉistino, kaj ĉe la alia rando de la arboj staras la dometo de mia amiko Tu-Tond, la fama stanisto kiu faris mian aktualan belan formon."
"Nepre li estas lerta metiisto," deklaris Vut, admire.
"Li estas vere mirinda," deklaris la Stana Lignohakisto.
"Mi volonte konatiĝos kun li," diris Vut.
"Se vi volas renkonti veran lertecon," komentis la Birdotimigilo, "vi devus viziti la Manĝtulan kultiviston kiu unue faris min. Mi ne diros ke mia amiko la Imperiestro ne estas sufice bona stanulo, sed ĉiu taksanto de beleco povas kompreni ke Birdotimigilo estas multe pli artisma kaj rafinita."
"Vi estas tro mola kaj malfortika," diris la Stanulo.
"Vi estas tro malmola kaj fortika," diris la Birdotimigilo, kaj pli proksime al kverelado la du amikoj neniam fariĝis. Polikromo ridis pri ili ambaŭ, tute prave, kaj Vut haste ŝanĝis la temon.
Nokte ili ĉiuj kampadis sub la arboj. La knabo manĝis krempufaĵojn por sia vespermanĝo kaj proponis kelkajn al Polikromo, sed ŝi preferis aliajn manĝaĵojn kaj je la mateniĝo ŝi suĉis la roson kiu densiĝis sur la arbaraj floroj. Post tio ili plutrotis, kaj baldaŭ la Birdotimigilo paŭzis kaj diris:
"Sur ĉi tiu loko mem Doroteo kaj mi unue renkontis la Stanan Lignohakiston, kiu estis rustinta tiom ke neniuj el liaj artikoj povis funkcii. Sed kiam ni oleis lin, li fariĝis kvazaŭnova kaj akompanis nin al la Smeralda Urbo."
"Ha, tiu estis malfeliĉa sperto," asertis la Stana Lignohakisto serioze. "Mi kaptiĝis de ŝtormo dum mi hakadis arbon por ekzerci min, kaj antaŭ ol konscii mi firme rustis ĉe ĉiu artiko. Tie mi staris, hakil-en-mane, sed nekapabla movi min, dum tagoj kaj semajnoj kaj monatoj! Vere, mi neniam sciiĝis precize kiom longe; sed fine venis Doroteo kaj mi saviĝis. Vidu! Jen la arbo mem kiun mi hakadis kiam mi rustis."
"Do tiukaze vi ja ne estas tre malproksima de via malnova hejmo," diris Vut.
"Ne; mia kabaneto staras ne tre for, sed ni ne havas bezonon viziti ĝin. Nia tasko rilatas al Nimi Ami, kaj ŝia domo estas iom pli malproksima, maldekstre de ni."
"Ĉu vi ne diris ke ŝi loĝas kun Fisorĉistino, kiu sklavigas ŝin?" demandis la knabo.
"Tiel estis sed ne plu," estis la respondo. "Mi informiĝis ke la Sorĉistino detruiĝis kiam la domo de Doroteo falis sur ŝin, do nun Nimi Ami devas loĝi tute sola. Kompreneble mi ne vidis ŝin post la dispremiĝo de la Sorĉistino, ĉar tiutempe mi staris rustinte en la arbaro, kaj jam de longe estis tie, sed la povrulineto sendube fariĝis tre feliĉa kiam ŝi liberiĝis de sia kruela mastrino."
"Nu," diris la Birdotimigilo, "ni plu veturu kaj trovu Nimin Amin. Gvidu nin, via Moŝto, ĉar vi konas la vojon, kaj ni sekvos."
Do la Stana Lignohakisto elektis padon kiu kondukis tra la plej densan parton de la arbaro, kaj ili laŭiris ĝin dum kelka tempo. La lumo estis malforta tie, ĉar rampoplantoj kaj arbustoj kaj foliaroj estis tute ĉirkaŭ ili, kaj ofte la Stanulo devis flankenpuŝi la branĉojn kiuj obstrukcis ilian vojon, aŭ detranĉis ilin per sia hakilo. Kiam ili antaŭeniris kelkan distancon, la Imperiestro ekhaltis kaj kriis: "Ĉu ja eblas?!"
La Birdotimigilo, kiu tuj sekvis lin, unue batiĝis kontraŭ sian amikon kaj poste rigardis ĉirkaŭ lian stanan korpon, kaj diris per miroplena tono:
"Nu, ĉu ja vere?!"
Vut la Vagisto antaŭenpuŝis sin por vidi kio okazas, kaj kriis miregante:
"Ĉu ja kredindas?!"
Post tio la trio staris senmove, rigardegante, ĝis la gaja rido de Polikromo eksonis malantaŭ ili kaj vekis ilin el ilia stuporo.
Sur vojo antaŭ ili staris stanulo kiu estis preciza duplikato de la Stana Lignohakisto. Li estis samdimensia, li estis sammaniere artikigita, kaj li konsistis el brilanta stano de la supro ĝis la piedfingroj. Sed li staris senmove, kun siaj stanaj makzeloj duone apartigitaj kaj liaj stanaj okuloj turnitaj supren. En unu el liaj manoj teniĝis longa brilanta glavo. Jes, jen diferenco, la sola distingilo inter li kaj la Imperiestro de la Palpbrumoj. La stanulo portis glavon, dum la Stana Lignohakisto portis hakilon.
"Estas sonĝo; devas esti sonĝo!" anhelegis Vut.
"Tiel estas, kompreneble," diris la Birdotimigilo; "ne povus esti du Stanaj Lignohakistoj."
"Ne," akordis Polikromo, dancante pli proksimen al la fremdulo, "ĉi tiu estas Stana Soldato. Ĉu vi ne vidas lian glavon?"
La Stana Lignohakisto zorgoplene etendis unu stanan manon kaj sentis la brakon de sia duplikato. Post tio li diris per voĉo kiu tremis pro emocio:
"Kiu vi estas, amiko?"
Ne estis respondo.
"Ĉu vi ne povas vidi ke li rustis, same kiel vi iam?" demandis Polikromo, denove ridante. "Jen, Noĉjo Hakisto, pruntu al mi vian oleujon por minuto!"
La Stana Lignohakisto silente transdonis al ŝi sian oleujon, sen kiu li neniam veturis, kaj Polikromo unue oleis la stanajn makzelojn de la fremdulo kaj poste manipulis ilin ĝis la Stana Soldato diris:
"Sufiĉe, dankon. Mi nun povas paroli. Sed bonvolu olei miajn aliajn artikojn."
Vut ekprenis la oleujon kaj faris tion, sed ĉiuj helpis tordetadi malsevere la artikojn de la soldato tuj kiam ili estis oleitaj, ĝis ili moviĝis libere.
La Stana Soldato ŝajnis multe plaĉita pro sia liberiĝo. Li fiere marŝis tien kaj reen sur la pado, dirante per alta maldika voĉo:
La Soldato estas vir' splendida,
Marŝante dum parado,
Kaj kiam venas malamiko hida
Li estas sen timado.
Li ĝustigas agojn de nacioj,
Defendas sian flagon,
Ĉar timo palas, li do batalas,
Al amikoj donas pagon.
Ĉapitro 16: Kapitano Batalant