"Jen arbaro belega," deklaris la Leono, ĉirkaŭrigardante ĝojoplene; "neniam mi vidis pli belan lokon."
"Iom deprima," diris la Birdotimigilo.
"Tute ne," respondis la Leono; mi volonte loĝus ĉi tie dum la tuta vivo. Rimarku la molecon de la sekaj folioj sub la piedoj kaj la riĉecon kaj verdecon de la musko kroĉiĝinta al la malnovaj arboj. Certe neniu sovaĝa besto povus deziri pli plaĉan hejmon."
"Eble jam estas sovaĝaj bestoj en la arbaro," diris Doroteo.
"Verŝajne jes," respondis la Leono; "kvankam mi neniun vidas ĉirkaŭmarŝanta."
Ili marŝis tra la arbaro ĝis fariĝis tro mallume por plia marŝado. Doroteo kaj Toto kaj la Leono kuŝiĝis por dormi, dum la Hakisto kaj la
Birdotimigilo gardis ilin, kiel kutime.
Post la mateniĝo ili rekomencis marŝi. Post nelonge ili aŭdis mallaŭtan sonon, kiel de la grumblado de multaj sovaĝaj bestoj.
Toto ploretis sed neniu el la aliaj timis kaj ili plu laŭiris la multe uzitan vojeton ĝis atingi malferman lokon en la arbaro, kie ili vidis centojn da ĉiuspecaj bestoj.
Tigroj kaj elefantoj kaj ursoj kaj vulpoj kaj lupoj kaj ĉiu alia ebla besto, kaj dummomente Doroteo timis. Sed la Leono klarigis ke la bestoj diskutas, kaj laŭ ilia kriado kaj muĝado li supozas ke ili sentas gravan minacon.
Dum li parolis pluraj bestoj ekrimarkis lin, kaj tuj la tuta bestaro eksilentis kvazaŭ pro magio. La plej granda tigro venis al la Leono kaj klinis sin, dirante:
"Bonvenon, Reĝo de Bestoj! Vi venis bontempe por batali kontraŭ nian malamikon kaj revenigi pacon al ĉiuj bestoj de la arbaro."
"Kio ĝenas vin?" demandis la Leono trankvile.
"Nin ĉiujn minacas," respondis la tigro, "feroca malamiko kiu lastatempe venis en ĉi tiun arbaron. Ĝi estas granda monstro, kvazaŭ giganta araneo, kun korpo granda kiel tiu de elefanto kaj kruroj longaj kiel arbotrunko. Ĝi havas ok longegajn krurojn, kaj dum la monstro rampas tra la arbaro ĝi kaptas beston per kruro kaj trenas ĝin al sia buŝo, kaj manĝas ĝin kiel araneo manĝas muŝon. Neniu el ni estos sekura dum vivos ĉi tiu feroca besto, kaj ni ĵus renkontiĝis en kunveno por decidi kiel prizorgi nin kiam vi venis inter nin."
La Leono pensis dummomente.
"Ĉu loĝas aliaj leonoj en ĉi tiu arbaro?" li demandis.
"Ne; ekzistis kelkaj, sed la monstro manĝis ilin ĉiujn. Krome, neniu el ili estis granda kaj kuraĝa kiel vi."
"Se mi detruos vian malamikon ĉu vi kliniĝos antaŭ mi kaj obeos min kiel Reĝon de la Arbaro?" demandis la Leono.
"Volonte," respondis la tigro; kaj ĉiuj aliaj bestoj uĝegis: "Jes ja!"
"Kie estas tiu araneego nun?" demandis la Leono.
"Tie, inter la kverkoj," diris la tigro, indikante per antaŭpiedo.
"Zorgu ĉi tiujn miajn amikojn," diris la Leono, "kaj mi tuj atakos la monstron."
Li diris "Ĝis" al siaj kamaradoj kaj fiere formarŝis por batali kontraŭ la malamikon.
La granda araneo dormis kiam la Leono trovis ĝin, kaj ĝi aspektis tiom malbela ke ĝia malamiko suprenturnis sian nazon naŭzite. Ĝiaj kruroj ja estis longegaj kiel diris la tigro, kaj ĝia korpo kovrita de densa nigra hararo. Ĝi havis grandan buŝon, kun aro da akraj dentoj duonan metron longaj; sed ĝian kapon ligis al la dika korpo kolo maldika kiel la talio de vespo. Tio indikis al la Leono la plej bonan manieron ataki la beston, kaj ĉar li sciis ke estas pli facile ataki ĝin kiam ĝi dormas ol dum ĝi estas veka, li saltegis kaj rekte trafis la dorson de la monstro. Per unu batego de sia peza piedo, armita per akraj ungoj, li batis la aranekapon de ĝia korpo. Desaltinte, li rigardis ĝis la longaj kruroj ĉesis moviĝadi, kaj li sciis ke nun ĝi estas tute morta.
La Leono reiris al la malfermaĵo kie la bestoj de la arbaro atendas lin kaj diris fiere:
"Vi ne plu bezonas timi vian malamikon."
Ĉiuj bestoj klinis sin antaŭ la Leono, nomante lin Reĝo, kaj li promesis reveni kaj regi ilin tuj kiam Doroteo estos definitive veturanta al Kansas.
Ĉapitro 22: La Lando de la Kveluloj