Eĉ kun okuloj protektataj de la verdaj okulvitroj Doroteo kaj ŝiaj amikoj estis unue iomete blindigitaj de la brilego de la mirinda Urbo. Laŭlonge de la stratoj estis belaj domoj el verda marmoro kaj ĉie ornamatitaj per brilantaj smeraldoj. Ili marŝis sur pavimo el la sama verda marmoro, kaj kie la blokoj kuniĝis estis densaj vicoj de smeraldoj, brilantaj pro la sunlumo. La fenestroj estis el verda vitro; eĉ la ĉielo super la Urbo estis iomete verda, kaj la sunradioj estis verdaj.
Multaj personoj -- viroj, virinoj, kaj infanoj -- ĉirkaŭmarŝadis, kaj ili estis verde vestitaj kaj havis verdetajn haŭtojn. Ili rigardis Doroteon kaj ŝian strangan grupon mirokule, kaj la infanoj kuris kaŝi sin malantaŭ siaj patrinoj kiam ili ekvidis la Leonon; sed neniu parolis al ili. Multaj butikoj estis apud la strato, kaj Doroteo vidis ke ĉio en ili estas verda. Verdaj dolĉaĵoj kaj verda krakmaizo estis vendataj, ankaŭ verdaj ŝuoj, verdaj ĉapeloj, kaj ĉiaspecaj verdaj vestaĵoj. Unuloke viro vendadis verdan limonadon, kaj kiam la infanoj aĉetis ĝin Doroteo rimarkis ke ili pagas ĝin per verdaj moneroj.
Ŝajne estis neniuj ĉevaloj aŭ alispecaj bestoj; la viroj portis ĉion per verdaj ĉaretoj, kiujn ili puŝis. Ĉiu ŝajnis feliĉa kaj kontenta kaj prospera.
La Pordogardisto kondukis ilin tra la stratoj ĝis ili atingis grandan konstruaĵon, precize en la mezo de la Urbo, kiu estis la palaco de Oz, la Potenca Sorĉisto. Soldato staris antaŭ la pordo, vestita per verda uniformo kaj kun longa verda barbo.
"Jen fremduloj," diris al li la Pordogardisto, "kaj ili postulas renkonti la Potencan Ozon."
"Enpaŝu," respondis la soldato, "kaj mi portos vian mesaĝon al ili."
Do ili trairis la pordojn de la Palaco kaj kondukiĝis en grandan ĉambron kun verda tapiŝo kaj belaj verdaj mebloj ornamitaj per smeraldoj. La soldato devigis ilin ĉiujn viŝi siajn piedojn per verda mato antaŭ ol eniri la ĉambron, kaj kiam ili sidiĝis li diris ĝentile:
"Bonvolu komfortigi vin dum mi iros al la pordo de la tronĉambro kaj informos Ozon ke vi ĉeestas."
Ili devis longe atendi ĝis la soldato revenis. Kiam, fine, li revenis, Doroteo demandis: "Ĉu vi vidis Ozon?"
"Ho, ne," respondis la soldato; "mi neniam vidis lin. Sed mi parolis al li dum li sidis malantaŭ sia ekrano, kaj transdiris al li vian mesaĝon. Li diris ke li akceptos paroli kun vi, se vi deziras; sed ĉiu devos eniri sola, kaj li akceptos nur unu el vi ĉiutage. Sekve, ĉar vi devos resti en la Palaco dum pluraj tagoj, mi kondukigos vin al ĉambroj kie vi povos esti komfortaj post via marŝado."
"Dankon," respondis la knabino; "Oz estas tre afabla."
La soldato nun blovis verdan fajfilon, kaj tuj juna knabino, vestita per bela verda silka robo, eniris la ĉambron. Ŝi havis belan verdan hararon kaj verdajn okulojn, kaj ŝi kliniĝis profunde antaŭ Doroteo dirante, "Sekvu min kaj mi kondukos vin al via ĉambro."
Do Doroteo adiaŭis ĉiujn siajn amikojn escepte de Toto, kaj preninte la hundon en siajn brakojn ŝi sekvis la verdan knabinon tra sep koridorojn kaj supren laŭ tri ŝtuparoj ĝis ili atingis ĉambron en la antaŭa parto de la Palaco. Ĝi estis kiel eble plej dolĉa malgranda ĉambro, kun mola komforta lito kiu havis tukojn el verda silko kaj verdan veluran kovroŝtofon. Fonteto estis en la centro de la ĉambro, ĝi altigis ŝprucon de verda parfumo en la aeron, kiu refalis en bele ĉizitan verdan marmoran basenon. Belaj verdaj floroj staris en la fenestroj, kaj troviĝis breto kun vico de malgrandaj verdaj libroj. Kiam Doroteo havis sufiĉan tempon por malfermi la librojn ŝi trovis ilin plenaj de kuriozaj verdaj bildoj kiuj ridige amuzis ŝin.
En ŝranko estis multaj verdaj roboj, el silko kaj sateno kaj veluro; kaj ĉiu el ili estis precize ĝustadimensia por Doroteo.
"Sentu ke vi estas ĉehejme," diris la verda knabino, "kaj se vi deziros ion sonoru. Oz alvokos vin morgaŭ matene."
Ŝi lasis Doroteon sola kaj reiris al la aliaj. Ilin ŝi ankaŭ kondukis al ĉambroj, kaj ĉiu el ili trovis sin loĝanta en tre agrabla parto de la Palaco. Kompreneble tiu ĝentileco estis senefika rilate al la Birdotimigilo; ĉar kiam li trovis sin sola en sia ĉambro li staradis stulte sur unu loko, tuj apud la pordo, por atendi la matenon. Lin ne ripozigus kuŝado, kaj li ne povis fermi siajn okulojn; do li restis dum la tuta nokto rigardante malgrandan araneon kiu faras sian reton en angulo de la ĉambro, kvazaŭ ĝi ne estus unu el la plej belaj ĉambroj en la mondo. La Stana Lignohakisto kuŝiĝis nur pro kutimo, ĉar li memoris sian vivon kiel karnulo; sed ĉar li ne kapablis dormi li pasigis la nokton movante siajn artikojn por certigi ke ili bone fukciados. La Leono preferus liton el sekaj folioj en la arbaro, kaj al li ne plaĉis esti fermita en ĉambron; sed lia saĝeco ne permesis ke tio ĝenu lin, do li saltis sur la liton kaj ruliĝis kiel kato kaj ronrone tuj dormigis sin.
La sekvan matenon, post la matenmanĝo, la verda knabino venis por konduki Doroteon, kaj vestis ŝin per unu el la plej belaj roboj -- el verda brokita sateno. Doroteo surmetis verdan silkan antaŭveston kaj ligis verdan rubandon ĉirkaŭ la kolon de Toto, kaj ili ekmarŝis al la Tronoĉambro de la Potenca Oz.
Unue ili atingis grandan kunvenejon en kiu estis multaj virinoj kaj viroj de la kortego, vestitaj per riĉaj kostumoj. Tiuj homoj havis nenian laboron tie kaj nur konversaciadis, sed ili ĉiam atendis ekster la Tronĉambro ĉiumatene, kvankam oni neniam permesis ke ili vidu Ozon. Dum Doroteo eniris ili rigardis ŝin scivoleme, kaj unu el ili flustris:
"Ĉu vi vere rigardos la vizaĝon de Oz la Terura?"
"Kompreneble," respondis la knabino, "se li akceptos vidi min."
"Ho, li akceptos vidi vin," diris la soldato kiu komunikis ŝian mesaĝon al la Sorĉisto, "kvankam al li ne plaĉas ke homoj petas vidi lin. Efektive, li unue estis kolera kaj diris ke mi devas resendi vin al kiu ajn loko el kie vi venis. Post tio li demandis min pri via aspekto, kaj kiam mi menciis viajn arĝentajn ŝuojn li estis tre interesata. Laste mi parolis al li pri la marko sur via frunto, kaj li decidis permesi ke vi eniru."
Ĝuste tiam sonorilo sonis, kaj la verda knabino diris al Doroteo, "Jen la signalo. Eniru la Tronoĉambron sola."
Ŝi malfermis malgrandan pordon kaj Doroteo kuraĝe tramarŝis kaj trovis sin en mirinda loko. Ĝi estis granda, ronda ĉambro, kun alta arka plafono, kaj la muroj kaj plafono kaj planko estis kovritaj per grandaj smeraldoj dense apudlokigitaj. En la centro de la plafono estis granda lumo, brila kiel la suno, kiu briligis la smeraldojn mirige.
Sed kio plej interesis Doroteon estis la granda trono el verda marmoro kiu staris en la mezo de la ĉambro. Ĝi estis seĝoforma kaj brilis pro gemoj, same kiel ĉio alia. En la centro de la seĝo estis grandega Kapo, tute sen apoganta korpo aŭ brakoj aŭ kruroj. Sur tiu kapo ne estis haroj, sed ĝi havis okulojn kaj nazon kaj buŝon, aj ĝi estis multe pli granda ol la kapo de la plej granda giganto.
Dum Doroteo rigardis tion mirante kaj timante la okuloj malrapide turniĝis kaj rigardis ŝin akre kaj senŝanceliĝe. La buŝo moviĝis kaj Doroteo aŭdis voĉon diri:
"Mi estas Oz, la Potenca, la Terura. Kiu estas vi, kaj kial vi serĉis min?"
La voĉo ne estis tiom timiga kiom ŝi anticipis el la granda Kapo; do ŝi kuraĝe respondis:
"Mi estas Doroteo, la Malgranda kaj Humila. Mi venis por peti vian helpon."
La okuloj rigardis ŝin penseme dum plena minuto. Post tio diris la voĉo:
"Kiel vi akiris la arĝentajn ŝuojn?"
"Mi akiris ilin de la Fia Sorĉistino de la Oriento, kiam mia domo falis sur ŝin kaj mortigis ŝin," ŝi respondis.
"Kiel vi akiris la markon sur via frunto?" pludiris la voĉo.
"Per kiso de la bona Sorĉistino de la Nordo kiam ŝi adiaŭis min kaj sendis min al vi," diris la knabino.
Denove la okuloj akre rigardis ŝin, kaj vidis ke ŝi parolas la veron. Do Oz diris, "Kion vi volas?"
"Resendu min al Kansas, kie estas mia Onklino Em kaj mia Onklo Henriko," ŝi respondis fervore. "Mi ne amas vian landon, kvankam ĝi ja estas bela. Kaj mi estas certa ke Onklino Em estas multe ĉagrenita pro mia longa foresto."
"Kial mi faru tion por vi?" demandis Oz.
"Ĉar vi estas forta kaj mi estas malforta, ĉar vi estas Potenca Sorĉisto kaj mi estas nur senhelpa knabineto."
"Sed sufiĉa forta por mortigi la Fian Sorĉistinon de la Oriento," diris Oz.
"Tio nur okazis," respondis Doroteo simple; "mi ne kulpis."
"Nu," diris la Kapo, "Jen mia respondo. Vi ne rajtas supozi ke mi resendos vin al Kansas se vi ne rekompencos min. En ĉi tiu lando ĉiu devas pagi por ĉio ricevita. Se vi volas ke mi magie resendu vin al via hejmo vi unue devos servi min. Helpu min kaj mi helpos vin."
"Kion mi devos fari?" demandis la knabino.
"Mortigu la Fian Sorĉistinon de la Okcidento," respondis Oz.
"Sed mi ne povas!" kriis Doroteo, multe surprizita.
"Vi mortigis la Sorĉistinon de la Oriento kaj vi surportas la arĝentajn ŝuojn, kiuj kapablas potence sorĉi. Nun restas nur unu Fia Sorĉistino en la tuta lando, kaj kiam vi povos diri al mi ke ŝi mortis mi resendos vin al Kansas -- sed ne antaŭe."
La knabineto komencis plori, pro granda malespero; kaj la okuloj denove palpebrumis kaj rigardis ŝin dezireme, kvazaŭ la Potenca Oz certas ke ŝi povos helpi lin se ŝi volos.
"Neniam mi mortigis ion ajn, ne intence," ŝi ploris; "kaj eĉ se mi volus, kiel mi povus mortigi la Fian Sorĉistinon? Se vi, la Potenca kaj Terura, ne povas mem mortigi ŝin, kiel mi povus?"
"Mi ne scias," diris la Kapo; "sed tiel mi respondas, kaj antaŭ ol mortos la Fia Sorĉistino vi neniam revidos viajn Onklon kaj Onklinon. Memoru ke la Sorĉistino estas Fia -- Fiega -- kaj decas mortigi ŝin. Nun foriru kaj ne petu paroli kun mi denove antaŭ ol vi plenumos vian taskon."
Malĝoje Doroteo eliris la Tronoĉambron kaj reiris al la loko kie la Leono kaj la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto atendas aŭdi kion diris Oz al ŝi. "Por mi estas nenia espero," ŝi diris malgaje, "ĉar Oz ne resendos min al mia hejmo antaŭ ol mi mortigos la Fian Sorĉistinon de la Okcidento; kaj tion mi neniam povos."
Ŝiaj amikoj bedaŭris, sed ili ne povis helpi ŝin; do ŝi iris al sia ĉambro kaj kuŝiĝis sur la liton kaj endormiĝis plorante.
La sekvan matenon la soldato kun la verdaj lipharoj venis al la Birdotimigilo kaj diris:
"Venu kun mi, ĉar Oz alvokis vin."
Do la Birdotimigilo sekvis lin kaj estis permesita eniri la grandan Tronĉambron, kie li vidis, sidanta sur la smeralda trono, plej belan Damon. Ŝi estis vestita per verda silka gazo kaj sur siaj pendantaj verdaj haroj ŝi portis juvelokovritan kronon. Sur ŝiaj ŝultroj kreskis flugiloj kolorbelegaj kaj tiom senpezaj ke ili tremis kiam ajn la plej malforta aermoviĝo atingis ilin.
La Birdotimigilo klinis sin, bele kiom permesis tion lia pajla enhavo, antaŭ tiu belulino. Ŝi rigardis lin dolĉe kaj diris:
"Mi estas Oz, la Potenca, la Terura. Kiu estas vi, kaj kial vi serĉis min?"
Nu, la Birdotimigilo anticipis vidi la grandan Kapon pri kiu parolis Doroteo, kaj li multe surpriziĝis; sed li respondis kuraĝe al ŝi:
"Mi estas nur Birdotimigilo, plenigita per pajlo. Tial mi ne havas cerbon, kaj mi venis al vi petante ke vi metu cerbon en mian kapon por anstataŭi la pajlon, tiel ke mi fariĝos tiom homa kiom ĉiu alia persono en via regno."
"Kial mi faru tion por vi?" demandis la Damo.
"Ĉar vi estas saĝa kaj potenca, kaj neniu alia povas helpi min," respondis la Birdotimigilo.
"Mi neniam faras komplezon sen rekompenco," diris Oz; "sed ĉi tion mi promesas: se vi mortigos por mi la Fian Sorĉistinon de la Okcidento mi donos al vi tre grandan cerbon, tiel bonan cerbon ke vi estos la plej saĝa persono en la tuta Lando Oz."
"Sed vi jam petis ke Doroteo mortigu la Sorĉistinon," diris la Birdotimigilo, surprizite.
"Jes. Ne gravas al mi kiu mortigos ŝin. Sed antaŭ ol ŝi mortos mi ne plenumos vian peton. Nun foriru, kaj ne petu revidi min antaŭ ol vi meritos la cerbon kiun vi tiom deziras."
La Birdotimigilo reiris malĝoje al siaj amikoj kaj diris al ili kion diris Oz; kaj Doroteon surprizis aŭdi ke la Potenca Sorĉisto ne estas Kapo, kia kiam ŝi vidis lin, sed Bela Damo.
"Tamen," diris la Birdotimigilo, "ŝi bezonas koron tiom kiom la Stana Lignohakisto."
La sekvan matenon la soldato kun la verdaj lipharoj venis al la Stana Lignohakisto kaj diris:
"Oz alvokis vin. Sekvu min."
Do la Stana Lignohakisto sekvis lin kaj atingis la grandan Tronĉambron. Li ne sciis ĉu li trovos ke Oz estas bela Damo aŭ kapo, sed li esperis ke bela Damo. "Ĉar," li diris al si, "se li estos la Kapo, mi certas ke li ne donos al mi koron, ĉar kapo ne havas propran koron kaj tial ne povas senti kun mi. Sed se li estos la bela Damo mi petegos koron, ĉar oni diras ke ĉiuj damoj estas bonkoraj."
Sed kiam la Stana Lignohakisto eniris la grandan Tronĉambron li vidis nek la Kapon nek la Damon, ĉar Oz donis al si la formon de plej timiga Monstra Besto. Ĝi estis preskaŭ granda kiel elefanto, kaj la verda trono ŝajnis apenaŭ sufiĉe fortika por ĝia pezo. La Monstra Besto havis kapon kiel tiu de rinocero, sed estis kvin okuloj en ĝia vizaĝo. Kvin longaj brakoj kreskis el ĝia korpo kaj ĝi ankaŭ havis kvin longajn, maldikajn krurojn. Dika, laneca hararo kovris ĉiun parton, kaj pli timigaspekta monstro ne estus imagebla. Feliĉe la Stana Lignohakisto ne havis koron tiutempe, ĉar ĝi bategus laŭte kaj rapide pro teruriĝo. Sed ĉar li estis el nur stano, la Hakisto tute ne timis, kvankam li estis multe ĉagrenita.
"Mi estas Oz, la Potenca, la Terura," parolis la Besto, per voĉo kiu estis unusola grandega muĝo. "Kiu estas vi, kaj kial vi serĉis min?"
"Mi estas Hakisto, kaj konsistas el stano. Tial mi ne havas koron, kaj ne povas ami. Mi petas ke vi donu al mi koron por ke mi estu kia aliaj homoj."
"Kial mi faru tion?" demandis la Besto.
"Ĉar mi petas, kaj nur vi povas plenumi mian peton," respondis la Hakisto.
Oz iomete muĝis je tio, sed diris, raŭke: "Se vi efektive deziras koron, vi devos meriti ĝin."
"Kiel?" demandis la Hakisto.
"Helpu Doroteon mortigi la Fian Sorĉistinon de la Okcidento," respondis la Besto. "Kiam la Sorĉistino estos morta, venu al mi, kaj mi tiam donos al vi la plej grandan kaj plej afablan kaj plej ameman koron en la tuta Lando Oz."
Do la Stana Lignohakisto devis reiri malĝoje al siaj amikoj kaj informi ilin pri la terura Besto kiun li vidis. Ili ĉiuj miregis pro la multaj formoj kiujn donis al si la Potenca Sorĉisto, kaj la Leono diris:
"Se li estos Besto kiam mi vidos lin, mi kiel eble plej laŭte muĝegos kaj tiel timigos lin por ke li plenumu mian peton. Kaj se li estos la bela Damo, mi ŝajnigos salti sur ŝin, kaj tiel devigos ŝin plenumi mian peton.
Kaj se li estos la granda Kapo, mi povos fari al li kion mi volos; ĉar mi rulos la Kapon tra la tuta ĉambro ĝis li promesos doni al ni kion ni deziras. Do estu bonesperaj, miaj amikoj, ĉar ĉio povos tamen rezulti bone."
La sekvan matenon la soldato kun la verdaj lipharoj kondukis la Leonon al la granda Tronĉambro kaj petis lin eniri al Oz.
La Leono tuj trairis la pordon, kaj ĉirkaŭrigardante li vidis, surprizate, ke antaŭ la trono estas Globo de Fajro, tiom feroca kaj arda ke li apenaŭ kuraĝis rigardi ĝin.
Lia unua penso estis ke Oz akcidente ekbrulis kaj konsumiĝas; sed kiam li provis proksimiĝi, la varmego estis tiom intensa ke ĝi komencis bruligi liajn lipharojn, kaj li retrenrampis tremante al pozicio proksima al la pordo.
Venis malalta, trankvila voĉo el la Globo de Fajro, kaj ĉi tiujn vortojn ĝi parolis:
"Mi estas Oz, la Potenca, la Terura. Kiu estas vi, kaj kial vi serĉis min?"
Kaj la Leono respondis, "Mi estas Malkuraĝa Leono, mi timas ĉion. Mi venis al vi por peti ke vi donu al mi kuraĝon, por ke mi reale fariĝu la Reĝo de Bestoj, kiel min oni nomas."
"Kial mi donu al vi kuraĝon?" demandis Oz.
"Ĉar el ĉiuj Sorĉistoj vi estas la plej potenca, kaj nur vi kapablas plenumi mian peton," respondis la Leono.
La Globo de Fajro brulis feroce dum kelka tempo, kaj la voĉo diris:
"Portu al mi pruvon ke mortis la Fia Sorĉistino, kaj tuj tiam mi donos al vi kuraĝon. Sed dum vivos la Sorĉistino vi devos resti Malkuraĝa."
La Leono koleris pro tiu parolo, sed li povis respondi nenion, kaj dum li staris silente rigardante la Globon de Fajro ĝi fariĝis tiom feroce varmega ke li turnis sin kaj kiel eble plej rapide kuris el la ĉambro. Li feliĉe trovis siajn amikojn atendantaj lin, kaj li informis ilin pri la timiga intervjuo kun la Sorĉisto.
"Kion ni faru nun?" demandis Doroteo malĝoje.
"Nur unu afero estas farenda," respondis la Leono, "ni devos iri al la Lando de la Palpbrumoj, elserĉi la Fian Sorĉistinon, kaj detrui ŝin."
"Sed eble ni ne povos," diris la knabino.
"Do mi neniam ricevos kuraĝon," deklaris la Leono.
"Kaj mi neniam ricevos cerbon," diris la Birdotimigilo.
"Kaj mi neniam ricevos koron," parolis la Stana Lignohakisto.
"Kaj mi neniam revidos Onklinon Emon kaj Onklon Henrikon," diris Doroteo, komencante plori.
"Atentu!" kriis la verda knabino. "La larmoj falos sur vian verdan silkan robon kaj makulos ĝin."
Do Doroteo sekigis siajn okulojn kaj diris, "Mi supozas ke ni devos provi; sed mi nepre ne deziras mortigi, eĉ se tio helpus revidi Onklinon Emon."
"Mi akompanos vin; sed mi estas tro malkuraĝa kaj ne povus mortigi la Sorĉistinon," diris la Leono.
"Ankaŭ mi kuniros," deklaris la Birdotimigilo; "sed mi ne estos granda helpo por vi, ĉar mi estas tro stulta."
"Mi estas tro senkora por damaĝi eĉ Sorĉistinon," komentis la Stana Lignohakisto; "sed se vi iros mi certe akompanos vin."
Tial ili decidis komenci sian marŝon jam sekvamatene, kaj la Hakisto akrigis sian hakilon per verda ŝtono kaj ĝuste oleigis siajn artikojn. La Birdotimigilo metigis en sin freŝan pajlon kaj Doroteo metis novan farbon sur liajn okulojn por ke li pli bone vidu. La verda knabino, kiu estis tre afabla, plenigis la korbon de Doroteo per plaĉaj manĝaĵoj, kaj ligis sonorileton ĉirkaŭ la kolon de Toto per verda rubando.
Ili enlitiĝis tre frue kaj profunde dormis ĝis la taglumiĝo, kiam ilin vekis la kokerikado de verda koko kiu loĝis en la malantaŭa korto de la palaco, kaj la kriado de kokino kiu demetis verdan ovon.
Ĉapitro 12: Serĉante la Fian Sorĉistinon