Kiam Doroteo denove estis sola ŝi komencis senti malsaton. Do ŝi iris al la ŝranko kaj tranĉis por si iom da pano, sur kiun ŝi ŝmiris buteron. Ŝi donis iom al Toto, kaj preninte sitelon de la breto, ŝi portis ĝin al la rivereto kaj plenigis ĝin per klara, briletanta akvo. Toto kuris al la arboj kaj komencis boji je la birdoj kiuj sidadis tie. Doroteo iris revenigi lin, kaj vidis tre allogajn fruktojn sur la branĉoj. Ŝi deprenis kelkajn, ĉar ili estis ĝuste kion ŝi volis por kompletigi sian matenmanĝon.
Post tio ŝi reiris al la domo, kaj doninte al si kaj al Toto grandan trinkon da malvarma, klara akvo, ŝi komencis prepari sin por iri al la Urbo de Smeraldoj.
Doroteo posedis nur unu alian robon, sed ĝi estis pura kaj pendadis de hoko apud ŝia lito. Ĝi estis el katuno blank- kaj blu-plejda. Kvankam la bluo estis iomete pala pro multaj laviĝoj, ĝi ankoraŭ estis bela robo. La knabino zorge lavis sin, vestis sin per la pura katuno, kaj ligis sian ruĝetan sunkufon al sia kapo. Ŝi prenis korbeton kaj plenigis ĝin per pano el la ŝranko, kaj metis blankan protektotukon sur ĝin. Post tio ŝi rigardis siajn piedojn kaj rimarkis ke ŝiaj ŝuoj estas tre malnovaj kaj trivitaj.
"Certe ili ne taŭgas por multa marŝado, Toto," ŝi diris. Toto suprenrigardis al ŝia vizaĝo per siaj nigraj okuletoj kaj skuis sian voston por indiki ke li komprenas.
Tiumomente Doroteo vidis kuŝantajn sur la tablo la arĝentajn ŝuojn kiuj antaŭe apartenis al la Sorĉistino de la Oriento.
"Ĉu eble ili ja taŭgos por miaj piedoj?" ŝi diris al Toto. "Ili estus tute ĝustaj por longa marŝado, ĉar ili ne triviĝus."
Ŝi deprenis siajn malnovajn ledajn ŝuojn kaj provis la arĝentajn, kiuj estis tute ĝustadimensiaj por ŝiaj piedoj, kvazaŭ faritaj specife por ili.
Laste, ŝi prenis la korbon.
"Venu, Toto," ŝi diris. "Ni iros al la Smeralda Urbo kaj demandos al la Granda Oz kiel reiri al Kansas."
Ŝi fermis la pordon, ŝlosis ĝin, kaj zorge metis la ŝlosilon en la poŝon de sia robo. Sekve, dum Toto trotadis sobre apud ŝi, ŝi komencis sian marŝegon.
Ŝi trovis plurajn vojojn proksimaj, sed post tre nelonge ŝi trovis la vojon pavimitan per flavaj brikoj. Post nelonge ŝi marŝadis vigle direkte al la Smeralda Urbo, dum ŝiaj arĝentaj ŝuoj klakadis gaje sur la malmola, flava vojsurfaco. La suno briladis kaj la birdoj dolĉe kantadis, kaj Doroteo tute ne estis tiom malfeliĉa kiom oni supozus pri knabineto kiu estis subite forblovita el sia propra lando kaj surterigita en la mezon de fremda lando.
Ŝin surprizis, dum ŝi marŝadis, vidi kiom bela estas la tereno. Bonaspektaj bariloj, delikate blukoloraj, staris laŭlonge de la flankoj de la vojo. Preter ili estis multaj kampoj de greno kaj legomoj. Evidente la Manĝtuloj estis bonaj kultivistoj kaj sukcesis kreskigi abundajn rikoltaĵojn. Kelkfoje kiam ŝi marŝis preter domon, la loĝantoj elvenis por rigardi ŝin kaj klinis sin malalten dum ŝi preteriris; ĉar ĉiuj sciis ke ŝi estas la detruinto de la Fia Sorĉistino kaj liberigis ilin. La domoj de la Manĝtuloj estis kuriozaspektaj loĝejoj, ĉar ĉiu estis ronda, kun granda kupolforma tegmento. Ĉiuj estis blukoloraj, ĉar en ĉi tiu lando de la Oriento bluo estis la plej amata koloro.
Kiam proksimiĝis la vespero, kaj Doroteo lacis pro sia longa marŝado, kaj komencis demandi al si kie ŝi tradormos la nokton, ŝi atingis domon iom pli grandan ol la aliaj. Sur la verda gazono antaŭ ĝi estis multaj dancantaj viroj kaj virinoj. Kvin violonludantetoj ludadis kiel eble plej laŭte kaj la homoj ridadis kaj kantadis; granda apuda tablo estis plene kovrita per bongustegaj fruktoj kaj nuksoj, tortoj kaj kukoj, kaj multaj aliaj bonaj manĝaĵoj.
Oni afable salutis Doroteon, kaj invitis ŝin manĝi kaj tradormi la nokton tie; ĉar ĉi tiu estis la hejmo de unu el la plej riĉaj Manĝtuloj en la lando, kaj liaj amikoj vizitis lin por festi sian liberiĝon el la sklavigo farita de la Fia Sorĉistino.
Doroteo ĝissate manĝis kaj ŝin servis la riĉa Manĝtulo mem, kiu nomiĝis Boq. Post tio ŝi sidiĝis sur kanapon kaj rigardis dum la homoj dancadis.
Kiam Boq vidis la arĝentajn ŝuojn li diris, "Klare ke vi estas grava sorĉistino."
"Kial?" demandis la knabino.
"Ĉar vi surhavas arĝentajn ŝuojn kaj mortigis la Fian Sorĉistinon. Krome, via robo estas parte blanka, kaj nur magiistinoj kaj sorĉistinoj vestas sin per blankaĵoj."
"Mia robo estas blu- kaj blank-plejda," diris Doroteo, glatigante la ĉifojn en ĝi.
"Vi tre kompleze surportas ĝin," diris Boq. "Bluo estas la koloro de la Manĝtuloj, kaj blanko estas la koloro de sorĉistinoj; tiel ni scias ke vi estas afabla sorĉistino."
Doroteo ne sciis respondi, ĉar ĉiuj ŝajne opiniis ŝin sorĉistino, kaj ŝi tute bone sciis ke ŝi estas nur ordinara knabineto kiu tute hazarde estis portita de ciklono al ĉi tiu lando.
Kiam ŝin fine tedis rigardadi la dancadon Boq kondukis ŝin en la domon, kie li donis al ŝi ĉambron en kiu estis bela lito. La tukoj estis el blua ŝtofo, kaj Doroteo profunde dormis inter ili ĝis la mateno, dum Toto kuŝadis sur la blua tapiŝo apud ŝi.
Ŝi ĝissate manĝis, kaj rigardis etan Manĝtulan bebon, kiu ludis kun Toto kaj tiris lian voston kaj voĉetis kaj ridis tiel ke multe amuzis Doroteon. Toto estis bela kuriozaĵo laŭ la homoj tie, ĉar ili antaŭe neniam vidis hundon.
"Kiom distanca estas la Smeralda Urbo?" la knabino demandis.
"Mi ne scias," respondis Boq seriozoplene, "ĉar mi neniam iris tien. Estas plej bone eviti Ozon, se oni ne nepre devas kontakti lin. Sed la vojo al la Smeralda Urbo estas tre longa, kaj vi bezonos multajn tagojn. La lando ĉi tie estas riĉa kaj agrabla, sed vi devos trairi krudajn kaj danĝerajn lokojn antaŭ ol atingi la finon de via marŝado."
Tio iomete timigis Doroteon, sed ŝi sciis ke nur la Potenca Oz povos helpi ŝin reiri al Kansas, do ŝi kuraĝe decidiĝis ne retreniri.
Ŝi adiaŭis siajn amikojn, kaj rekomencis marŝadi laŭ la vojo el flavaj brikoj. Irinte plurajn kilometrojn ŝi volis halti kaj ripozi, do ŝi grimpis ĝis la supro de la barilo apud la vojo kaj sidiĝis. Granda maizkampo estis preter la barilo, kaj ŝi vidis ke ne tre distanca estas Birdotimigilo, metita alte sur stangon por forpeli la birdojn de la matura maizo.
Doroteo apogis sian mentonon per mano kaj penseme rigardis la Birdotimigilon.
Ĝia kapo estis malgranda sako plenigita per pajlo; surpentritaj estis okuloj, nazo, kaj buŝo, por simili vizaĝon. Malnova, pinta blua ĉapelo, kiu antaŭe apartenis al iu Manĝtulo, estis metita sur lian kapon, kaj la cetero de la figuro estis blua vestaĵo, multe uzita kaj paliĝinta, kiu ankaŭ estis plenigita per pajlo. Sur la piedoj estis paro da malnovaj botoj kun bluaj suproj, kiajn portas ĉiu viro en tiu lando, kaj la figuro estis altigita super la maiztigojn per stango puŝita en lian kolon.
Dum Doroteo rigardis atentoplene la kuriozan, pentritan vizaĝon de la Birdotimigilo, ŝin surprizis vidi unu okulon malrapide palpebrumi al ŝi. Unue ŝi supozis ke sendube ŝi eraris, ĉar neniu Birdotimigilo en Kansas palpebrumas; sed baldaŭ la figuro amikeme skuetis sian kapon al ŝi. Do ŝi degrimpis la barilon kaj marŝis al la Birdotimigilo, dum Toto ĉirkaŭkuradis la stangon bojante.
"Bonan matenon," diris la Birdotimigilo, per iom raŭka voĉo.
"Ĉu vi parolis?" demandis la knabino, mirante.
"Certe," respondis la Birdotimigilo. "Kiel vi fartas?"
"Sufiĉe bone, dankon," respondis Doroteo, ĝentile. "Kaj kiel vi fartas?"
"Ne bone," diris la Birdotimigilo ridetante, "ĉar estas tre tede stari ĉi tie nokte kaj tage por fortimigi korvojn."
"Ĉu vi ne povas malsupreniri?" demandis Doroteo.
"Ne, ĉar ĉi tiu stango estas puŝita en mian dorson. Se vi bonvole forigos la stangon, mi multe dankos vin."
Doroteo etendis ambaŭ brakojn kaj delevis la figuron de la stango, ĉar, estante plenigita per pajlo, ĝi estis malmultepeza.
"Grandan dankon," diris la Birdotimigilo, kiam li estis metita sur la teron. "Mi sentas min kvazaŭ novan."
Doroteon mirigis aŭdi tion, ĉar estis strange aŭdi viron plenigitan per pajlo paroli, kaj vidi lin klini sin kaj marŝadi apud ŝi.
"Kiu vi estas?" demandis la Birdotimigilo, sin etendinte kaj oscedinte. "Kaj kien vi iras?"
"Mi nomiĝas Doroteo," diris la knabino, "kaj mi iras al la Smeralda Urbo, por peti la grandan Ozon resendi min al Kansas."
"Kie estas la Smeralda Urbo?" li demandis. "Kaj kiu estas Oz?"
"Ĉu vi ne scias?" ŝi respondis, surprizite.
"Tute ne; mi nenion scias. Komprenu, mi estas plenigita per pajlo, do al mi tute mankas cerbo," li respondis malĝoje.
"Ho," diris Doroteo, "mi forte bedaŭras."
"Ĉu vi kredas," li demandis, "ke se mi akompanos vin al la Smeralda Urbo, Oz donos al mi cerbon?"
"Mi ne scias," ŝi respondis; "sed vi rajtos akompani min, se vi volas. Se Oz ne donos al vi cerbon, vi estos egale bonsorta kiel nun."
"Estas vere," diris la Birdotimigilo. "Komprenu," li pludiris iom sekreteme, "ne ĝenas min ke miaj kruroj kaj brakoj kaj korpo estas plenigitaj per pajlo, ĉar oni ne povas vundi min. Se iu paŝas sur miajn piedfingrojn aŭ pikas min per pinglo ne gravas, ĉar mi ne sentas tion. Sed mi ne volas ke oni nomu min stulta, kaj se mia kapo restos plena de pajlo anstataŭ de cerbo, kian havas vi, kiel mi scios ion ajn?"
"Mi simpatias kun vi," diris la knabineto, kiu vere kunsentis kun li. "Se vi venos kun mi, mi petos al Oz ke li faru ĉion eblan por vi."
"Dankon," li respondis dankeme.
Ili reiris al la vojo. Doroteo helpis lin transgrimpi la barilon, kaj ili komencis marŝadi laŭ la vojo el flavaj brikoj cele la Smeraldan Urbon.
Al Toto ne plaĉis la nova akompananto, unue. Li flaradis ĉirkaŭ la pajloplenigito kvazaŭ suspektante ke estas nesto de ratoj en la pajlo, kaj li ofte bojetis malamikeme kontraŭ la Birdotimigilon.
"Ne vin ĝenu Toto," diris Doroteo, al sia nova amiko. "Li neniam mordas."
"Ho, li ne timigas min," respondis la Birdotimigilo. "Li ne povos damaĝi la pajlon. Permesu ke mi portu tiun korbon por vi. Ne ĝenos min, ĉar mi ne povas laciĝi. Mi diros al vi sekreton," li pludiris, dum ili kunmarŝadis. "Nur unu aferon en la tuta mondo mi timas."
"Kion?" demandis Doroteo. "Ĉu la Manĝtulan kultiviston kiu faris vin?"
"Ne," respondis la Birdotimigilo. "Flamantan alumeton."
Ĉapitro 4: La Vojo tra la Abaro