Nur post iom longe la Malkuraĝa Leono vekiĝis, ĉar li kuŝis longe inter la papavoj, enspirante ilian mortigan odoron; sed kiam li ja malfermis siajn okulojn kaj ruliĝis de la ĉareto li ĝoje trovis sin viva.
"Mi kuris laŭeble plej rapide," li diris, sidiĝinte kaj oscedinte; "sed la floroj superfortis min. Kiel vi elirigis min?"
Ili rakontis al li pri la kampomusoj, kaj kiel ili malavare savis lin de morto; kaj la Malkuraĝa Leono ridis, kaj diris:
"Mi ĉiam opiniis min tre granda kaj timiga; sed eĉ malgrandaj floroj preskaŭ mortigis min, kaj malgrandaj musoj savis mian vivon. Estas tre strange! Sed kamaradoj, kion ni nun faru?"
"Ni devas pluserĉi por trovi la vojon el flavaj brikoj," diris Doroteo; "kaj post tio ni povos marŝadi laŭ ĝi al la Smeralda Urbo."
Do, ĉar la Leono estis tute refreŝigita, kaj tute bone fartis denove, ili ĉiuj komencis marŝi, kaj multe ĝuis la iradon tra la mola, freŝa herbaro; kaj post nelonge ili atingis la vojon el flavaj brikoj kaj returnis sin al la Smeralda Urbo kie loĝas la Potenca Oz.
La vojo estis nun glata kaj bone pavimita, kaj la ĉirkaŭa pejzaĝo estis bela, tial la marŝantoj ĝoje lasis la arbaron malantaŭ si, kaj kun ĝi la multajn danĝerojn renkontitajn en ĝiaj sobraj ombroj. Denove ili povis vidi barilojn konstruitajn laŭlonge de la vojo; sed ĉi tiuj estis verdkoloraj, kaj kiam ili atingis dometon, en kiu ŝajne loĝas kultivisto, ankaŭ tio estis verdkolora. Ili preterpasis plurajn tiajn dometojn dum la posttagmezo, kaj kelkfoje homoj malfermis la pordojn kaj rigardis ilin kvazaŭ dezirante fari demandojn; sed neniu proksimiĝis al ili nek parolis al ili pro la granda Leono, kiun ili multe timis. La homoj ĉiuj estis vestitaj per tre belaj smeraldaverdaj vestoj kaj surportis pintajn ĉapelojn kiel la Manĝtuloj.
"Jen certe la Lando Oz," diris Doroteo, "kaj certe ni proksimiĝas al la Smeralda Urbo."
"Jes," respondis la Birdotimigilo. "Ĉio verdas ĉi tie, kaj en la Lando de la Manĝtuloj oni preferis bluon. Sed oni ne ŝajnas egale amikemaj kiel la Manĝtuloj kaj mi suspektas ke ni ne sukcesos trovi dormolokon por tranokti."
"Mi volas manĝi ion alian ol fruktojn," diris la knabino, "kaj mi certas ke Toto estas malsatega. Ni haltu ĉe la sekva domo kaj parolu al la loĝantoj."
Do, kiam ili atingis relative grandan domon, Doroteo kuraĝe marŝis al la pordo kaj frapis.
Virino malfermis ĝin nur sufiĉe por trarigardi, kaj diris, "Kion vi volas, infano, kaj kial tiu granda Leono estas kun vi?"
"Ni volas tranokti kun vi, se vi permesos," respondis Doroteo; "kaj la Leono estas mia amiko kaj kamarado, kaj nenial damaĝus vin."
"Ĉu li estas sovaĝa?" demandis la virino iomete pli malfermante la pordon.
"Tute malsovaĝa," diris la knabino, "kaj li estas ankaŭ ege malkuraĝa; sekve li multe pli timas vin ol vi lin."
"Nu," diris la virino, pripensinte kaj rerigardinte la Leonon, "se estas tiel do vi rajtas enveni, kaj mi donos al vi manĝon kaj dormolokon."
Do ili eniris la domon, kie estis, krom la virino, du infanoj kaj viro. La kruro de la viro estis vundita, kaj li kuŝadis sur sofo en angulo. Ili ŝajnis tre surprizitaj de la stranga grupo, kaj dum la virino surtabligis la manĝilojn la viro demandis:
"Kien iras vi ĉiuj?"
"Al la Smeralda Urbo," diris Doroteo, "por renkonti la Potencan Ozon."
"Ĉu vere?" krietis la viro. "Ĉu vi certas ke Oz akceptos renkonti vin?"
"Kial ne?" ŝi respondis.
"Nu, oni diras ke li neniam permesas ke iu ajn eniru al li. Mi multafoje estis en la Smeralda Urbo, kaj ĝi estas bela kaj mirinda urbo; sed oni neniam permesis ke mi vidu la Potencan Ozon, nek mi scias pri iu alia vivanto kiu vidis lin."
"Ĉu li neniam eliras?" demandis la Birdotimigilo.
"Neniam. Li sidas tagon post tago en la granda tronoĉambro de la palaco, kaj eĉ liaj servistoj neniam vidas lin vizaĝ-al-vizaĝe."
"Kia li estas?" demandis la knabino.
"Malfacilas diri," diris la viro penseme. "Komprenu ke Oz estas potenca Sorĉisto, kaj li povas doni al si kian ajn deziratan formon. Do iuj diras ke li aspektas kiel birdo; kaj aliaj ke li aspektas kiel elefanto; kaj kelkaj diras ke li aspektas kiel kato. Al aliaj li aspektas bela feino, aŭ elfo, aŭ kia ajn li deziras. Sed kia estas la vera Oz, kiam li surprenas sian propran formon, neniu scias."
"Tre strange," diris Doroteo; "sed ni devos strebi, iel, renkonti lin, ĉar alie nia alveno estus vana."
"Kial vi volas renkonti la teruran Ozon?" demandis la viro.
"Mi volas ke li donu al mi cerbon," diris la Birdotimigilo fervore.
"Nu, Oz facile farus tion," deklaris la viro. "Li estas pli cerbohava ol necesas."
"Kaj mi volas ke li donu al mi koron," diris la Stana Lignohakisto.
"Nenia problemo por li," diris la viro, "ĉar Oz posedas grandan kolekton da koroj ĉiadimensiaj kaj ĉiaformaj."
"Kaj mi volas ke li donu al mi kuraĝon." diris la Malkuraĝa Leono.
"Oz havas grandan poton da kuraĝo en sia tronĉambro," diris la viro, "kovritan per ora telero, por ke ĝi ne superfluu. Li volonte donos al vi iom."
"Kaj mi volas ke li resendu min al Kansas," diris Doroteo.
"Kie estas Kansas?" demandis la viro, surprizite.
"Mi ne scias," respondis Doroteo malĝoje, "sed ĝi estas mia hejmo, kaj mi certas ke ĝi estas ie."
"Verŝajne. Nu, Oz povas fari ĉion; do mi supozas ke li trovos Kansason por vi. Sed unue vi devos renkonti lin, kaj tio estas tre malfacila; ĉar la Potenca Sorĉisto malvolas renkonti iun ajn, kaj kutime li sukcesas. Sed kion vi volas?" li pludiris, parolante al Toto. Toto nur skuis sian voston, ĉar, neklarigeble, li ne kapablis paroli.
La virino nun vokis al ili dirante ke la manĝo estas preta, do ili grupiĝis ĉirkaŭ la tablon kaj Doroteo manĝis bongustegan kaĉon kaj teleron da kirlitaj ovoj kaj teleron da bona blanka pano, kaj ĝuis la manĝon. La Leono manĝis iom da kaĉo, sed ĝi ne plaĉis al li. Li diris ke ĝi konsistas el aveno kaj aveno estas manĝaĵo por ĉevaloj, ne leonoj. La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto nenion manĝis. Toto manĝis iom da ĉio, kaj ĝojis pro la eblo denove bone manĝi.
La virino nun donis al Doroteo liton en kiu ŝi dormu, kaj Toto kuŝiĝis apud ŝin, kaj la Leono gardis la pordon de ŝia ĉambro por ke neniu ŝin ĝenu. La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto staris en angulo kviete dum la tuta nokto, kvankam kompreneble ili ne kapablis dormi.
La sekvan matenon, tuj kiam la suno leviĝis, ili rekomencis marŝi, kaj baldaŭ ili vidis belan verdan brilon en la ĉielo tuj antaŭ si.
"Jen nepre la Smeralda Urbo," diris Doroteo.
Dum ili plu marŝis, la verda brilo fariĝis pli kaj pli lumoplena, kaj ŝajnis ke finfine ili proksimiĝas al la celo de la marŝado. Tamen jam estis posttagmezo kiam ili atingis la grandan muron kiu ĉirkaŭis la Urbon. Ĝi estis alta, kaj dika, kaj brile verdkolora.
Antaŭ ili, ĉe la fino de la vojo el flavaj brikoj, estis grandega pordo, kovrita per smeraldoj kiuj tiom brilegis pro la sunlumo ke eĉ la pentritaj okuloj de la Birdotimigilo preskaŭ blindiĝis.
Sonorilo estis apud la pordego, kaj Doroteo puŝis la butonon kaj aŭdis arĝentecan klakon el interne. Post tio la granda pordo malrapide malfermiĝis, kaj ili ĉiuj trairis kaj trovis sin en alta arka ĉambro, kies muroj brilis pro sennombraj smeraldoj.
Antaŭ ili staris malgranda viro proksimume samalta kiel la Manĝtuloj. Li estis verde vestita, de la kapo al la piedoj, kaj eĉ lia haŭto estis verdeta. Apud li estis granda verda kesto.
Kiam li vidis Doroteon kaj ŝiajn akompanantojn la viro demandis, "Kion vi celas en la Smeralda Urbo?"
"Ni venis por renkonti la Potencan Ozon," diris Doroteo.
Multe surprizis la viron tiu respondo kaj li sidiĝis por pripensi ĝin.
"Jam de multaj jaroj neniu petas renkonti Ozon," li diris, skuante sian kapon perplekse. "Li estas potenca kaj timiga, kaj se vi venis pro senutila aŭ malsaĝa celo por ĝeni la saĝan kontempladon de la Potenca Sorĉisto, li eble koleros kaj senatende detruos vin ĉiujn."
"Sed nia celo ne estas senutila aŭ malsaĝa," respondis la Birdotimigilo; "ĝi estas grava. Kaj oni informis nin ke Oz estas bona Sorĉisto."
"Jes," diris la verdulo; "kaj li regas la Smeraldan Urbon saĝe kaj bone. Sed al tiu kiu estas ne honesta, aŭ kiu renkontas lin nur pro scivolemo, li estas plej terura, kaj malmultaj iam petis vidi lian vizaĝon. Mi estas la Pordogardisto, kaj ĉar vi insistas renkonti la Potencan Ozon mi devos konduki vin al lia palaco. Sed unue vi devos surmeti la okulvitrojn."
"Kial?" demandis Doroteo.
"Ĉar se vi ne portus okulvitrojn la brilego kaj gloro de la Smeralda Urbo blindigus vin. Eĉ loĝantoj de la Urbo devas surporti okulvitrojn nokte kaj tago. Ili estas surfiksitaj per seruro, ĉar Oz ordonis tion kiam la Urbo unue konstruiĝis, kaj mi havas la solan ŝlosilon kiu povas malŝlosi ilin."
Li malfermis la grandan keston, kaj Doroteo vidis ke ĝi estas plena de okulvitroj ĉiudimensiaj kaj ĉiuformaj. Ĉiu el ili havis verdajn vitrojn. La Pordogardisto trovis okulvitrojn ĝustadimensiajn por Doroteo kaj metis ilin sur ŝiajn okulojn. Du oraj ligiloj ĉirkaŭis ŝian kapon kaj kunfiksiĝis per ŝlosileto ĉe la fino de ĉeno ĉirkaŭ la kolo de la Pordogardisto. Kiam ili estis surfiksitaj, Doroteo ne povus forpreni ilin eĉ se ŝi volus, sed kompreneble ŝi ne volis esti blindigata de la brilego de la Smeralda Urbo, do ŝi diris nenion.
Post tio la verdulo metis okulvitrojn sur la Birdotimigilon kaj la Stanan Lignohakiston kaj la Leonon, kaj eĉ malgrandan Toton; kaj ĉiuj estis fiksitaj per la ŝlosilo.
Post tio la Pordogardisto surmetis siajn proprajn okulvitrojn kaj diris al ili ke li pretas konduki ilin al la palaco. Preninte grandan oran ŝlosilon de hoko sur la muro li malfermis alian pordon, kaj ĉiuj sekvis lin tra la pordon en la stratojn de la Smeralda Urbo.
Ĉapitro 11: La Mirinda Smeralda Urbo de Oz