Ŝajne li estis en granda subtera kavo, kiu estis nebrile iluminata de dekoj da grandaj rondaj diskoj kiuj aspektis lunoj. Tamen ili ne estis lunoj, kiel Vut trovis kiam li ekzamenis la lokon pli zorge. Ili estis okuloj. La okuloj estis en la kapoj de grandegaj bestoj kies korpoj treniĝis longe malantaŭ ili. Ĉiu besto estis pli granda ol elefanto, kaj trioble pli longa, kaj estis deko aŭ pli de la bestoj distroveblaj tie kaj tie en la kaverno. Sur iliaj korpoj estis grandaj skvamoj, rondaj kiel pasteĉoteleroj, kiuj estis belkoloraj per nuancoj de verdo, purpuro kaj oranĝo. Sur la finoj de iliaj longaj vostoj estis grupoj de juveloj. Ĉirkaŭ la grandaj lunsimilaj okuloj estis cirkloj de diamantoj kiuj scintilis en la neforta lumo kiu brilis el la okuloj.
Vut vidis ke la bestoj havas larĝajn buŝojn kaj vicojn de teruraj dentoj kaj, per rakontoj kiujn li aŭdis pri tiaj uloj, li sciis ke li falis en kavernon loĝatan de la grandaj Drakoj kiuj estis pelitaj for de la surfaco de la tero kaj estis permesataj eliri nur unufoje en cent jaroj por serĉi manĝaĵojn. Kompreneble li neniam antaŭe vidis Drakojn, sed ne eblis misrekoni ilin, ĉar ili estis malsimilaj al ĉiuj aliaj vivantoj.
Vut sidis sur la planko kien li falis, ĉirkaŭgapante, kaj la posedantoj de la grandaj okuloj reciprokis lian gapon, silente kaj senmove. Fine unu el la Drakoj plej for de li demandis, per basa seriozega voĉo:
"Kio estis?"
Kaj la plej granda Drako, kiu estis tuj antaŭ la Verda Simio, respondis per eĉ pli basa voĉo:
"Ĝi estas iu malsaĝa besto el Ekstere."
"Ĉu ĝi estas bone manĝebla?" demandis malpli granda Drako apud la granda. "Mi malsatas."
"Malsatas!" kriis ĉiuj Drakoj, riproĉĥore; kaj la grandulo diris admone: "Tt-tt, mia filo! Vi ne rajtas esti malsata je ĉi tiu tempo."
"Kial ne?" demandis la Draketo. "Mi jam de dek unu jaroj nenion manĝas."
"Dek unu jaroj estas nenio," komentis alia Drako, dormeme malfermante kaj fermante siajn okulojn; "jam de okdek sep jaroj mi ne festenas, kaj mi devas ne malsatiĝi ĝis post almenaŭ dek jaroj, eble pli. Infanoj kiuj manĝas malĝustatempe devus perdi tiun kutimon."
"Mi manĝis, antaŭ dek unu jaroj, nur rinoceron, kaj tio ne estas vere plena manĝo," grumblis la junulo. "Kaj antaŭ tio mi atendis sesdek du jarojn por manĝi; do ne mirigas ke mi estas malsata."
"Kiom aĝa vi estas nun?" demandis Vut, forgesante sian propran danĝeran pozicion pro sia interesiĝo pri la konversacio.
"Nu, mi -- mi -- Kiomaĝa mi estas, Patro?" demandis la Draketo.
"Jes ja! Kiom la infano faras demandojn. Ĉu vi volas devigi min pensi konstante? Ĉu vi ne scias ke pensado estas tre damaĝa al Drakoj?" respondis la grandulo, senpacience.
"Kiomaĝa mi estas, Patro?" persistis la Draketo.
"Ĉirkaŭ sescent tridek jaroj, mi kredas. Demandu al via patrino."
"Ne; ne!" diris maljuna Drako en la fono; "ĉu mi ne suferas sufiĉe multajn ĝenojn, devante vekiĝi en la mezo de mia dormo, sen devo memori la aĝojn de miaj infanoj?"
"Vi jam dormas de pli ol sesdek jaroj, Patrino," diris la Infandrako. Kiom da dormo vi volas?"
"Mi devus dormi kvardek jarojn pli. Kaj ĉi tiu stranga verda besteto devus puniĝi pro sia falo en nian kaveron por ĝeni nin."
"Mi ne sciis ke vi estas ĉi tie, kaj mi ne sciis ke mi enfalos," klarigis Vut.
"Tamen, jen vi," diris la granda Drako, "kaj vi senzorge vekis nian tutan tribon; do evidente vi estas punenda."
"Kiel?" demandis la Verda Simio, iom treme.
"Donu al mi tempon kaj mi elpensos manieron. Vi ne bezonas hasti, ĉu?"
"Tute ne," kriis Vut. "Prokrastu laŭdezire. Mi multe preferus ke vi ĉiuj reendormiĝu, kaj punu min kiam vi vekiĝos, post cent jaroj aŭ eble pli."
"Mi manĝu lin!" petegis la plej malgranda Drako.
"Li estas tro malgranda," diris la patro. "Se vi manĝus ĉi tiun unusolan Verdan Simion vi nur volus manĝi pli, kaj ne estas pli."
"Ĉesu babili kaj lasu min dormi," protestis alia Drako, oscedante timigmaniere, ĉar kiam li malfermis sian buŝon flamaro verŝiĝis el ĝi kaj Vut devis resalti por eviti ĝin.
Dum sia salto li frapis la nazon de Drako malantaŭ li, kiu malfermis sian buŝon por grumbli kaj ĵetis alian flamaron kontraŭ lin. La flamo estis brilanta sed ne tre varmega, tamen Vut kriegis pro timo kaj antaŭen saltis je unu saltopaŝo. Ĉifoje li surteriĝis sur la piedon de la granda Ĉefdrako, kiu kolere levis sian alian antaŭan piedon kaj batis forte la Verdan Simion. Vut ekvelis tra la aero kaj falis sternite sur la rokan plankon multe preter la loko kie grupiĝis la Draka Tribo.
Ĉiuj grandaj bestoj nun estis plene vekitaj kaj vigligitaj, kaj ili akuzis la simion pro la ĝeno al ilia kvieteco. La plej malgranda Drako kuris cele Vuton kaj la aliaj turnis siajn tre pezajn korpojn liadirekte kaj sekvis, flamigante el siaj okuloj kaj buŝoj kaj tiel lumigante la tutan kavernon.
Vut preskaŭ kredis sin cedenda, tiumomente, sed li vigle surpiediĝis kaj kuregis al la plej fona parto de la kavo, la Drakoj sekvis malpli haste ĉar ili estis tro mallertaj por rapida moviĝado. Eble ili kredis ke ne necesas hasti, ĉar la simio ne povos eskapi el la kavo. Sed, tre for ĉe la fino de la loko, la kavernoplanko estis kovrata de falintaj rokoj, do Vut, vigla pro timo, grimpis de roko al roko ĝis li trovis sin kaŭranta kontraŭ la tegmento de la kaverno. Tie li atendis, ĉar li ne povis iri pli antaŭen, kaj dume trans la falintajn rokojn malrapide rampis la Drakoj -- la plej malgranda venis la unua ĉar li estis malsata kaj ne nur kolera.
La bestoj preskaŭ atingis lin kiam Vut, memorante sian puntan ŝirmveston -- nun malplaĉe ŝiritan kaj malpuran -- resaĝigis sian menson kaj kriis: "Malfermiĝu!" Je tiu krio truo ekaperis en la tegmento de la kaverno, tuj super lia kapo, kaj tra ĝi la sunlumo radiis plene sur la Verdan Simion.
La Drakoj paŭzis, mirante pro la magio kaj palpebrumante pro la sunlumo, kaj tio donis al Vut sufiĉan tempon por grimpi tra la aperturon. Tuj kiam li atingis la surfacon de la tero la truo refermiĝis, kaj la knabsimio konsciis, ekĝoje, ke li fine postlasis la danĝeran Drakofamilion.
Li sidiĝis sur la tero, ankoraŭ anhelegante pro sia agado, kaj la arbustoj antaŭ li apartiĝis kaj lia antaŭa malamiko, la Jaguaro, montriĝis.
"Ne kuru," diris la arbara besto, kiam Vut eksaltis; "vi estas tute sekura, rilate al mi, ĉar post via tre mistera malapero mi jam matenmanĝis. Mi nun estas survoje al mia hejmo, por tradormi la ceteron de la tago."
"Ĉu vere!" respondis la Verda Simio, per tono kaj bedaŭranta kaj miranta. "Kiun el miaj amikoj vi sukcesis manĝi?"
"Neniun el ili," respondis la Jaguaro, kun ruza rideto. "Mi manĝis teleron da magie kirlitaj ovoj -- sur toasto -- kaj ĝi tute ne estis malbona manĝo. Ne estas sufiĉa spaco en mi por eĉ vi, kaj mi ne bedaŭras tion ĉar mi taksas, pro via verda koloro, ke vi ankoraŭ ne estas matura, kaj fariĝus malagrabla manĝaĵo. Ni la jaguaroj devas zorgi pri nia digestado. Adiaŭ, Amiko Simio. Sekvu la padon kiun mi faris tra la arbustoj kaj vi trovos viajn amikojn."
Dirinte tion la Jaguaro plumarŝis laŭ sia celo kaj Vut akceptis lian konsilon kaj sekvis la padon kiun li faris ĝis atingi la lokon kie la malgranda Bruna Urso, kaj la Stana Strigo, kaj la Kanario interkonsiliĝadis kaj demandis al si kio okazis al ilia kamarado la Verda Simio.
Ĉapitro 10: Tomi Hastpaŝ