Ĉapitro 17

La Laborejo de Tu-Tond

Necesis ne pli ol duhora veturo al la domo kie Nimi Ami antaŭe loĝis, sed kiam niaj veturantoj alvenis ili trovis la lokon dizerta. La pordo estis parte senĉarnirigita, la tegmento jam enfalis ĉe la malantaŭo kaj la interno de la dometo estis dike kovrita de polvo. La loko estis ne nur dizerta, sed estis evidente ke jam de longe neniu loĝas tie.

"Mi supozas," diris la Birdotimigilo, dum ili ĉiuj staris rigardante mire la ruinan domon, "ke post la detruiĝo de la Fisorĉistino, Nimi Ami sentis sin sola kaj iris loĝi aliloke."

"Oni apenaŭ povus atendi ke junulino volus loĝi tute sola en arbaro," aldonis Vut. "Ŝi volus kunulojn, kompreneble, kaj tial mi kredas ke ŝi iris tien kie loĝas aliaj homoj."

"Kaj eble ŝi ankoraŭ elverŝas sian koron per plorado ĉar neniu stanulo venas edzinigi ŝin," sugestis Polikromo,

"Nu, tiuokaze, estas klara devo de vi ambaŭ serĉi Nimin Amin ĝis trovi ŝin," deklaris la Birdotimigilo.

"Mi ne scias kie serĉi la knabinon," diris la Stana Soldato, "ĉar mi estas preskaŭ fremdulo en ĉi tiu parto de la lando."

"Mi naskiĝis ĉi tie," diris la Stana Lignohakisto, "sed la arbaro havas malmultajn loĝantojn krom la sovaĝajn bestojn. Mi ne povas memori iun personon proksime loĝantan kun kiu eble volus loĝi Nimi Ami."

"Kial ni ne iru al Tu-Tond por demandi al li kio okazis al la knabino?" proponis Polikromo.

Tio ŝajnis al ili ĉiuj kiel bona propono, do denove ili komencis marŝadi tra la arbaro, sekvante la rektan padon al la domo al Tu-Tond, ĉar ambaŭ stanaj ĝemeloj bone konis la vojojn, sekvinte ĝin multfoje.

Tu-Tond loĝis ĉe la ekstrema rando de la granda arbaro, lia domo frontis la larĝajn stepojn de la Manĝtula Lando kiuj situis oriente. Sed, kiam ili atingis tiun loĝejon apud la rando de la arbaro, la stanisto ne estis ĉehejme.

Ĝi estis bela loko, plene farbita malhelblue kun ornamaj strioj de pli hela bluo. Estis bela blua barilo ĉirkaŭ la korto kaj pluraj bluaj benkoj estis metitaj sub la ombrantajn bluajn arbojn kiuj indikis la limon inter la arbaro kaj la stepo. Estis blua ĝardeno antaŭ la domo, kiu estis sufiĉe granda konstruaĵo. Tu-Tond loĝis en la antaŭa parto de la domo kaj havis sian laborejon en la malantaŭa parto, kie li ankaŭ konstruis malelegantan aldonaĵon por havi pli da laborspaco.

Kvankam ili trovis ke la stanisto forestas kiam ili alvenis, fumo flugis el lia kameno, kio pruvis ke li baldaŭ revenos.

"Kaj eble Nimi Ami estos kun li," diris la Birdotimigilo gajavoĉe.

Dum ili atendis, la Stana Lignohakisto iris al la pordo de la laborejo kaj, trovinte ĝin neŝlosita, eniris kaj scivoleme ĉirkaŭrigardis en la ĉambro kie li foje fariĝis.

"Ĝi estas preskaŭ hejma por mi," li diris al siaj amikoj, kiuj sekvis lin en la ĉambron. "Kiam unuafoje mi venis ĉi tien mi perdis kruron, do mi devis porti ĝin en mia mano dum mi saltadis per la alia kruro la tutan vojon de la loko en la arbaro kie la sorĉita hakilo tranĉis min. Mi memoras ke maljuna Tu-Tond zorge metis mian viandan kruron en barelon -- mi kredas ke jen la sama barelo, ankoraŭ staranta en tiu angulo -- kaj poste li tuj komencis fari stanan kruron por mi. Li laboris rapide kaj lerte, kaj min multe interesis lia agado."

"Mia sperto estis plejparte simila," diris la Stana Soldato. "Mi kutimis porti ĉiujn miajn partojn, kiujn detranĉis la sorĉita glavo, ĉi tien al la stanisto, kaj Tu-Tond metis ilin en la barelon.

"Mi demandas al mi," diris Vut, "ĉu tiuj neuzitaj partoj de vi du misfortunuloj restas ankoraŭ nun en la barelo en la angulo?"

"Mi supozas ke jes," respondis la Stana Lignohakisto. "En la Lando Oz neniu parto de vivanto estas detruebla."

"Se estas tiel, kiel la Fisorĉistino detruiĝis?" demandis Vut.

"Nu, ŝi estis tre maljuna kaj elsekiĝinta kaj velkinta antaŭ ol Oz fariĝis felando," klarigis la Birdotimigilo. "Nur ŝiaj magiaj artoj sukcesis tiom longe vivigi ŝin, kaj kiam la domo de Doroteo falis sur ŝin ŝi simple polviĝis, kaj estis forblovata kaj disĵetata de la vento. Mi opinias, tamen, ke la partoj detranĉitaj el ĉi tiuj du junuloj neniam estus tute detrueblaj kaj, se ili ankoraŭ estas en tiuj bareloj, ili verŝajne estas tute samaj kiel kiam la sorĉita hakilo aŭ glavo detranĉis ilin."

"Tamen ne gravas," diris la Stana Lignohakisto; "niaj stanaj korpoj estas pli brilaj kaj longedaŭraj, kaj plene kontentigas nin."

"Jes, la stanaj korpoj estas plejbonaj," konsentis la Stana Soldato. "Nenio povas damaĝi ilin."

"Krom se ili kaviĝas aŭ rustas," diris Vut, sed ambaŭ stanuloj sulkigis la frunton je li.

Staneroj, ĉiaformaj kaj -dimensiaj, kuŝis dise en la laborejo. Ankaŭ estis marteloj kaj ambosoj kaj lutiloj kaj braĝforno kaj multaj aliaj iloj kiujn uzas stanisto dum sia laboro. Kontraŭ du el la flankaj muroj konstruiĝis fortikaj labortabloj kaj en la centro de la ĉambro estis longa tablo. Ĉe la fino de la laborejo, kiu estis apud la loĝejo, estis pluraj ŝtrankoj.

Ekzameninte la internon de la laborejo ĝis lia scivolemo satiĝis, Vut diris:

"Mi intencas resti ekstere ĝis venos Tu-Tond. Ne ŝajnas tute dece ke ni ekposedu lian domon dum lia foresto."

"Vi pravas," konsentis la Birdotimigilo, kaj ili estis ĉiuj pretaj foriri el la ĉambro kiam ekdiris la Stana Lignohakisto: "Atendu minuton," kaj ili haltis obee al la ordono.

Ĉapitro 18: La Stana Lignohakisto Parolas al Si