Ĉapitro 14

La Flugantaj Simioj

Memoru ke ne ekzistis vojo -- eĉ ne vojeto -- inter la kastelo de la Fia Sorĉistino kaj la Smeralda Urbo. Kiam la kvar marŝantoj iris serĉi la Sorĉistinon ŝi vidis ilin veni, do ŝi sendis la Flugantajn Simiojn por alporti ilin al ŝi. Estis multe malpli facile trovi sian vojon tra la grandaj kampoj da lekantetoj kaj brilantaj ranunkoloj ol esti portata. Ili sciis, kompreneble, ke ili devas iri rekte Orienten, direkte al la leviĝanta suno, kaj ili komencis ĝuste.

Sed je la tagmezo, kiam la suno estis rekte super la kapoj, ili ne sciis kie estas la oriento kaj kie la okcidento, kaj tial ili perdiĝis en la grandaj kampoj. Ili plu marŝadis, tamen, kaj nokte la luno aperis kaj multe brilis.

Do ili kuŝiĝis inter la dolĉodoraj skarlataj floroj kaj profunde dormis ĝis la mateno -- escepte de la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto.

La sekvan matenon la suno estis malantaŭ nubo, sed ili komencis marŝadi, kvazaŭ certaj laŭ kiu direkto ili iras.

"Se ni sufiĉe marŝos," diris Doroteo, "ni iros ien, mi certas."

Sed tago post tago pasis, kaj ili ankoraŭ vidis antaŭ si nur la skarlatajn kampojn. La Birdotimigilo komencis iom plendi.

"Certe ni perdis la vojon," li diris, "kaj se ni ne retrovos ĝin sufiĉatempe por atingi la Smeraldan Urbon mi neniam ricevos mian cerbon."

"Nek mi mian koron," deklaris la Stana Lignohakisto. "Ŝajnas al mi ke mi apenaŭ povas atendi atingi Ozon, kaj nepre vi agnoskus ke ni marŝas tre longe."

"Komprenu," diris la Malkuraĝa Leono, kun ploreta sono, " mi ne kuraĝas eterne marŝadi kaj neniam atingi mian celon."

Laste Doroteo perdis esperon. Ŝi sidiĝis sur la herbaro kaj rigardis siajn akompanantojn, kaj ili sidiĝis kaj rigardis ŝin, kaj Toto trovis unuafoje en sia vivo ke li tro enuas por ĉasi papilion kiu preterflugis lian kapon; do li elpuŝis sian langon kaj anhelegis kaj rigardis Doroteon kvazaŭ demandante kion nun fari.

"Eble ni alvoku la kampomusojn," ŝi proponis. "Verŝajne ili povos diri al ni la vojon al la Smeralda Urbo."

"Certe ili povos,"

kriis la Birdotimigilo. "Kial ni ne elpensis tion jam antaŭ nun?"

Doroteo blovis la malgrandan fajfilon kiun ŝi ĉiam portis ĉirkaŭ la kolo ekde kiam la Reĝino de la Musoj donis ĝin al ŝi. Post kelkaj minutoj ili aŭdis la klakadon de piedetoj, kaj multaj el la malgrandaj grizaj musoj venis kurante al ŝi. Inter ili estis la Reĝino mem, kiu demandis, per sia alta voĉeto:

"Kion mi povas fari por miaj amikoj?"

"Ni perdis la vojon," diris Doroteo. "Ĉu vi povas diri al ni kie estas la Smeralda Urbo?"

"Certe," respondis la Reĝino; "sed ĝi estas multedistanca, ĉar vi ĝis nun ĉiam tenis ĝin malantaŭ vi." Ŝi rimarkis la Oran Ĉapon de Doroteo, kaj diris, "Kial ne uzi la sorĉon de la Ĉapo kaj voki la Flugantajn Simiojn al vi? Ili portus vin al la Urbo de Oz en malpli ol unu horo."

"Mi ne sciis ke ekzistas sorĉo," respondis Doroteo surprizite. "Kio ĝi estas?"

"Ĝi estas skribita interne de la Ora Ĉapo," respondis la Reĝino de la Musoj. "Sed se vi alvokos la Flugantajn Simiojn ni nepre forkuru, ĉar ili estas tre petolemaj kaj ilin multe amuzas ĉasi nin."

"Ĉu ili damaĝos min?" demandis la knabino timoplene.

"Ho, ne; ili devas obei la portanton de la Ĉapo. Adiaŭ!" Kaj ŝi forkuris, kaj ĉiuj musoj sekvis ŝin.

Doroteo rigardis la internon de la Ora Ĉapo kaj vidis kelkajn vortojn skribitajn sur la tegaĵo. Ili sendube, ŝi pensis, estas la sorĉo, do ŝi legis la instrukciojn zorge kaj metis la Ĉapon sur sian kapon.

"Ep-pe, pep-pe, kak-ke!" ŝi diris, starante per nur la maldekstra piedo.

"Kion vi diris?" demandis la Birdotimigilo, kiu ne sciis kion ŝi faras.

"Hil-lo, hol-lo, hel-lo!" ŝi diris starante per nur la dekstra piedo.

"Ha lo!" respondis la Stana Lignohakisto, trankvile.

"Ziz-zi, zuz-zi, zik!" diris Doroteo, kiu nun staris per ambaŭ piedoj. Per tio la sorĉo estis dirita, kaj ili aŭdis laŭtan babiladon kaj batadon de flugiloj, dum la bando de Flugantaj Simioj flugis al ili. La Reĝo klinis sin malalten antaŭ Doroteo, kaj demandis:

"Kion vi ordonas?"

"Ni volas iri al la Smeralda Urbo," diris la infano, "kaj ni perdis la vojon."

"Ni portos vin," respondis la Reĝo, kaj tuj kiam li parolis du el la Simioj prenis Doroteon per siaj brakoj kaj forflugis kun ŝi. Aliaj prenis la Birdotimigilon kaj la Hakiston kaj la Leonon, kaj unu malgranda Simio prenis Toton kaj fluge sekvis ilin, kvankam la hundo strebis mordi lin.

La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto unue multe timis, ĉar ili memoris ke la Flugantaj Simioj tre mistraktis ilin antaŭe; sed ili rimarkis ke neniu damaĝo okazos, do ili rajdis tra la aero tute feliĉe, kaj ĝuis rigardi la belajn ĝardenojn kaj arbarojn sub si.

Doroteo trovis sin rajdanta facile inter du el la plej grandaj Simioj, unu el ili estis la Reĝo mem. Ili formis seĝon per siaj manoj kaj zorgis ne damaĝi ŝin.

"Kial vi devas obei la sorĉon de la Ora Ĉapo?" ŝi demandis.

"La rakonto estas longa," respondis la Reĝo, kun rido; "sed ĉar ni devos longe flugi distros nin rakonti al vi, se vi deziras."

"Mi volonte aŭskultos," ŝi respondis.

"Iam," komencis la estro, "ni estis libera popolo, loĝanta feliĉe en la granda arbaro, flugante de arbo al arbo, manĝante nuksojn kaj fruktojn, kaj agante laŭvole sen nomi iun ajn mastro. Eble kelkaj el ni estis iom tro petolemaj kelkfoje, flugante malalten por tiri la vostojn de senflugilaj bestoj, ĉasante birdojn, kaj ĵetante nuksojn je la homoj marŝantaj en la arbaro. Sed ni estis sen zorgoj kaj feliĉaj kaj amuzoplenaj, kaj ĝuis ĉiun minuton de la tago. Tio okazis antaŭ multaj jaroj, longe antaŭ ol Oz venis el la nuboj por regi ĉi tiun landon.

"Ĉi tie vivis tiam, en la malproksima Nordo, bela princino, kiu estis ankaŭ potenca sorĉistino. Ŝi uzis sian magion nur por helpi la popolon, kaj laŭraporte ŝi neniam damaĝis iun ajn bonan personon. Ŝi nomiĝis Gajelet, kaj ŝi loĝis en bela palaco konstruita el grandaj rubiaj blokoj. Ĉiu amis ŝin, sed ŝin plej malĝojigis ke ŝi ne povis trovi amaton ĉar la viroj estis ĉiuj tro stultaj kaj malbelaj kaj ne taŭgis por esti edzo de tiom bela kaj saĝa persono. Fine, tamen, ŝi trovis knabon kaj belan kaj kuraĝan kaj nekutime saĝan. Gajelet decidis ke kiam li fariĝos viro ŝi edzigos lin, do ŝi prenis lin al sia rubia palaco kaj uzis sian magion por fortigi kaj bonigi kaj beligi lin kiom povus virino deziri. Kiam li maturiĝis, Kelala, tiel li nomiĝis, laŭdire estis la plej bona kaj plej saĝa viro en la tuta lando, kaj lia beleco estis tiom granda ke Gajelet amegis lin, kaj ŝi rapidis pretigi ĉion por la geedziĝo.

"Mia avo estis tiutempe la Reĝo de la Flugantaj Simioj kiuj loĝis en la arbaro proksime al la palaco de Gajelet, kaj la maljunulo amis ŝercojn pli ol bonan manĝon. Unu tagon, tuj antaŭ la geedziĝo, mia avo flugadis kun sia bando kaj vidis Kelalan marŝanta apud la rivero. Li estis vestita per riĉa kostumo el ruĝeta silko kaj purpura veluro, kaj mia avo decidis petoli pri li. Je lia ordono la bando malsupren flugis kaj kaptis Kelalan, portis lin per siaj brakoj ĝis ili estis super la mezo de la rivero, kaj faligis lin en la akvon.

"Elnaĝu, bela knabo," kriis mia avo, "konstatu ĉu la akvo makulis viajn belajn vestojn!" Kelala estis tre saĝa do li naĝis, kaj li neniel aplombis pro sia bona fortuno. Li ridis, kiam li revenis al la supro de la akvo, kaj naĝis al la bordo. Sed kiam Gajelet kuris al li ŝi trovis ke liaj silkaĵoj kaj veluraĵoj estis tute ruinigitaj de la rivero.

"La princino koleris, kaj ŝi sciis, kompreneble, kiuj kulpis. Ŝi venigis ĉiujn Flugantajn Simiojn al si,

kaj ŝi diris unue ke oni kunligu iliajn flugilojn kaj traktu ilin kiel ili traktis Kelalan, oni faligu ilin en la riveron. Sed mia avo forte pledis, ĉar li sciis ke la Simioj dronos en la rivero se la flugiloj ligiĝos; do Gajelet fine nuligis la punon, kondiĉe ke la Flugantaj Simioj por ĉiam plenumu trifoje la ordonojn de la posedanto de la Ora Ĉapo. Tiu Ĉapo estis edziĝa donaco al Kelala, kaj laŭdire ĝi kostis al la princino duonon de ŝia regno. Kompreneble mia avo kaj ĉiuj aliaj Simioj tuj ak-

ceptis la postulon, kaj tial ni estas trifoje sklavoj de la posedantoj de la Ora Ĉapo, negrave kiu estas tiu posedanto."

"Kaj kio okazis al ili?" demandis Doroteo, kiun tre interesis la rakonto.

"Ĉar Kelala estis la unua posedanto de la Ora Ĉapo," respondis la Simio, "li la unua faris al ni siajn ordonojn. Ĉar lia novedzino ne toleris vidi nin, li vokis nin ĉiujn al si en la arbaro post la geedziĝo kaj ordonis ke ni ĉiam restu kie ŝi neniam revidos Flugantan Simion, kaj ni volonte obeis lin, ĉar ni ĉiuj timis lin."

"Neniun alian taskon ni devis fari ĝis la Oran Ĉapon akiris la manoj de la Fia Sorĉistino de la Okcidento, kiu ordonis ke ni sklavigu la Palpbrumojn, kaj poste ke ni pelu Ozon mem el la Lando de la Okcidento. Nun la Ora Ĉapo apartenas al vi, kaj trifoje vi rajtas ordoni nin."

Dum la Simireĝo finis sian rakonton Doroteo malsuprenrigardis kaj vidis la verdajn, brilantajn murojn de la Smeralda Urbo antaŭ si. Ŝi miris pro la rapida flugo de la Simioj, sed al ŝi plaĉis ke la flugo finiĝis. La strangaj bestoj zorge metis la veturintojn antaŭ la pordon de la Urbo, la Reĝo klinis sin malalten antaŭ Doroteo, kaj post tio li forflugis rapide, sekvate de lia tuta bando.

"Ni tre rapide veturis," diris la malgranda knabino.

"Jes, kaj ni rapide perdis niajn problemojn," respondis la Leono. "Tre bonŝance vi kunportis tiun mirindan Ĉapon!"

Ĉapitro 15: Malkaŝiĝas Oz la Terura