Ĉapitro 19

Atakataj de la Batalantaj Arboj

Tiun sekvan matenon Doroteo adiaŭe kisis la belan verdan knabinon, kaj ĉiuj premis la manon de la Soldato kun la Verdaj Lipharoj, kiu marŝis kun ili ĝis la pordego. Kiam la Pordogardisto revidis ilin li miregis ke ili volas foriri el la bela Urbo por renkonti novajn problemojn. Sed li tuj malŝlosis iliajn okulvitrojn, kiujn li remetis en la verdan keston, kaj donis al ili multajn bondezirojn por kunporti kun si.

"Vi nun estas nia reganto," li diris al la Birdotimigilo, "do nepre vi devos reveni al ni kiel eble plej baldaŭ."

"Mi certe revenos se mi povos," la Birdotimigilo respondis; "sed unue mi devas helpi Doroteon reiri al sia hejmo."

Dum Doroteo lastafoje adiaŭis la Gardiston ŝi diris:

"Oni tre afablis al mi en via belo Urbo, kaj ĉiu estis tre ĝentila al mi. Mi ne povas esprimi kiom dankema mi estas."

"Ne provu, karulino," li respondis. "Ni volonte havus vin kun ni, sed se vi deziras reiri al Kansas mi esperas ke vi trovos rimedon." Li malfermis la pordon de la ekstera muro kaj ili eliris kaj komencis sian marŝadon.

La suno brilegis dum niaj amikoj turnis siajn vizaĝojn al la Lando de la Sudo. Ili estis ĉiuj plejaltspiritaj, kaj ridis kaj babiladis. Doroteo denove estis plena de la espero reiri hejmen, kaj la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto ĝojis utili al ŝi. Kaj la Leono, nu li flaris la freŝan aeron gaje kaj skuis sian voston pro pura ĝojo reesti en la kamparo, dum Toto kuris ĉirkaŭe kaj ĉasis la tineojn kaj papiliojn, gaje bojante.

"Urboloĝado tute ne taŭgas al mi," komentis la Leono, dum ili rapide marŝadis. "Mi perdis multan pezon dum mi loĝis tie, kaj nun mi fervoras trovi oportunon montri al la aliaj bestoj kiom kuraĝa mi fariĝis."

Ili nun turnis sin kaj lastafoje rigardis la Smeraldan Urbon. Ili vidis nur amason da turoj malantaŭ la verdaj muroj, kaj alte super ĉio estis la pintoj kaj kupolo de la Palaco de Oz.

"Oz ja ne estis malbona Sorĉisto," diris la Stana Lignohakisto, dum li sentis sian koron frapadi la flankojn de lia brusto.

"Li sciis doni al mi cerbon, tre bonan cerbon," diris la Birdotimigilo.

"Se Oz trinkus dozon de la sama kuraĝo kiun li donis al mi," aldonis la Leono, "li estus tre kuraĝa persono."

Doroteo diris nenion. Oz ne plenumis sian promeson al ŝi, sed li ja klopodis, do ŝi pardonis lin. Ĉar, kiel li diris, li estas bona persono, kvankam li estas malkompetenta Sorĉisto.

La marŝado dum la unua tago trairis la verdajn kampojn kaj brilajn florojn kiuj etendiĝis ĉirkaŭ la Smeralda Urbo ĉiuflanke. Ili dormis tiun nokton sur la herbaro, kun nur la steloj super si; kaj ili tre bone ripozis.

En la mateno ili plumarŝis ĝis ili atingis densan arbaron. Ne eblis ĉirkaŭiri ĝin, ĉar ŝajne ĝi etendiĝis dekstren kaj maldekstren ĝis preter vidpovo; kaj, krome, ili ne volis riski direktoŝanĝon pro timo perdiĝi. Do ili serĉis lokon kie estos plej facile eniri la arbaron.

La Birdotimigilo, kiu estis la unua en la vico, fine trovis grandan arbon kiu havis sufiĉe larĝetendajn branĉojn ke estis sufiĉa spaco por ke ili povu marŝi sube. Do li antaŭenmarŝis al la arbo, sed tuj kiam li subiris la unuajn branĉojn ili klinis sin kaj ĉirkaŭvolvis lin, kaj la sekvan minuton li trovis sin levita de la tero kaj ĵetita inter siajn kunmarŝantojn.


La branĉoj klinis sin kaj ĉirkaŭvolvis lin.

Tio ne damaĝis la Birdotimigilon, sed ĝi surprizis lin, kaj li aspektis iom konfuzita kiam Doroteo levis lin.

"Jen alia spaco inter la arboj," vokis la Leono.

"Unue mi provu ĝin," diris la Birdotimigilo, "ĉar ne dolorigas min ĵetiĝi." Li marŝis al alia arbo, parolante, sed ĝiaj branĉoj tuj kaptis lin kaj reĵetis lin.

"Tre strange," kriis Doro-teo; "kion ni faru?"

"Ŝajnas ke la arboj decidis batali kontraŭ nin kaj haltigi nian marŝad-on," komentis la Leono.

"Mi intencas mem provi," diris la Hakisto, kaj surŝultriginte sian hakilon li marŝis al la unua arbo kiu tiom mistraktis la Birdotimigilon. Kiam granda branĉo kliniĝis por kapti lin la Hakisto hakis ĝin tiom feroce ke li duonigis ĝin. Tuj la arbo komencis skuadi siajn branĉojn kvazaŭ pro doloro, kaj la Stana Lignohakisto submarŝis sendanĝere.

"Venu!" li kriis al la aliaj. "Rapide!" Ĉiuj antaŭen kuris kaj subiris la arbon sen damaĝo, escepte de Toto, kiun kaptis malgranda branĉo kaj skuis ĝi li hurlis. Sed la Hakisto tuj dehakis la branĉon kaj liberigis la hundeton.

La aliaj arboj de la arbaro tute nenion faris por bari ilin, do ili decidis ke nur la unua vico de arboj kapablas fleksi siajn branĉojn, kaj ke verŝajne tiuj arboj estas la policistoj de la arbaro, kaj havas tiun mirigan kapablon por forteni fremdulojn.

La kvar marŝantoj facile marŝis inter la arboj ĝis atingi la plej foran randon de la arbaro. Tie, surprizate, ili trovis antaŭ si altan muron el, ŝajne, blanka porcelano. Ĝi estis glata, kiel la surfaco de telero, kaj pli alta ol iliaj kapoj.

"Kion ni faru nun?" demandis Doroteo.

"Mi faros ŝtupetaron," diris la Stana Lignohakisto, "ĉar evidente ni devos grimpi la muron."

Ĉapitro 20: La Delikata Porcelana Lando