Ĉapitro 7

La Vojo al la Potenca Oz

Tiunokte ili devis kampadi sub granda arbo en la arbaro, ĉar ne estis domoj proksime. La arbo estis bona, dika kovrilo protektanta ilin kontraŭ la roso.

La Stana Lignohakisto hakis grandan aron da lignaĵoj per sia hakilo kaj Doroteo pretigis belegan varmigan fajron kiu helpis ŝin esti malpli solsenta. Ŝi kaj Toto jam antaŭe manĝis la lastajn panerojn, kaj nun ŝi ne sciis kiel ili manĝos en la mateno.

"Se vi volas," diris la Leono, "mi eniros la arbaron kaj mortigos cervon por vi. Vi povos rosti ĝin per la fajro, ĉar via gusto estas tiom stranga ke vi preferas kuiritaĵojn, kaj tiel vi havos bonan matenmanĝon."

"Ne! Bonvolu, ne!" pledis la Stana Lignohakisto. "Mi nepre ploros se vi mortigos kompatindan cervon, kaj miaj makzeloj denove rustiĝos."

Sed la Leono foriris en la arbaron kaj trovis propran manĝon, kaj neniu poste sciis kion li manĝis, ĉar li ne menciis tion.

Kaj la Birdotimigilo trovis arbon plenan de nuksoj kaj plenigis la korbon de Doroteo per ili, tiel ke ŝi dum longa tempo ne malsatos. Ŝi opiniis tion tre afabla kaj amema ago de la Birdotimigilo, sed ŝi multe ridis pro la mallerta maniero per kiu la kompatindulo prenis la nuksojn. Liaj vatitaj manoj estis tiom mallertaj, kaj la nuksoj tiom malgrandaj, ke li faligis preskaŭ tiom kiom li metis en la korbon. Sed ne gravis al la Birdotimigilo kiom da tempo li bezonos por plenigi la korbon, ĉar tiu okupo tenis lin malproksime de la fajro, ĉar li timis ke fajrero trafus lian pajlon kaj konsumus lin. Do li restis tre for de la flamoj, kaj proksimiĝis nur por kovri Doroteon per sekaj folioj kiam ŝi kuŝiĝis por dormi. Ili komfortigis kaj varmigis ŝin kaj ŝi dormis profunde ĝis la mateno.

Kiam mateniĝis la knabino lavis sian vizaĝon en malgranda ondetanta rivereto kaj baldaŭ post tiam ili ĉiuj rekomencis marŝi al la Smeralda Urbo.

La tago montriĝis eventoplena por la marŝantoj. Ili apenaŭ marŝis unu horon antaŭ ol vidi grandan abismon kiu transiras la vojon kaj dividas la arbaron ĝis preter ilia vidpovo, ambaŭflanke. Ĝi estis tre larĝa abismo, kaj kiam ili iris al la rando kaj enrigardis ili povis vidi ke ĝi ankaŭ estas tre profunda, kaj ke estas multaj grandaj, pintaj rokoj en la fundo. La flankoj estis tiom krutaj ke neniu el ili povus malsuprengrimpi, kaj dum momento ŝajnis ke la marŝado devos ĉesi.

"Kion ni faru?" demandis Doroteo senespere.

"Mi tute ne scias," diris la Stana Lignohakisto; kaj la Leono skuis sian densan hararon kaj rigardis penseme.

Sed la Birdotimigilo diris: "Ni ne povas flugi, tio estas certa; kaj ni ne povas malsuprengrimpi en tiun profundan abismon. Sekve, se ni ne povos transsalti, ni devos halti ĉi tie."

"Mi kredas ke mi povus transsalti," diris la Malkuraĝa Leono, mezurinte la distancon per sia menso.

"Do estas solvite," respondis la Birdotimigilo, "ĉar vi povos transporti nin unuope sur via dorso."

"Nu, mi provos," diris la Leono. "Kiu estos la unua?"

"Mi," deklaris la Birdotimigilo; "ĉar se vi trovus ke vi ne povas transsalti la breĉon, Doroteo mortus, aŭ la Stana Lignohakisto estus forte kavigita de la rokoj. Sed se mi estos sur via dorso ne multe gravos ĉar la falo tute ne damaĝos min."

"Mi mem timegas falon," diris la Malkuraĝa Leono, "sed mi supozas ke necesas provi. Do suriru mian dorson kaj ni provos."

La Birdotimigilo sidiĝis sur la dorson de la Leono, kaj la granda besto marŝis al la rando de la breĉo kaj kaŭriĝis.

"Kial vi ne kuras por salti?" demandis la Birdotimigilo.

"Ĉar ni Leonoj ne saltas tiel," li respondis. Kaj saltegante li pafiĝis tra la aero kaj surteriĝis sendanĝere sur la alian flankon. Ĉiuj ĝojis vidante kiel facile li transsaltis, kaj kiam la Birdotimigilo jam degrimpis de lia dorso, la Leono resaltis trans la abismon.

Doroteo decidis esti la dua; do ŝi tenis Toton en siaj brakoj kaj grimpis sur la dorson de la Leono, forte tenante lian kolhararon per unu mano.

La sekvan momenton estis kvazaŭ ŝi flugas tra la aero; kaj post tio, antaŭ ol ŝi havis sufiĉan tempon por konsideri, ŝi estis sekura sur la alia flanko. La Leono reiris trian fojon kaj transportis la Stanan Lignohakiston, kaj post tio ili sidiĝis dum kelkaj momentoj por ke la besto povu ripozi, ĉar liaj grandaj saltoj malfaciligis lian spiradon, kaj li anhelis kiel granda hundo tro longe kurinta.

Ili trovis la arbaron tre densa ĉiflanke, kaj ĝi aspektis senluma kaj malĝojiga. Kiam la Leono jam ripozis ili rekomencis marŝi laŭ la vojo el flavaj brikoj, silente demandante al si, ĉiu en la propra menso, ĉu iam ili atingos la finon de la arbaro kaj revidos la brilantan sunlumon. Pliigis ilian malkomforton strangaj bruoj el la profundo de la arbaro, kaj la Leono flustris al ili ke en ĉi tiu parto de la lando la Kolizuloj loĝas.

"Kio estas la Kolizuloj?" demandis la knabino.

"Ili estas monstraj bestoj kun ursaj korpoj kaj tigraj kapoj," respondis la Leono, "kaj kun ungoj tiom longaj kaj akraj ke ili povus distiri min tiel facile kiel mi povus mortigi Toton. Mi timegas la Kolizulojn."

"Ne mirigas min," respondis Doroteo. "Certe ili estas timigaj bestoj."

La Leono pretis respondi sed subite ili atingis alian abismon kiu transiras la vojon; sed ĉi tiu estis tiom larĝa kaj profunda ke la Leono tuj sciis ke li ne povos transsalti ĝin.

Do ili sidiĝis por pripensi kion fari, kaj post serioza pensado la Birdotimigilo diris:

"Jen granda arbo, proksima al la abismo. Se la Stana Lignohakisto povos haki ĝin tiel ke ĝi falos trans la abismon, ni povos transmarŝi facile."

"Bonega ideo," diris la Leono. "Oni preskaŭ suspektus ke vi havas cerbon en la kapo, anstataŭ pajlon."

La Stana Lignohakisto tuj komencis labori, kaj tiom akris lia hakilo ke la arbo baldaŭ estis tute trahakita. La Leono metis siajn fortajn antaŭajn krurojn kontraŭ la arbon kaj puŝegis, kaj malrapide la granda arbo kliniĝis kaj falis bruegante trans la abismon, kun la plejsupraj branĉoj sur la alia flanko.

Ili ĵus komencis transiri tiun strangan ponton kiam akra muĝo atentigis ilin, kaj terurate ili vidis kuradi cele ilin du grandajn bestojn kun ursaj korpoj kaj tigraj kapoj.

"Jen la Kolizuloj!" diris la Malkuraĝa Leono, komencante tremadi.

"Rapide!" kriis la Birdotimigilo. "Ni transiru."

Do Doroteo transiris la unua, tenante Toton en la brakoj; la Stana Lignohakisto sekvis, kaj la Birdotimigilo sekvis lin. La Leono, kvankam certe timanta, turnis sin por fronti la Kolizulojn, kaj li muĝegis tiom laŭte kaj timige ke Doroteo kriegis kaj la Birdotimigilo surdorsen falis, kaj eĉ la ferocaj bestoj ekhaltis kaj rigardis lin surprizite.

Sed, trovante sin pli grandaj ol la Leono, kaj memorante ke ili estas du kaj li nur unu, la Kolizuloj rekuris antaŭen, kaj la Leono transiris la arbon kaj turnis sin por vidi kion ili nun faros. Tute sen halti la ferocaj bestoj ankaŭ komencis transiri la arbon, kaj la Leono diris al Doroteo:

"Ni perdiĝis, ĉar ili certe disŝiros nin per siaj akraj ungoj. Sed staru apude malantaŭ mi, kaj mi batalos ilin dum mi restos viva."

"Atendu!" kriis la Birdotimigilo. Li intertempe estis pripensinta kion fari, kaj nun li petis la Stanan Lignohakiston haki la finaĵon de la arbo kuŝantan sur ilia flanko de la abismo. La Stana Lignohakisto tuj komencis uzi sian hakilon, kaj ĝuste kiam la du Kolizuloj estis preskaŭ transirintaj, la arbo ekfalis bruege en la abismon, kunportante la malbelajn, hurlantajn bestojn, kaj ambaŭ disfrakasiĝis pro la akraj rokoj sur la fundo.


La arbo ekfalis kunportante la malbelajn, hurlantajn bestojn.

"Nu," diris la Malkuraĝa Leono," libere spirante denove, "ni ankoraŭ iom vivos, kaj tio plaĉas min, ĉar certe estus tre malkomforte ne vivi. Tiuj bestoj timigis min tiom ke mia koro ankoraŭ bategas."

"Ha," diris la Stana Lignohakisto malgaje, "mi volontege havus koron povantan bati."

Tiu aventuro des pli fervorigis la marŝantojn eliri la arbaron, kaj ili tiom rapide marŝis ke Doroteo laciĝis, kaj devis rajdi sur la dorso de la Leono. Ĝojigis ilin kiam la arboj malpli densiĝis ju pli ili antaŭeniris, kaj en la posttagmezo ili subite trovis larĝan riveron, rapide fluantan antaŭ ili. Aliflanke de la akvo ili povis vidi la vojon el flavaj brikoj kiu trairis belan teron, kun verdaj kampoj kaj brilantaj floroj kaj apud la tuta vojo estis arboj sur kiuj pendis bongustegaj fruktoj. Ilin multe plaĉis vidi tiun belan terenon.

"Kiel ni transiros la riveron?" demandis Doroteo.

"Estos facile," respondis la Birdotimigilo. "La Stana Lignohakisto konstruu floson por ni, por ke ni povu flosi al la alia flanko."

Do la Lignohakisto prenis sian hakilon kaj komencis haki malgrandajn arbojn por fari floson, kaj dum li faris tion la Birdotimigilo trovis sur la bordo de la rivero arbon plenan de bonegaj fruktoj. Tio plaĉis Doroteon, kiu manĝis ĝis tiam nur nuksojn dum la tuta tago, kaj ŝi feliĉe manĝis la maturajn fruktojn.

Sed necesas tempo por konstrui floson, eĉ se konstruas ĝin laborema kaj nelaciĝanta Stana Lignohakisto, kaj kiam noktiĝis la laboro ankoraŭ ne estis finita. Do ili trovis komfortan lokon sub la arboj kie ili bone dormis ĝis la mateno; kaj Doroteo sonĝis pri la Smeralda Urbo, kaj pri la bona Sorĉisto de Oz, kiu baldaŭ resendos ŝin al ŝia propra hejmo.

Ĉapitro 8: La Mortiga Papavokampo